Πολλές φορές, διαβάζει ο κόσμος για καταλήψεις σε Πανεπιστήμια (ή σχολεία) και προεξοφλεί το άδικο των φοιτητών, την ανευθυνότητά τους και δεν ξέρουμε κι εμείς τι άλλο. Ισχύει κάτι τέτοιο όμως; Αναρρωτηθήκατε ποτέ ποια είναι τα αιτήματα των ίδιων των φοιτητών, τι τους απασχολεί και γιατί καταλήγουν σε μια τέτοια απόφαση; Μήπως είναι το «τελευταίο τους χαρτί» ως μέτρο πίεσης στις άδικες αποφάσεις του Υπουργείου;
Τα παραπάνω προσπαθούν να μας εξηγήσουν στο κείμενο που έστειλαν φοιτητές της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης στο Neopolis.gr:
Εν έτη δυο χιλιάδες και δεκαεπτά, οι φοιτητές της Πολυτεχνικής Σχολής Ξανθής (κι όχι μόνο) έρχονται αντιμέτωποι με ουσιαστικά προβλήματα, που αφορούν τη σίτιση τους, τις συνθήκες διαβίωσης στις εστίες του Πανεπιστήμιου, καθώς και μιας άνευ λογικής μεταστέγασης τμήματος (της Αρχιτεκτονικής συγκεκριμένα), σε ένα χώρο που μέχρι πρότινος λειτουργούσε το αναγνωστήριο της φοιτητικής κοινότητας Ξανθής.
Δυστυχως όμως, δεν είναι μονο αυτά τα προβληματα που καλουνται να αντιμετωπίσουν οι Έλληνες φοιτητές… Ας μην ξεχνάμε το ζήτημα της διανομής δωρεάν συγγραμμάτων που έσκασε σαν βόμβα στον ακαδημαϊκό χώρο και προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις. Ή το φοιτητικό επίδομα που βρίσκεται στον αέρα και παρόλο που ΔΕΝ επαρκούσε για τις ανάγκες ενός μέσου φοιτητή, ήταν όμως σίγουρα μια ανάσα για του περισσότερους.
Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά;
Όντας φοιτητές στην Ξάνθη, δε γινόταν να μείνουμε άπραγοι στο άκουσμα πως η λέσχη του Πανεπιστήμιου, η όποια βρίσκεται στο χώρο των εστιών και σιτίζει το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών, ΚΛΕΙΝΕΙ έτσι απλά!
Μια απόφαση που πάρθηκε πρόχειρα και με πρόφαση την έλλειψη σχετικών κονδυλίων, προκαλώντας εμφανείς και δυσάρεστες επιπτώσεις από την πρώτη κιόλας μέρα τήρησής της. Το γεγονός αυτό βλέπετε, ανάγκασε σημαντικό αριθμό φοιτητών που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν οικονομικά, να εγκαταλείψουν την πόλη.
Ταυτόχρονα, η Αρχιτεκτονική τελεί ήδη για δεύτερη εβδομάδα υπό κατάληψη, σε μια προσπάθεια ματαίωσης της μεταφοράς του τμήματος στον χώρο των «προκάτ» που βρίσκονται εντός της πόλης. Σε αίθουσες σημαντικά μικρότερες από τις υφιστάμενες, ανίκανες να καλύψουν τις ανάγκες των εκάστοτε ετών και χωρίς τις κατάλληλες προδιαγραφές, με τον «κατακερματισμό» της σχολής να είναι το αποκορύφωμα του όλου εγχειρήματος.
Τέλος, μεγάλο ήταν και το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν (κι αντιμετωπίζουν) οι ένοικοι των φοιτητικών εστιών, που λόγω ελλιπούς έως κι ανύπαρκτης συντήρησης φτάνουν στο σημείο να μην έχουν ζεστό νερό για τις καθημερινές τους ανάγκες. Να σημειώσουμε μάλιστα, πως επωμίζονται και τη γενικότερη συντήρηση του δωματίου τους, αφού η διοίκηση και το υπουργείο αποδεικνύονται ανίκανοι να καλύψουν τις πλέον στοιχειώδεις ανάγκες κι απαιτήσεις ενός φοιτητή.
Αντιμέτωπος λοιπόν ο φοιτητικός σύλλογος με την παραπάνω κατάσταση, πήρε την απόφαση μέσω της Γενικής Συνέλευσης να προβεί σε κατάληψη ολόκληρης της Πολυτεχνικής Σχολής. Μια πράξη η οποία δεν έχει επ’ ουδενί ως στόχο το χάσιμο των μαθημάτων, αλλά την κινητοποίηση και την ευαισθητοποίηση όλων των φοιτητών. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, μέσα στην κατάληψη πραγματοποιήθηκαν πολλές δράσεις όπως πορείες, προβολές ταινιών, πολιτικές συζητήσεις κ.α που σαν στόχο είχαν κι έχουν να περάσουν το μήνυμά μας, σε όσο το δυνατόν περισσότερους νέους και νέες.
