Μιλάμε συνεχώς για το επίπεδο των ελληνικών σπουδών και για το πόσο περιζήτητος είναι ο Έλληνας απόφοιτος των μεγάλων πανεπιστημίων της χώρας στο εξωτερικό, αλλά τελικά, τα στοιχεία έχουν άλλη άποψη.
Μπορεί οι γνώσεις και οι δεξιότητες που λαμβάνουμε να είναι υψηλού επιπέδου, το πρόβλημα όμως προκύπτει όταν καλούμαστε να τις εφαρμόσουμε στην πράξη. Και για αυτό έχουν ευθύνη τα ίδια τα πανεπιστήμια, που δεν επενδύουν στην πρακτική άσκηση.
Η (άσχημη) αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι φοιτητές νιώθουμε ανέτοιμοι να βγούμε στην αγορά εργασίας όταν τελειώνουμε τη σχολή μας. Καλά όλα αυτά που μάθαμε στα αμφιθέατρα και χάρη στα οποία γράψαμε πάνω από 5 στην εξεταστική, αλλά το ερώτημα είναι πώς τα εφαρμόζουμε στην πράξη;
Έρευνα του ΣΕΒ λοιπόν, έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που πολλοί υποστηρίζουμε, αλλά δυστυχώς δε βλέπουμε να γίνεται κάποια ενέργεια για να αλλάξει. Έχουμε γίνει μάρτυρες πολλών αλλαγών και ρυθμίσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια (για να μη μιλήσουμε για τις πιο πρόσφατες, που σε καμία περίπτωση δεν το ξεπερνούν σε σοβαρότητα), αλλά το ζήτημα αυτό παραμένει άλυτο. Μάλιστα, μία από αυτές που ήρθε πριν λίγα χρόνια και συγκεκριμένα η ενσωμάτωση των ΤΕΙ σε Πανεπιστήμια, φαίνεται να έχει βάλει το χεράκι της στην διόγκωση του προβλήματος.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, ένα μεγάλο ποσοστό των τμημάτων, το 73% ειδικότερα, παρέχουν προαιρετική πρακτική άσκηση στους φοιτητές, με το 80% αυτών να προβλέπουν 1-3 μήνες διάρκειάς της. Την ίδια ώρα, ο ΣΕΒ θεωρεί απαραίτητο το χρονικό αυτό διάστημα να γίνει τουλάχιστον έξι μήνες.
Στην έρευνα ακόμα τονίζεται ότι σε συγκεκριμένους τομείς σπουδών, όπως τα Οικονομικά, η Διοίκηση Επιχειρήσεων και η Πληροφορική, η πρακτική δεν είναι υποχρεωτική.
Όσον αφορά την υποβάθμισή της, ο ΣΕΒ υπογραμμίζει το γεγονός ότι το 58% των σχολών και των τμημάτων που την παρέχουν, την προσφέρουν κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ενώ η χρηματοδότηση συνδέεται άμεσα ή και αποκλειστικά κατά περιπτώσεις από ΕΣΠΑ, με εξαίρεση ορισμένα ιδρύματα (όπως ΟΠΑ, ΑΠΘ, και Παν/μιο Αιγαίου) που χρησιμοποιούν αυτοχρηματοδοτούμενα προγράμματα.
Πιο αναλυτικά, τα αποτελέσματα της έρευνας του ΣΕΒ, είναι τα εξής:
• Στις 85 από τις συνολικά 116 εξεταζόμενες Σχολές και Τμήματα, η πρακτική άσκηση συγκαταλέγεται στα μαθήματα επιλογής, ενώ είναι υποχρεωτική σε μόλις 31 περιπτώσεις (κυρίως στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής).
• Από τα υπόλοιπα 12 Πανεπιστήμια και τις 70 Σχολές και Τμήματα που αντιστοιχούν σε αυτά, η πρακτική άσκηση είναι υποχρεωτική σε μόλις 9.
• Η παραπάνω γενική διαπίστωση δε διαφοροποιείται σε καμία από τις 5 κατευθύνσεις σπουδών ενδιαφέροντος των επιχειρήσεων, όπως αποτυπώνεται στην έρευνα του ΣΕΒ προς τα μέλη του.
• Σε δύο μάλιστα από αυτές, στα «Οικονομικά/Διοίκηση Επιχειρήσεων» και στην «Πληροφορική», δεν υπάρχει κάποια Σχολή ή Τμήμα στην οποία η πρακτική άσκηση να εντάσσεται στα υποχρεωτικά μαθήματα.
• Μια από τις βασικές εξηγήσεις για την κυριαρχία του προαιρετικού χαρακτήρα της πρακτικής άσκησης πρέπει να αναζητηθεί στις αλλαγές που επέφερε στο χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης το θεσμικό πλαίσιο των τελευταίων ετών και, ειδικότερα, στην ενσωμάτωση των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων(ΤΕΙ) σε διάφορα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα.
• Η ενσωμάτωση ΤΕΙ σε Πανεπιστήμια ενίσχυσε τον προαιρετικό χαρακτήρα της πρακτικής άσκησης και συνέβαλε στο περιορισμό, την υποβάθμιση, ακόμα και την κατάργησή της.
