[Αν δεν έχεις δει το τελευταίο επεισόδιο του GoT, εξήγησέ μου τι ακριβώς κάνεις εδώ;]
Game of Thrones ήταν και πάει… Δεν ξέρω για εσάς, αλλά από χθες το πρωί που είδα το τελευταιό επεισόδιο της επικής σειράς του R.R Martin, νιώθω ένα κενό στο στήθος μου. Ρε φίλε, από το 2013 που ξεκίνησα τη σειρά, έχουν περάσει 6 χρόνια. 6 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων υποστήριξα σφόδρα την «Καλίσι», αγάπησα τον «Φλώρικο»Τζον, γέλασα όσο δεν πάει με τον ατακαδόρο «Τύριον» και πάνω απ’ όλα, πανηγύρισα – όπως μόνο στο Euro 2004 και στην αποχώρηση του Χανταμπάκη έχω πανηγυρίσει – τον θάνατο του Τζόφρεϊ. Όλα αυτά τα χρόνια όμως, ήξερα ένα πράγμα. Πως αργά ή γρήγορα, θα ξαναδώ τις περιπλανήσεις των αγαπημένων μου ηρώων στο Γουέστερος. Τώρα όμως…
Τώρα κάθομαι και χαζεύω την οθόνη, προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και να καταλάβω πού ακριβώς οφείλεται το κενό για το οποίο έγραψα παραπάνω. Φταίει το γεγονός οτι… αυτό ήταν και τελείωσε; Ή μήπως οτι η το τέλος ήταν τόσο κακό, που απλά δεν κατάφερε να με γεμίσει και να με κάνει να αποδεχτώ τη λήξη μιας επικής ιστορίας/αφήγησης;
Όσο περνούν οι ώρες πάντως, τόσο πιο κοντά είμαι στη δεύτερη απάντηση. Διότι βρε αδερφέ, όταν μία σειρά ανεβάζει τόσο ψηλά τον πήχη, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να τον γκρεμοτσακίζει έτσι. Και να φανταστείς, ήμουν απ’ αυτούς που μέχρι το μεγάλο φινάλε, υποστήριζαν – δειλά δειλά – τα πρώτα 5 επεισόδια της 8ης σεζόν. Οκ, το πρώτο ήταν κάπως αδιάφορο, αλλά όχι περισσότερο από τα πρώτα επεισόδια σεζόν που κυκλοφόρησαν ανά καιρούς (όχι μόνο του GoT, κι άλλων σειρών). Το δεύτερο σ’ έβαζε στο mood όλων όσων πρόκειται να ακολουθήσουν και θεωρώ οτι το έκανε με τρόπο καλό. Όχι άριστο, αλλά καλό.
Και πάμε στο τρίτο επεισόδιο. Εκεί όπου ξεκίνησε πραγματικά η τελευταία σεζόν. Εκεί όπου έγινε το έλα να δεις στην επικότερη μάχη στην ιστορία των τηλεοπτικών σειρών. «Ήταν σκοτεινό», λένε κάποιοι. Οκ, δεκτό αλλά έτσι είναι οι μάχες. Η έντασή τους δεν εξαρτάται από τον φωτισμό τους, ούτε από τις γωνίες λήψης. Ένας μέσος θεατής που δε σπουδάζει κινηματογράφο, δεν πιστεύω οτι ενοχλήθηκε. Στην πραγματικότητα, αδυνατώ να πιστέψω οτι το παρατήρησε, πριν το πάρουν τα sites και το δημοσιεύσουν σε κάθε γωνιά του διαδικτύου. «Δεν είχε θανάτους βασικών χαρακτήρων», θα πουν άλλοι. Οκ, δεκτό κι αυτό. Κι εδώ που τα λέμε, όντως θα μπορούσαν να ξεπαστρέψουν κάποιον από τους βασικούς χαρακτήρες μια ώρα αρχύτερα. Να δεχτούμε όμως, οτι τους κράτησαν για τη Μάχη του Κινγκς Λάντινγκ. Κακά τα ψέματα, δεν μπορείς να κρίνεις αρνητικά το τρίτο επεισόδιο της τελευταίας σεζόν, απλά και μόνο επειδή δεν πέθαναν αρκετοί πρωταγωνιστές…
Άλλωστε, ο θάνατος του Night King έφτανε και περίσσευε. Οι παραγωγοί ήξεραν πως αυτός θα ήταν το talk of the town, τον συνόδευσαν με μερικές ακόμη συγκινητικές «αποχωρήσεις» (βλ. Τζόρα) και το γλυκό έδεσε μια χαρά. «Ναι, αλλά όλη αυτή η φασαρία, για να τον σκοτώσει μια “έφηβη” μ’ ένα απλό στιλέτο;» αναρρωτήθηκαν πολλοί. Και για άλλη μια φορά, θα δώσω μια κάποια βάση στην απορία τους, ωστόσο θα την αποδομήσω γρήγορα, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό.
1ον Γιατί αυτή η “έφηβη” εξελίχθηκε σε serial killer από τους λίγους, του Γουέστερος. Ειλικρινά, αν μου έλεγαν διάλεξε έναν χαρακτήρα του GoT και θα σε προστατεύει στο υπόλοιπο της ζωής σου, θα φώναζα «Άρυα»!
2ον Γιατί η σκηνή της δολοφονίας του Βασιλιά του Σκότους, είναι από τις πιο επικές που έχω δει. Η ξαφνική εμφάνιση της μικρής, η «ανατροπή» με τον αρχηγό των White Walkers να την παίρνει χαμπάρι, το slow motion και το κάρφωμα του μαχαιριού στην κοιλιά του ήταν… Α Π Ο Λ Α Υ Σ Τ Ι Κ Α!
3ον Κυρίως επειδή αυτό ήταν πάντοτε το GoT. Σου έδινε στα ξαφνικά και σε χρόνο dt, αυτό που άλλες σειρές θα έκαναν μια ολόκληρη σεζόν να σου προσφέρουν. Δεν ήταν η πρώτη φορά κι όπως αποδείχτηκε, δεν ήταν και η τελευταία.
Αρκετά έγραψα όμως, για το τρίτο επεισόδιο. Όπως κατάλαβες, ήμουν απ’ αυτούς που μου άρεσε πολύ. Προχωρώντας στο τέταρτο επεισόδιο, η άποψή μου για την 8η σεζόν δεν άλλαξε. Ήμουν τόσο γεμάτος από αυτά που είδα την προηγούμενη εβδομάδα, που όλα καλά. Οι παλμοί της μάχης έπεσαν, η κατάσταση ηρέμησε κάπως, μα οι θερμοκρασίες ανέβηκαν και πάλι, εν’ όψει της δεύτερης μεγάλης μάχης της σεζόν. Αυτής του πέμπτου επεισοδίου.
Εκεί όπου ο στρατός της Νταινέρυς στράφηκε κατά του Κινγκς Λάντινγκ, και τα διέλυσε όλα στον διάβα του. Ή μάλλον, στο διάβα της. Γιατί καλοί οι Άσπιλοι, καλοί οι Ντοθράκι, καλώς ο «άβουλος» Τζον Σνόου, αλλά η «Καλίσι» είναι που τα έκανε όλα λίμπα. Κι αυτήν τη φορά, με τη… φωτεινότητα λόγω φωτιάς κυρίως, στο φουλ. Άρα, ικανοποιημένοι και οι ειδικοί του κινηματογράφου. Οι μόνοι που ίσως ξενέρωσαν, ήταν οι φανατικοί της «Μητέρας των Δράκων», ωστόσο εδώ κι αρκετό καιρό είχαμε πάρει χαμπάρι πως πρόκειται για τον τη Mad King Queen που δε θα υπολογίσει το παραμικρό, προκειμένου να καθίσει στον Σιδερένιο Θρόνο. Η μοναδική μου ένσταση, ο… αβίαστος θάνατος της Σέρσεϊ. Ρε φίλε, αυτή η σκρόφα έπρεπε να πονέσει, να υποφέρει, να μας κάνει με κάποιον τρόπο, να αισθανθούμε τη γλύκα της εκδίκησης. Ακόμα κι έτσι όμως, ο «θεατρικός – μελοδραματικός» της θάνατος στο πλευρό του αδερφού – εραστή της, έδωσε μια άλλη πνοή στην εξέλιξη των πραγμάτων.
Μέχρι εδώ λοιπόν, κανένα πρόβλημα. Η 8η σεζόν του GoT ήταν αρκούντως ικανοποιητική. Σίγουρα υπήρχαν οι ξενερωμένοι που φαντάζονταν τα πράγματα διαφορετικά, σίγουρα υπήρχαν ερασιτεχνικές αστοχίες της παραγωγής που «φώναζαν» οτι «τελευταία σεζόν είναι, όλοι θα τη δουν, δε χρειάζεται να επενδύσουμε όπως παλιότερα», αλλά… όλα καλά. Με ένα καλό τέλος, σεναριακά και σκηνοθετικά, όλοι θα έμεναν ευχαριστημένοι. Ακόμα κι αυτοί που διαμαρτύρονταν οτι η σεζόν ήταν πολύ μικρή, θα μπορούσαν να μεταπειστούν αν τους «γέμιζε» το φινάλε. Βλέπεις, έχουμε δει σειρές που το έχουν τραβήξει μέχρι εκεί που δεν πάει (βλ. Suits) κι έχουν ξενερώσει ακόμη και τους πιο φανατικούς οπαδούς τους. Συνεπώς, η «θαρραλέα» απόφαση των συντελεστών του GoT να κόψουν τη σειρά στα φόρτε της, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη κι ως ευχάριστη έκπληξη κι εξαίρεση στον κανόνα.
Έλα όμως, που το τέλος ήταν ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ κι από κακό. Οι τύποι κατάφεραν και τα έκαναν ΟΛΑ λάθος. Από τη δολοφονία της Ντάνι, μέχρι την εξορία του Τζον Σνόου, το τέλος της σειράς ήταν αδιανόητα απογοητευτικό, για αυτό που είχαμε συνηθίσει. Να πάρω το επιχείρημα που χρησιμοποίησα εγώ ο ίδιος για τη δολοφονία του Night King και να υπερασπιστώ τον σεναριογράφο που «δολοφόνησε» την Νταινέρυς σε διάστημα ενός δευτερολέπτου. Εκεί που κανείς δεν το περίμενε, εκεί που όλοι ήμασταν σίγουροι οτι ο Σνόου υπέκυψε ξανά, κρακ, αυτός έμπηξε το μαχαίρι στην καρδιά της αγαπημένης του θείας και… αυτό ήταν. Από εκεί και πέρα, ξεκινούν όλα τα στραβά.
– Πώς γίνεται οι δύο μεγάλοι θάνατοι της 8ης σεζόν, να εκτελούνται με τον ίδιο τρόπο; Με την χρησιμοποίηση στιλέτου σε απόσταση αναπνοής; Καμία φαντασία δηλαδή;
– Είναι δυνατόν ο Τζον Ταργκάρυεν, να αφήνει τον δράκο ΤΟΥ να πετάξει μακριά; Γιατί δεν τον κράτησε εκεί μαζί του, για να διεκδικήσει τον Θρόνο και να κυβερνήσει όπως μόνο αυτός, ο πραγματικά πιο δίκαιος τύπος του Γουέστερος, μπορούσε;
– Γενικότερα, γιατί δε διεκδίκησε τον Θρόνο; Αφού όλοι, ήταν με το μέρος του. Δεν υπήρχε περίπτωση να σταθούν εμπόδιο οι Άσπιλοι και μερικοί Ντοθράκι, ενάντια στην επιθυμία όλων όσων είχαν μια κάποια δύναμη στα Επτά Βασίλια. Είναι σοβαροί δηλαδή οι παραγωγοί, που τη μία στιγμή μας δείχνουν τον Τζον να σκοτώνει την Ντάνι και μετά να τον βλέπουμε κλειδωμένο στο μπουντρούμι; Πάμε καλά;!
– Η Σάνσα; Η Άρυα; Τίποτα; Η μεν, εναντιώθηκε στην «Καλίσι» ως Βασίλισσα του Βορρά. Η δε, όπως έγραψα και πιο πάνω, εξελίχθηκε στην κορυφαία serial killer του Γουέστερος. Και παρ’ όλα αυτά, άφησαν τον «αδερφό» τους να εξοριστεί στη «Νυχτερινή Φρουρά»; Ενώ ήξεραν οτι είναι ο πραγματικός διάδοχος του Θρόνου και ταυτόχρονα ήταν σίγουρες για τον ακέραιο χαρακτήρα του; WTF?!
– Αμ ο άλλος του ο αδερφός, ο Μπραν; Ο κολλητός του ο Σαμ; Ο σερ Ντάβος; Η Μπριεν ακόμα ακόμα; Δε βρέθηκε ΚΑΝΕΙΣ να βάλει πλάτη στον Τζον και να βροντοφωνάξει για το Στέμμα που δικαιούται; Ο Άρχοντας Βάρυς, υποτίθεται πως «ψιθύρισε» την αλήθεια. Μια αλήθεια την οποία δε θέλησε να υπερασπιστεί ούτε ένα; Πόση ΒΛΑΚΕΙΑ να αντέξουμε, σοβαρά τώρα…
– Τελευταίο άφησα τον Τύριον. Ναι, τον συμπαθητικό κατά τα άλλα νάνο, ο οποίος ωστόσο, τα γάμησε όλα στο τελευταίο επεισόδιο. Είναι δυνατόν βρε άθλιε τύπε, να του βάζεις λόγια, να τον πριζώνεις, να τον πείθεις να κάνει μια δολοφονία για την οποία ποτέ δεν ήταν σίγουρος και μετά να το εξορίζεις στο Τείχος; Όντας Χέρι μάλιστα, του Βασιλιά Μπραν, του αδερφού του; Γαμώ του Λάνιστερ γαμώ, έτσι ξεπληρώνεις το χρέος σου; Αυτά σου έμαθε ο πατέρας σου; ναι, ακριβώς αυτά
Έγραψα πως αφήνω τελευταίο τον Τύριον γιατί ο έτερος ΜΑΛΑΚΑΣ, είναι ανάξιος λόγου. Ούτε το όνομά του δε θα πω, που οι D&D τον κατάντησαν… Βασιλιά των Έξι Βασιλίων. Ποιον; Τον παντελώς ΑΧΡΗΣΤΟ. Ρε δεν ‘πα να γαμηθείτε λέω εγώ…
Θα μου πεις και τι περίμενες δηλαδή; Πώς το φανταζόσουν το τέλος; Και πού ξέρεις οτι το τέλος το δικό σου, θα ικανοποιούσε τους υπόλοιπους φαν;
Να σου απαντήσω λοιπόν. Προφανώς και δεν το φανταζόμουν κάπως, γιατί δεν είναι δική μου δουλειά να το φανταστώ. Είναι των σεναριογράφων, που με βάση τους προηγούμενους 7,5 κύκλους, μ’ έκαναν να περιμένω ένα τέλος αντάξιο της ιστορίας του GoT. Ένα τέλος που θα με γέμιζε, που θα μ’ έκανε να αναφωνήσω πόσο γαμάτο ήταν και να το σκέφτομαι όλη μέρα ενθουσιασμένος. Όχι να παρακαλάω να μην το έβλεπα ποτέ… Ούτε να παρακαλάω να γράψει γρήγορα το τελευταίο βιβλίο ο R.R. Martin μπας και ισιώσει κάπως η φάση…
