«Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι που χορεύαμε αυτό το τραγούδι στο πανηγύρι του 15αύγουστου στο νησί; Τι νύχτα…», είπε ο Γιώργος πιάνοντας το χέρι της τρυφερά, σε μια αναπαράσταση του αλλοτινού χορού. «Ξεχνιέται;» απάντησε η Βάνα, με ένα νοσταλγικό χαμόγελο. «Νομίζω ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα το κάλεσμα. Και που τόλμησα να διανοηθώ ότι μπορεί και να μην ήταν τόσο μεγάλη τρέλα η ιδέα να τα εγκαταλείψουμε όλα και να ζήσουμε εκεί, σε ένα κομμάτι γης περιτριγυρισμένο από θάλασσα», είπε.
Φθινόπωρο, βραδάκι Δευτέρας, σε ένα ανάστατο Αθηναϊκό διαμέρισμα, γεμάτο κούτες, σακίδια, ρούχα. Πριν λίγες μέρες επέστρεψαν από το νησί. Και οι δυο τους ετοιμάζονται. Να ξαναφύγουν. Αυτή τη φορά για τα καλά. Με όλα τους τα υπάρχοντα. Μα το κυριότερο; Με το όνειρο για μια ζωή αν όχι καλύτερη – αυτό μόνο ο καιρός θα το δείξει, σίγουρα διαφορετική.
Μια ζωή με περισσότερο αέρα, περισσότερο ήλιο, περισσότερο μπλε και λιγότερο γκρι. Μια ζωή χωρίς μποτιλιάρισμα, χωρίς meetings και deadlines και βιαστικά lunch breaks και μετρό και άγχος χωρίς μέτρο. «Και χωρίς θέατρα βέβαια, και χωρίς συναυλίες, και χωρίς τα αγαπημένα μας bars και τους φίλους μας και την καριέρα μας και τα εμπορικά κέντρα μας και τόσα άλλα» είχε συνηγορήσει υπέρ της ζωής στην πόλη ο Γιώργος, την πρώτη φορά που το συζητούσαν στα σοβαρά.
Μα έπειτα ήρθαν τα πάνω-κάτω και μεσολάβησαν πανδημίες, lockdowns, νέες «κανονικότητες», αντίο στις παλιές βεβαιότητες, και τέλος πάντων ένα σωρό πράγματα που τους έκαναν να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για τα σημαντικά της ζωής και τους απέδειξαν πόσο ανθεκτικά και ευπροσάρμοστα όντα είναι οι άνθρωποι γενικά και οι δυο τους ειδικότερα.
Και έτσι, μια ωραία πρωία των φετινών τους διακοπών, που ο ήλιος ανέτειλε συγκλονιστικά υπέροχος από το προνομιούχο παράθυρο του σπιτιού στο νησί – ό,τι πολυτιμότερο είχε κληρονομήσει η Βάνα από τους νησιώτες παππούδες της, ένιωσαν τις καρδιές τους να φτερουγίζουν. Κοιτάχτηκαν με νόημα και είπαν σχεδόν ταυτόχρονα, «γιατί όχι;»
Εντάξει η ιδέα φάνταζε τρελή, σχεδόν ανέφικτη. Η ζωή στην Αθήνα ήταν λίγο πολύ δρομολογημένη: σπιτικό, δουλειές καλές – μα και πολύ απαιτητικές, χρόνος προσωπικός – ελάχιστος μα τι να κάνεις, έτσι έχουν πια τα πράγματα, μια καθημερινότητα που σαν καλοκουρδισμένο ρολόι δούλευε καλά, που κυλούσε χωρίς συγκλονιστικά απρόοπτα, δίχως να το κάνει και πολύ θέμα. Τα πράγματα πήγαιναν λίγο πολύ καλά. Μα αρκεί τελικά αυτό το… χλιαρό καλά;
Εκείνο το ενοικιαζόμενο κατάστημα στο νησί τους έκλεισε το μάτι με νόημα. Εντάξει, ο Γιώργος θα μπορούσε να κρατήσει τη δουλειά του και να την κάνει πιλοτικά από απόσταση – ω ίντερνετ, μεγάλη η χάρη σου, αλλά η Βάνα ήταν αποφασισμένη! Σε εκείνο τον όμορφο χώρο θα μπορούσε να ασχοληθεί επιτέλους με τη μεγάλη της αγάπη, με τα κεραμικά της. Θα εκμεταλλεύονταν το φετινό χειμώνα για δημιουργία και παράλληλα θα ετοίμαζαν ένα μικρό εκθετήριο για το καλοκαίρι. «Και αν όλα πάνε καλά με τον καιρό, στήνουμε και ένα μικρό cosy καφέ, για να σερβίρουμε το θεϊκό καπουτσίνο σου στις χειροποίητες κούπες μου!» έλεγε η Βάνα και έχτιζε το όνειρο ένα σκαλοπάτι παραπάνω.
Και κάπως έτσι, μέσα σε ένα καλοκαίρι – γιατί αυτού του είδους οι αποφάσεις δεν αγαπούν τις χρονοτριβές, πήρε σάρκα και οστά το project Αιγαίο Vageo! Έτσι το ονόμασαν οι δυο τους, από τα αρχικά των ονομάτων τους, Vana και Georgios, όταν καλαμπούριζαν για το πώς θα το παρουσίαζαν στους millennials φίλους τους, που όλη μέρα καταπιάνονταν με νέα ενδιαφέροντα projects. «Μα αν το καλοσκεφτείς ένα project είναι και αυτό» είπε ο Γιώργος «και μάλιστα σούπερ καινοτόμο!» Γιατί αν δεν είναι πρωτοπορία και πειραματισμός, το να γνέψεις αντίο στην αστική ζωή για ένα νησιωτικό όνειρο, τότε τι είναι; Ναι, οι δυο τους θα έκαναν την ανατροπή.
«Θέλει αρετή και τόλμη η ζωή» είπε η Βάνα και συμπλήρωσε: «Μας το δίδαξαν πρώτα και καλύτερα τα Lidl!» Και πάτησε άλλη μια φορά το play από τη συλλογή 200 χρόνια Δημοτικό Τραγούδι. «Μες στου Αιγαίου τα νερά αγγέλοι φτερουγίζουν!» αντήχησε μελωδικά στο δωμάτιο. Και καθώς γέμισε η βραδιά με ήχους από κανονάκι, λαούτο και βιολί, ούτι και κρουστά, φτερούγισαν και οι καρδιές τους και πέταξαν κάθε δισταγμό μακριά.
