Ξέρει τι θα πει πόνος. Έχει βιώσει τον αδιαπέραστο πόνο, εκείνον που δε σε αφήνει να σταθείς στα πόδια σου και το μοναδικό πράγμα που θέλεις είναι να κουλουριαστείς γύρω από το σώμα σου για να μη νιώθεις άλλο. Δεν αναφέρομαι στον πόνο που προκαλείται από έναν χωρισμό, από μια ανάμνηση του παρελθόντος ή από μια προδοσία.
Έχει βιώσει την υπέρτατη θλίψη. Εκείνη τη θλίψη που δεν μπορεί να «γιατρέψει» κανένα μεθυσμένο μήνυμα ή κάποια προσωρινή σχέση. Γιατί ο άνθρωπος που έχασε, έφυγε για πάντα και κανένα δάκρυ δε θα τον φέρει πίσω. Είναι δυνατή, γιατί αγάπησε έναν υπέροχο και μοναδικό άνθρωπο. Και το ίδιο έκανε κι εκείνος. Άξιζε ο αγαπημένος της να ζήσει μια μακροχρόνια, ελεύθερη και υγιή ζωή, όχι να πονάει και να βασανίζεται. Δεν έπρεπε να φύγει από τη ζωή, αλλά να σταθεί πλάι της σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο!
Δεν πρόλαβε να ζήσει αρκετές στιγμές μαζί του κι αυτό της δημιουργεί ένα κενό στην ψυχή και την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Δε μπόρεσε να του πει όσα ήθελε και κυρίως πόσο πολύ τον αγαπούσε. Τον είχε ανάγκη, ήθελε να του το φωνάξει! Και όσο άδικο κι αν είναι, έμαθε πως τελικά η ζωή από μόνη της είναι άδικη. Το σύμπαν δε συνωμοτεί σχεδόν ποτέ υπέρ μας.
Δεν πειράζει, ας είναι, ακόμα κι αν εκείνη δε θα είναι ποτέ πλήρως ευτυχισμένη…
Ποτέ δεν ήξερε πόσο δυνατή ήταν μέχρι που το να γίνει δυνατή ήταν η μόνη της επιλογή.
Την ημέρα που πληροφορήθηκε για την απώλεια, κατάλαβε πόσο κουράγιο και αντοχές έχει… Και από τότε το βιώνει κάθε μέρα που περνάει. Δοκιμάζει τον εαυτό της. Αναρωτιέται συνεχώς για το νόημα της ζωής. Αναρωτιέται για την ύπαρξη κάποιας ανώτερης δύναμης και για τον τόπο όπου πηγαίνοιν οι άνθρωποι που «φεύγουν».
Υπάρχουν μέρες που νιώθει τη δύναμή της να την εγκαταλείπει. Ποτέ όμως δεν τα παρατάει. Αν τα είχε παρατήσει άλλωστε, δε θα βρισκόταν και η ίδια στη ζωή. Αλλά ακόμα ζει. Ακόμα αναπνέει.
Γιατί κατάφερε να αντιμετωπίσει το χειρότερο γεγονός που μπορεί να βιώσει στη ζωή του ένας άνθρωπος, την απώλεια. Βίωσε τις πιο αβάσταχτες στιγμές, εκείνες που ευχόταν να σταματήσει να αναπνέει, να εξαφανιστεί από αυτόν τον κόσμο. Άντεξε τις ώρες που ευχόταν να πάει και εκείνη να συναντήσει το αγαπημένο της πρόσωπο. Αλλά ακόμα μπορεί και χαμογελάει.
Όχι, δεν σταμάτησε να κλαίει. Κλαίει πολύ συχνά. Κλαίει σε κάθε ταινία που της θυμίζει τον άνθρωπό της, σε κάθε δικό τους τραγούδι που τυχαίνει να ακούει και σε κάθε στέκι τους που πιθανόν βρεθεί. Κλαίει ακόμα και μέσα στη βουβή νύχτα. Νιώθει αφόρητη μοναξιά… Δεν μπορεί να πείσει τον εαυτό της να κοιμηθεί. Και τα πρωινά; Αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι της ημέρας. Γιατί αναγκάζεται να αφήσει τα όνειρά της, στα οποία είναι μαζί του, και να επανέλθει στην πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα όπου δεν υπάρχει πια το αγαπημένο της πρόσωπο.
Τα δάκρυα αυτά όμως, δεν την κάνουν αδύναμη, αλλά μια μαχήτρια της ζωής.
Και πώς να μην την κάνουν άλλωστε, όταν έχει νιώσει τον πόνο του να θέλεις να φωνάξεις κάποιον, αλλά να ξέρεις πως δεν πρόκειται να σε ακούσει ποτέ ξανά. Η φωνή σου θα κάνει απλώς αντίλαλο και θα επιστρέψει σε σένα.
Είναι δυνατή, γιατί δε μετέτρεψε τον πόνο της σε θυμό και αποστροφή προς τους άλλους. Παρέμεινε συμπονετική και ευγενική. Γιατί έχει μέγιστη αγάπη στην καρδιά της.
Είναι δυνατή, γιατί είναι δίπλα στους φίλους της σε κάθε δύσκολη στιγμή τους και ειδικά όταν υποφέρουν από μια παρόμοια απώλεια. Εκείνη είναι ο άνθρωπος που μπορούν να στηριχτούν όλοι. Έχει πάντα μια σωστή κουβέντα στα χείλη της. Γιατί δεν αφήνει τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα του παρελθόντος να την στοιχειώνουν.
Είναι δυνατή, γιατί μπόρεσε και αντιμετώπισε το θάνατο κάποιου οικογενενειακού της προσώπου. Κάποιου που θα έδινε τη ζωή της γι’ αυτόν…
Αφού μπόρεσε να αντιμετωπίσει αυτό το αβάσταχτο συναίσθημα, μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα.
Γιατί ο άνθρωπος της έγινε άγγελος της και τη βλέπει από εκεί ψηλά…
