Γράφει η Μαρίνα Παυλικάκη
Αγαπητέ αναγνώστη,
Ξέρω πως έχεις συνηθίσει να διαβάζεις από εμένα, κείμενα κοινωνικού περιεχομένου, ατέρμονες μακροσκελείς προτάσεις επειδή απλά είχα έμπνευση κάποιο βράδυ αλλά και πιο καθημερινά άρθρα…
Σήμερα δεν θα ασχοληθώ με τίποτα από αυτά, κι αυτό γιατί ήρθε η ώρα να γράψω ένα πιο προσωπικό κείμενο. Μετά από τόσες «γραμμές» σε νιώθω πιο κοντά μου… έτσι αποφάσισα να σου μιλήσω λίγο για το δικό μου όνειρο. Δεν είναι ότι δεν είχα με τι να ασχοληθώ ή ότι δεν είχα τι άλλο να γράψω. Απλά μερικές φορές πρέπει να μιλάμε για τα όνειρα. Γιατί αυτά μας πάνε μπροστά και γιατί ο κόσμος πολλές φορές αντιλαμβάνεται λάθος ότι βλέπει ή ακούσει στην τηλεόραση και γενικότερα στα ΜΜΕ.
Αυτό με το οποίο θα ασχοληθώ λοιπόν σήμερα, είναι αυτό που θέλω να γίνω στο μέλλον. Σχεδιάστρια μόδας. Αυτό που σκέφτεται ο κόσμος είναι πως όλα αυτά τα φανταχτερά ρούχα γίνονται για τα λεφτά, για αυτό και κοστίζουν εκατομμύρια…
Όμως… θερμή παράκληση. Μην πεις ποτέ σε σχεδιαστή μόδας ότι αυτό που φτιάχνει είναι η «ιέρεια του καταναλωτισμού». Πρώτον γιατί το ξέρει. Δεύτερον, γιατί δεν στοχεύει εκεί.
Όπως σε όλες τις δουλειές, έτσι και σε αυτήν υπάρχει ο καταναλωτισμός και τα λεφτά. Αλλά η κάθε δουλειά προσφέρει κάτι διαφορετικό. Αν εγώ πάω σε έναν ποδοσφαιριστή και του πω «καλά πληρώνεσαι τόσα λεφτά για να κλωτσάς μια μπάλα;» θα μου πει όχι. Πληρώνομαι γιατί προσφέρω τη ψυχαγωγία, προσφέρω ένα θέαμα στο κοινό, κάτι που το ικανοποιεί.
Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Κάθε δουλειά μπορεί να κατηγορηθεί για έναν διαφορετικό λόγο.
Ο καταναλωτισμός κερδίζει το επάγγελμα εκεί που δεν υπάρχει τέχνη και αγάπη.
Γεννήθηκα για αυτό. Το ξέρω από τα 5 μου όταν έπιασα πρώτη φορά στυλό. Ο καθένας μας έχει γεννηθεί για κάτι διαφορετικό και σίγουρα το κάθε τι έχει και κάτι να προσφέρει.
Το σχέδιο μόδας για μένα δεν είναι αυτό που βλέπει ο κόσμος απ’ έξω. Και σε διαβεβαιώ ότι όσα εκατομμύρια κι αν έχουν βγάλει μεγάλοι σχεδιαστές, δεν το έκαναν αποκλειστικά για τα λεφτά. Γιατί αν δε το αγαπούσαν, δεν θα το έκαναν με τόση επιτυχία. Ο Alexander McQueen που δυστυχώς πέθανε πριν λίγα χρόνια, είναι ο αγαπημένος μου σχεδιαστής. Ήταν ένας απόλυτα εκκεντρικός σχεδιαστής. Κι αυτό ακριβώς τον καθιστούσε μοναδικό. Είχε φάει πολύ κριτική επειδή τολμούσε να φτιάξει όσα δεν μπορούσαν καν να φανταστούν να φοράνε κάποιοι. Κάθε τι καινούριο δέχεται κριτική επειδή δεν είναι ευρέως διαδεδομένο ως φυσιολογικό και ως κοινά αποδεκτό από τον κόσμο. Έχουμε μάθει με ευκολία να δεχόμαστε ότι υπάρχει ήδη στο περιβάλλον μας κι όταν το μάτι μας δει κάτι καινούριο αντιδράμε. Γιατί δεν είμαστε εύκολοι, στην αλλαγή.
Κι εγώ ακριβώς εκεί στοχεύω, στην αλλαγή. Είναι πολύ εύκολο να φτιάξω ένα τζιν και μια μπλούζα. Χρησιμοποιώ όμως την φαντασία μου γιατί θέλω να φέρω κάτι καινοτόμο. Μ’ αρέσει η υψηλή ραπτική.
Η υψηλή ραπτική κουβαλάει τη μαγεία ότι το ρούχο προορίζεται να φορεθεί μια φορά. Όχι επειδή δεν είναι καλό για μια δεύτερη, αλλά επειδή ακριβώς προορίζεται για celebrities και προφανώς δεν είναι φτιαγμένο για να φορεθεί σε καθημερινή βάση. Είναι πρωτοποριακό επειδή ο κόσμος το βλέπει μόνο μια φορά.
Παρόλα αυτά όταν κάποιος είναι καλλιτέχνες μπορεί να αντιληφθεί εντελώς διαφορετικά ένα ρούχο υψηλής ραπτικής, από ότι κάποιος άλλος που δεν ασχολείται. Αυτό που θεωρώ εγώ ωραίο, κάποιος άλλος μπορεί να το θεωρεί ντεμοντέ ή άσχημο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ωραίο. Σημαίνει πως υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις.
Επίσης στη ζωή μας, είμαστε οι ρόλοι που επιλέγουμε. Δεν είμαστε οι ρόλοι που μας φοράνε σαν ταμπέλες αυτά που κάνουμε ή αυτά που επιλέγουμε. Είμαι εκκεντρική, γιατί η εκκεντρικότητα με βοηθάει να ανοίγω το μυαλό μου και να φτιάχνω ρούχα που δεν τα φοράνε πολλοί άνθρωποι. Αλλά αυτό ακριβώς μ’ αρέσει. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν φτιάχνω και καθημερινά ρούχα.
Το σχέδιο μόδας είναι τέχνη, η κοινωνία το πλασάρει σαν αντικείμενο καταναλωτισμού.
Όλοι εμείς που σχεδιάζουμε το βλέπουμε σαν ατόφια τέχνη. Άλλωστε είναι γνωστό…
Ότι δε βγαίνει με αγάπη, είναι πλαστικό και το πλαστικό μπορεί κάποιος εύκολα να το δει.
Εγώ δουλεύω για το όνειρο, όχι για να γίνω πλούσια.
