«Μα γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να τ@ ξεπεράσω και να πάω παρακάτω;». Γνώριμη σκέψη, ε;
Έχουν περάσει εβδομάδες, μήνες, μπορεί και χρόνια, κι ενώ όλοι γύρω σου φαίνεται να προχωρούν, εσύ όχι. Εσύ έχεις κολλήσει στο παρελθόν. Επιμένεις να τσεκάρεις ξανά και ξανά το feed σου, μη τυχόν κι ανέβασε κάτι και δεν πρόλαβες να το δεις. Γίνεσαι ένας κρυφός παρατηρητής στη ζωή του/της, ξεχνώντας να ζήσεις τη δική σου.
«Κοίτα, πήρε πτυχίο», «Πήγε σε εκείνο το μέρος που πάντα έλεγε ότι θέλει να πάει», «Είναι για καφέ στο μαγαζί κοντά στο σπίτι μου».
Έχεις γραπωθεί από αυτή τη συνήθεια, γιατί σε κάνει να αισθάνεσαι πως είσαι ακόμα μέρος της καθημερινότητάς του/της. Είναι το μοναδικό πράγμα που σε συνδέει πλέον μαζί του/της και όσο μικρό κι αν είναι, εσένα σου φτάνει.
Κάθε φορά που βλέπεις story του/της, σε πιάνει ένας σφιχτός κόμπος στο στομάχι. Τρέχεις να το ανοίξεις και να το δεις 20 φορές, μήπως και σου έχει ξεφύγει κάποια λεπτομέρεια. Ένα μήνυμα, ένα υπονοούμενο ότι σε θέλει ξανά πίσω. «Λες να το ανέβασε για μένα;», «Λες να ανεβάσω εγώ κάτι για αυτ@;» Παραμένεις πιστ@ πάνω από κάθε του/της κίνηση στα σόσιαλ, για να μη χάσεις κανένα νέο του/της. Οι φίλοι σου το αποκαλούν εμμονή…
Τι περιμένεις να δεις; Αν σε θέλει πίσω; Να σου στείλει με κάποια αφορμή; Να δεις τη νέα του/της καθημερινότητα ή τον αντικαταστάτη σου;
Γιατί το μόνο που σου προσφέρει αυτή η τόσο ψυχοφθόρα συνήθεια είναι ένας επιπλέον λόγος να στεναχωριέσαι στην ήδη στενάχωρη post break up καθημερινότητά σου. Μόν@ σου υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι δεν υπάρχετε πια και δε θα υπάρξετε ξανά. Η ελπίδα ότι μέσα από post του/της θα δεις κάποιο σημάδι είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Στην πραγματικότητα, κάθε φορά καταλήγεις να κλαις για όσα είχατε και θα μπορούσατε να έχετε, και να δυσκολεύεις ακόμα περισσότερο τον εαυτό σου να τ@ ξεπεράσει. *Alexa, play ‘Rolling in the Deep’*
Μήπως να πατήσω το delete;
Έρχεται η στιγμή που κουράζεσαι κι εσύ @ ίδι@. Θες επιτέλους να είσαι χαρούμεν@ και να μην εξαρτιέται η διάθεσή σου από τα social media ενός ανθρώπου, που καλώς ή κακώς έχει βγει από τη ζωή σου. Ξέρεις ότι πρέπει να τ@ διαγράψεις. Αναρωτιέσαι κιόλας γιατί δεν το έχεις κάνει τόσο καιρό. Βρίσκεσαι σε μία συνεχή μάχη με τον εαυτό σου, γιατί σκέφτεσαι πως αν κόψεις κι αυτό το νήμα, τότε έχεις κόψει οριστικά κάθε επαφή μαζί τ@.
Μία ερώτηση μόνο, που ίσως ξεκαθαρίσει τα πράγματα στο μυαλό σου: Πόσο βοηθητικό είναι για σένα να έχεις κάποιον στα social, ενώ δεν υπάρχει στην αληθινή σου ζωή;
Το να είσαι φίλος με κάποιον στο Insta ή το Facebook δεν αυξάνει τις πιθανότητες να ξανασμίξετε. Διάγραψέ τ@, μπλοκάρέ τ@! Δεν είναι παιδιάστικο, είναι απελευθερωτικό. Το παιδιάστικο είναι να τ@ κατασκοπεύεις για να δεις τι κάνει κάθε ώρα και λεπτό, ενώ έχετε χωρίσει.
Και να σου πω και το άλλο, ποιος νοιάζεται για το εάν θα το αντιληφθεί; Το πολύ πολύ να καταλάβει ότι έχεις κάνει μια νέα αρχή και δεν τ@ συμπεριλαμβάνει. Το να κρατάς επαφές και φιλίες δε σε κάνει πιο ώριμο ενήλικα, ειδικά όταν αυτές σε πληγώνουν. Ούτως η άλλως, για να παραμείνουν φίλοι δύο πρώην, πρέπει πρώτα να κρατήσουν απόσταση μεταξύ τους.
Θα γεμίσεις τη ζωή σου μόνο απογοητεύσεις και θα νιώθεις αβοήθητ@…
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ξεπεράσεις κάποιον. Ειδικά όταν τα συναισθήματά σου είναι ακόμα έντονα. Επομένως, κάθε φορά που θα βλέπεις το προφίλ του, θα βλέπεις πράγματα που δε χρειάζεται. Πράγματα που θα σε ρίξουν και θα επηρεάσουν την ψυχική σου υγεία. Μπορεί να δεις κάτι που θα σε ταράξει και θα σε στεναχωρήσει, αλλά δε θα μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις. Το πολύ πολύ να σε βάλει ξανά στον πειρασμό να στείλεις και να νιώσεις αβοήθητ@, απελπισμέν@ και να χάσεις την αυτοεκτίμησή σου!
Υπάρχουν μερικά πράγματα, που αν θες να ξεκολλήσεις, δε χρειάζεται να τα ξέρεις ή να τα βλέπεις. Σου υπενθυμίζουν ότι είναι μια χαρά χωρίς εσένα, ενώ εσύ όχι.
Unfollow, διαγραφή, στην ανάγκη μπλοκ. Όχι γιατί είσαι ανώριμ@, αλλά γιατί είναι ο μόνος τρόπος να επιστρέψεις στον παλιό σου εαυτό. Τον ανέμελο. Τον χαρούμενο. Που δεν ήταν κολλημένος πάνω από ένα κινητό. Που δεν είχε τη μόνιμη ανησυχία αν ανέβασε κάτι, αν έστειλε, ή αν είδε το story σου.
Είναι σαν ένα τρικ. Έχεις αγανακτήσει, δεν αντέχεις άλλο και αυτό το κουμπάκι του delete είναι εκεί. Με έναν μαγικό τρόπο νιώθεις ότι διαγράφεις όλες τις αναμνήσεις από το μυαλό σου. Δε διαγράφεις τίποτα, απλά απελευθερώνεσαι από αυτό. Και μην αγχώνεσαι ότι θα χάσεις την εικόνα του/της cool unbothered πρώην. Δε μας νοιάζει τι πιστεύει ο άλλος. Μας νοιάζει να είσαι εσύ καλά, να είσαι χαρούμεν@. Πιστεύεις εκείν@ νοιάζεται τόσο;
Σου το χρωστάς.
#NoteToSelf
