Λοιπόν, θα το πω κι ας πέσετε να με φάτε.
Οι πελάτες της Black Friday είναι οι χειρότεροι!
Ναι, το γνωρίζω ότι είναι οι ίδιοι που ψωνίζουν και την υπόλοιπη χρονιά, αλλά τη συγκεκριμένη μέρα μετατρέπονται στα πιο αδίστακτα και υπερκαταναλωτικά όντα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Όποιος έχει δουλέψει ποτέ του στην εξυπηρέτηση πελατών θα καταλάβει πολύ καλά σε τι αναφέρομαι. Ούσα πωλήτρια 3 χρόνια τώρα σε κατάστημα ρούχων, μπορώ με μεγάλη σιγουριά να πω ότι ο κόσμος εκεί έξω δεν είναι στα καλά του. Μιλάω σοβαρά. Υπάρχει θέμα. Στο άκουσμα της λέξης «έκπτωση» ξυπνάνε πρωτόγονα ένστικτα, ο Νεάντερταλ, ο Αδάμ, η Εύα και ο διάολος μαζί και γυρίζει το μάτι. Μπορούν να ποδοπατήσουν οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στο διάβα τους, αρκεί να ψωνίσουν.
Μιλώντας λοιπόν μέσα από δικές μου εμπειρίες, feel free να ταυτίστεις… ακόμα κι αν δεν έχεις υπάρξει πωλητής, αλλά πελάτης αυτή τη μέρα του χρόνου.
*Disclaimer: Δεν κατηγορώ την ανάγκη του κόσμου για χαμηλές τιμές, αλλά τη συμπεριφορά του που θυμίζει εποχές που το ανθρώπινο είδος δεν είχε εξημερωθεί ακόμα.
«Θέλω έκπτωση! Και τη θέλω τώρα!»
Τον πελάτη το σωστό της μαύρης Παρασκευής δεν τον νοιάζει και ιδιαίτερα τι αγοράζει, αρκεί να έχει έκπτωση. Πόσες μα πόσες φορές έχουν μπει στο κατάστημα, και μέσα στη βιασύνη τους (γιατί πρέπει να προλάβουν να ψωνίσουν απ’ όλα τα μαγαζιά), μου λένε επιτακτικά «Δείξε μου αυτό που έχει τη μεγαλύτερη έκπτωση». Καλά, δε συζητάω για προσχήματα και καλημέρες, τα ξεχνάμε αυτά. Anyway, το «Δείξε μου αυτό που έχει τη μεγαλύτερη έκπτωση» σου δίνει να καταλάβεις ότι δεν το χρειάζεται κιόλας. Φτάνει όπως είπα, που έχει έκπτωση. Δεν τους νοιάζει καν αν τους κάνει το διαθέσιμο νούμερο. Θα ακούσεις πολλές φορές την εξής στιχομυθία:
-Τι νούμερο είναι;
-Small, εσείς τι φοράτε;
-Large μωρέ αλλά θα μπω και στο small, σιγά, πόσο μικρό να είναι;
Με γεια σας λοιπόν!
Εκπτώσεις στα είδη, θα πει και εκπτώσεις στους τρόπους;
Εν συνεχεία, να πω ότι ο πωλητής δεν είναι σάκος του μποξ αλλά ούτε και υπηρέτης των πελατών για να ξεσπάνε εκεί τα θέματά τους. Καταλαβαίνουμε ότι θέλουν οπωσδήποτε να ψωνίσουν τη συγκεκριμένη ημέρα γιατί έχει προσφορές. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ξεχνάνε και τους τρόπους τους. «Πιάσε μου το medium και γρήγορα». Με χαρά να σε βοηθήσω, αλλά μην απορήσεις όταν σου πετάξω το μπλουζάκι στο κεφάλι. Άλλωστε, ο σεβασμός κερδίζεται, κι όπως μου τον εκφράζεις, έτσι θα σου τον ανταποδίδω.
Παρόλα αυτά δεν έχω παράπονο. Δεν είναι κακούληδες μόνο με το προσωπικό. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την κυρία που ενώ ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει στο ταμείο από την πολυκοσμία και την ταλαιπωρία, γυρνάει στον άντρα της (φορτωμένος με ένα καρότσι μωρού και 345 σακούλες) και του λέει «Πάμε να τρέξουμε στο τάδε μαγαζί». Ναι, όλοι μείναμε να την κοιτάμε με το ίδιο βλέμμα που κοιτάς τώρα κι εσύ την οθόνη σου.
Επιπλέον, τι κακό είναι αυτό να πετάνε ρούχα στο πάτωμα και να τα πατάνε κιόλας; Αν κάτι δε σου αρέσει, δώσ’ το στον πωλητή και θα το φτιάξει εκείνος. Εντωμεταξύ τα πετάνε με τέτοια μανία κάτω, σαν να έχουν προσωπικά θέματα ή κάποιο είδος βεντέτας μαζί τους. Στο τέλος βέβαια είναι αυτά ακριβώς που θα αγοράσουν, γιατί στην τελική δεν τους νοιάζει κιόλας τι θα πάρουν αρκεί να έχει έκπτωση.
Από την άλλη, απορίας άξιο είναι και το γεγονός ότι μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό που επικρατεί σε κάθε εμπορικό κέντρο, υπάρχουν και μωρά. Κυριολεκτικά μωρά, σε καρότσια. Ότι η βόλτα στο εμπορικό μία τέτοια μέρα θα γίνει χαλαρή ας πούμε; Όχι! Θα γίνει πολύ σπαστικό κλάμα στ’ αυτιά των ήδη πολύ ταλαιπωρημένων εργαζομένων και μία εφιαλτική ημέρα για τα μικρούλια που νιώθουν λες και πρωταγωνιστούν σε ταινία αποκάλυψης.
«Έλα, κόψε κάτι ακόμα»
Α, αυτό είναι το αγαπημένο μου! Ουρά δύο χιλιομέτρων σε μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων και έρχεται η κυρία Κούλα και προσπαθεί να σε πείσει να της κόψεις τιμή, γιατί θα σε πληρώσει μετρητοίς. Ωστόσο θαυμάζω την επιμονή της, γιατί όντως δε φεύγει αν δεν της κόψεις ΚΙ ΑΛΛΟ, παρόλο που μία ουρά ανθρώπων της εξηγεί ότι δε γίνεται αυτό που ζητάει. Στο τέλος πληρώνει, αλλά η κατάρα που σου έχει ρίξει από μέσα της δεν κρύβεται.
Πελάτης vs Πελάτη… FIGHT
Τι γίνεται όταν υπάρχει μόνο ένα φούξια τσαντάκι αλλά 2 πελάτες που το γλυκοκοιτάνε; Κυριολεκτικά μάχη! Το κακόμοιρο το τσαντί στη μέση, να ακούει ό,τι βρισιά υπάρχει, ενώ οι δύο πελάτες να έχουν ξεχάσει τι σημαίνει πολιτισμός και ευγενικοί τρόποι ανάμεσα στις τρίχες που προέκυψαν από το ξεμάλλιασμα. Έχει κάτι η ημέρα και επανέρχονται όλοι στις εργοστασιακές τους ρυθμίσεις; Τι φάση;
Η μεγαλύτερη απορία μου βέβαια είναι ότι πλέον έχουμε προσφορές σχεδόν τον μισό χρόνο, με εκπτώσεις ίδιες ή και καλύτερες από τη Black Friday. Γιατί τέτοια τρέλα με την εν λόγω μέρα; Κι ακόμα περισσότερο, γιατί τέτοια συμπεριφορά; Αξίζει τελικά όοοοοολη αυτή η φασαρία και η ταλαιπωρία, οι λιποθυμίες, τα λεφτά που σπαταλάμε αλλά και το ρεζίλεμα ξεμάλλιασμα για μία τσάντα που στο κάτω κάτω δε χρειάζεται κιόλας, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να την πάρεις επειδή έχει μεγάλη έκπτωση;
Όπως και να ‘χει, αν είναι να ψωνίσουμε την (κατα)μαύρη Παρασκευή, ας σκεφτούμε λίγο παραπάνω εκείνους τους εργαζόμενους που είναι εκεί για να βοηθήσουν στην εξυπηρέτηση και όχι για να γίνουν υπηρέτες. Μπορούμε να καταπιέσουμε για λίγο τον άνθρωπο των σπηλαίων που κρύβουμε μέσα μας, δεν είναι τόσο δύσκολο.
Ευγένεια, κατανόηση και τρόποι, that’s all. Αποχωρώ, πάω να κλάψω με την ησυχία μου.
