Βρίσκεσαι χιλιόμετρα μακριά μου σε μία άλλη πόλη. Σε φαντάζομαι να είσαι ξαπλωμένος/η στο κρεβάτι σου και έχοντας κλειστά τα μάτια να ακούς την αγαπημένη σου μουσική. Προσπαθείς να αδειάσεις το μυαλό σου από τις άσχημες σκέψεις που σε βαραίνουν. Το ίδιο κάνω και εγώ.
Βρίσκεσαι χιλιόμετρα μακριά μου. Σε φαντάζομαι να πηγαίνεις βόλτα με το ποδήλατο και να το ζεις με την ψυχή σου. Απολαμβάνεις το δροσερό αεράκι που χτυπάει το πρόσωπό σου, παρατηρείς τον κόσμο που περνάει από δίπλα σου και δεν σταματάς να κάνεις πετάλι μέχρι να πονέσουν τα πόδια σου. Προσπαθείς να ξεφύγεις από κάτι. Η μόνη συντροφιά στις περιπλανήσεις σου είναι η αγαπημένη σου φωτογραφική μηχανή, εκείνη που σου πήρα δώρο στα γενέθλιά σου. Μαζί απολαμβάνετε το ηλιοβασίλεμα.
Δεν είσαι καλά, το ξέρω. Κι ας προσπαθείς να ξεγελάσεις τον υπόλοιπο κόσμο για το αντίθετο…
Βραδιάζει, δεν αντέχεις άλλο και το χέρι σου ασυνείδητα πιάνει το κινητό. Δε θα βρεις ανταπόκριση όμως, αφού έχω ήδη αποκοιμηθεί…
Βρίσκεσαι χιλιόμετρα μακριά μου και καθώς κοιτάς από το παράθυρο του δωματίου σου, βλέπεις τα αστέρια να πέφτουν και …κάνεις μια ευχή. Ακριβώς την ίδια κάνω κι εγώ. Να έρθει η στιγμή που το μοναδικό πράγμα που θα μας χωρίζει να είναι μερικά μέτρα.
Κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα, δεν το βλέπεις;
Είσαι χιλιόμετρα μακριά μου και κάποιες φορές πονάει πολύ.
Όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι η απόσταση μεταξύ μας, κάθε βράδυ που ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, σε νιώθω δίπλα μου. Δε μας χωρίζουν ούτε τρένα ούτε αεροπλάνα ούτε εισιτήρια ούτε σχέδια που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Όταν δάκρυα κατακλύζουν τα μάτια μου, όταν η υπομονή μου έχει εξαντληθεί, σκέφτομαι ότι ανεξάρτητα το λόγο που μας κρατάει μακριά, ακόμα βλέπουμε το ίδιο ολόγιομο φεγγάρι, τις ίδιες υποσχέσεις που είναι γραμμένες στους αστερισμούς.
Και τότε, ξαφνικά, δεν πονάει τόσο…
Γιατί πόσο μακριά είναι ο ένας από τον άλλον όταν μπορούμε να κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό; Όταν μπορούμε να χορεύουμε κάτω από το ίδιο φεγγάρι; Όταν μπορούμε να χαμογελάσουμε στο τηλέφωνο με το που ακούσουμε ο ένας τη φωνή του άλλου;
Ελπίζω εκείνες τις νύχτες που νιώθεις ένα αίσθημα αμφιβολίας να σε κατακλύζει, ένα κενό να σου τρυπάει την καρδιά και τυλιγμένος/η όπως είσαι στα σεντόνια σου, αφήνεις μονάχα το φως τηλεόρασης να σου κρατάει συντροφιά, να θυμάσαι ότι δεν είμαστε τόσο μακριά όσο μας ενώνουν τα αστέρια που τρεμοπαίζουν.
Καταλαβαίνω, αλήθεια καταλαβαίνω. Και μένα μου λείπεις όταν συμβαίνει κάτι καλό στη ζωή μου, αφού είσαι το μοναδικό άτομο που θέλω να το μοιραστώ. Όταν τα πράγματα πάρουν μια απρόσμενη έκβαση, σε σένα θέλω να απευθυνθώ. Μου λείπεις όταν γελάω. Σου λείπω όταν κλαις, γιατί είμαι ο/η μόνος/η που σε κάνει να χαμογελάς και μπορεί να διώξει τα δάκρυά σου μακριά.
Όταν θα νιώθεις τόσο μόνος/η σου, το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξεις ψηλά στον ουρανό. Το ίδιο κάνω και εγώ, γιατί πιστεύω σε εμάς. Γιατί ξέρω ότι καμία απόσταση δε θα χωρίσει δύο καρδιές που είναι σαν ένα. Γιατί αξίζεις κάθε χιλιόμετρο που μας χωρίζει. ❤️
