Ο καθένας μας κρατάει μέσα του πράγματα, για τα οποία δεν θέλει να μιλήσει σε κανέναν. Άλλοι υποφέρουν, άλλοι νιώθουν ενοχές, άλλοι είναι μπερδεμένοι και άλλοι απλώς φοβούνται. Το πώς θα επιλέξεις να διαχειριστείς το τι συμβαίνει στη ζωή σου, σε κατατάσσει σε ανάλογη κατηγορία. Κι εγώ προσωπικά, συγχωρέστε με, δεν αντέχω τους «κλαψιάρηδες». Δεν τους θέλω γύρω μου, δεν τους πιστεύω όταν αραδιάζουν μονολόγους γκρίνιας και δράματος για το πόσο άσχημα περνάνε.
Αρχικά, έχω μάθει από πολύ μικρή, τα προβλήματα να τα αντιμετωπίζω όπως έρχονται. Στα ίσα. Κι έχω δει και θαυμάσει πολλούς ανθρώπους, που παρόλο που η ζωή όχι μόνο δεν τους τα έφερε όπως ήθελαν, αλλά τουναντίον ήταν ιδιαίτερα σκληρή μαζί τους, συνεχίζουν και αντιμετωπίζουν όσα τους φέρνει η ζωή με αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια, μεγάλη λέξη.
Το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να κλαίγεται. Να λέει στον κόσμο πόσο άτυχος είναι και πόσο τον έχει χτυπήσει η μοίρα. Κι ο κόσμος νιώθει «ανώτερος» όταν κάποιος άλλος είναι χειρότερα απ’ αυτόν.
Όμως, προσωπικά πάλι, αυτό που έχω μάθει από τη μικρή μου εμπειρία, είναι ότι όσοι κλαίγονται, ψεύδονται. Και ψεύδονται σε σημείο που πλέον είναι αναγνωρίσιμο. Κανείς δεν ξέρει τι κρύβεις μέσα σου. Εσύ που δεν κλαίγεσαι και δεν μεταφέρεις τα προβλήματα σου δεξιά και αριστερά, εσύ ίσως υποφέρεις περισσότερο σιωπηλά από κάποιον που έχει κάνει τη ζωή του μια κινητή διαφήμιση.
Γιατί όσοι υποφέρουν πραγματικά, δε μιλάνε. Σιωπούν.
Φαίνεται ίσως στα μάτια τους το πόσο υποφέρουν, αλλά όχι στα λόγια τους. Έχω μάθει να εκτιμάω την ευθύτητα και την αξιοπρέπεια στους ανθρώπους παραπάνω από τα κροκοδείλια δάκρυα. Άλλωστε οι άδειοι τενεκέδες κάνουν τον περισσότερο θόρυβο. Εφόσον υπάρχουν άνθρωποι που μαστίζονται από φτώχεια, έχουν ζήσει ασθένειες και θανάτους, οι υπόλοιποι από εμάς θα έπρεπε τουλάχιστον να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτά που έχουμε.
Κι αν δε μας αρέσει η ζωή που έχουμε, να κοιτάμε να τη βελτιώνουμε χωρίς να την εξευτελίζουμε.
