Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν όνειρο κάθε ανθρώπου που ασχολείται με τον πρωταθλητισμό. Είναι ο μεγαλύτερος θεσμός στον οποίο μπορεί να συμμετέχει κανείς, μετρώντας χιλιάδες χρόνια ιστορίας και φέροντας ένα τεράστιο κύρος. Για άλλους η διαδρομή σε αυτούς υπήρξε σύντομη και χωρίς τα επιθυμητά αποτελέσματα, άλλοι ανέβηκαν στο βάθρο που ονειρεύονταν από παιδιά, ενώ άλλοι νιώθουν να δικαιώνονται και μόνο με την παρουσία τους εκεί.
Οι περισσότεροι αθλητές που συναντάμε αυτές τις εβδομάδες στα διάφορα αγωνίσματα αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Η αγάπη τους για αυτό που κάνουν, η επιμονή τους για βελτίωση και η δίψα τους για τη νίκη είναι χαρακτηριστικά που όλοι μας θα έπρεπε να έχουμε στη ζωή μας. Ωστόσο, είναι μερικές περιπτώσεις που ξεχωρίζουν λιγάκι παραπάνω και οι οποίες αποτελούν ακόμα πιο φωτεινές πηγές έμπνευσης. Και γι’ αυτό η επιτυχία τους μας δίνει διπλή χαρά!
Είναι άνθρωποι που απολαμβάνουν την αίγλη της Ολυμπιάδας είτε σε πολύ μικρή ηλικία, είτε έχοντας βιώσει ένα δύσκολο παρελθόν, πράγμα που κάνει ακόμα σπουδαιότερο το επίτευγμά τους. Σε αυτά τα ονόματα λοιπόν, ευχόμαστε κάθε μετάλλιο:
Revathi Veeramani – Τρέξιμο στα 400 μέτρα
Η 23χρονη Ινδή μπορεί να είναι πλέον μια πρώτης κλάσης αθλήτρια, η οποία απολαμβάνει τις ανέσεις που της προσφέρει το υψηλό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται, αλλά η ζωή της δεν ήταν πάντα αυτή. Τα παιδικά της χρόνια ήταν το ακριβώς αντίθετο του εύκολου και κάθε άλλο παρά τη βοηθούσαν στην προσπάθειά της να επιτύχει στο χώρο του αθλητισμού. Πέρα από τη φτώχεια που της στερούσε ακόμα κι ένα ζευγάρι παπούτσια, με αποτέλεσμα να προπονείται ξυπόλυτη, η Revathi ήρθε αντιμέτωπη από πολύ νωρίς με την απώλεια αγαπημένων προσώπων.
Όπως έχει δηλώσει η ίδια, δεν ήταν ούτε 7 χρονών όταν έχασε και τους δύο γονείς της. Πρώτα έφυγε ο πατέρας της εξαιτίας προβλήματος στο στομάχι, ενώ έξι μήνες αργότερα έχασε και τη μητέρα της από εγκεφαλικό. Η ίδια μαζί με την αδερφή της μεγάλωσαν από τότε με τη γιαγιά τους, η οποία εργαζόταν για ελάχιστα χρήματα. Παρότι δύσκολα συνέρχεται κανείς από τη σκληρότητα της ζωής που αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει από τόσο μικρή ηλικία, η Revathi βρήκε το πάθος της και ενέδωσε σε αυτό, ακόμα κι όταν οι συνθήκες ήταν εναντίον της. Έτσι, στα 17 της γνώρισε τον προπονητή της K. Kannan, ο οποίος την ανέλαβε χωρίς κάποιο χρηματικό αντίτιμο και της χάρισε το πρώτο τρέξιμο με παπούτσια. Η ίδια είπε χαρακτηριστικά πως αυτή ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση με την οποία ήρθε αντιμέτωπη, αφού είχε συνηθίσει στο… ξυπόλυτο style.
Σήμερα, τρέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δηλώνοντας πως «Όταν επιβεβαιώθηκε το όνομά μου για την Ολυμπιάδα, έμεινα κόκκαλο για λίγη ώρα και είδα όλο το ταξίδι μου ως εδώ να περνάει μπροστά από τα μάτια μου».
Laurel Hubbard – Άρση Βαρών (87 κιλά)
Η παρουσία της Laurel Hubbard στους Ολυμπιακούς του Τόκιο δεν είναι μόνο ένα μεγάλο βήμα για την ίδια, αλλά και για την LGBTQ+ κοινότητα. Η 43χρονη transgender γυναίκα βρήκε πολλά εμπόδια μπροστά της μέχρι να καταφέρει να αγωνιστεί στην άρση βαρών εκπροσωπώντας τη Νέα Ζηλανδία και πλέον σηματοδοτεί την αρχή μιας νέα εποχής, αφού είναι η πρώτη trans αθλήτρια που παίρνει μέρος στο θεσμό. Πολλοί βέβαια έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους λόγω της αδικίας που μπορεί να προκύπτει από μια τέτοια συμμετοχή, υποστηρίζοντας ότι η Laurel έχει προβάδισμα δύναμης. Σε αυτούς ανήκουν η αρσιβαρίστρια Anna Vanbellinghen, καθώς και η ομάδα Save Women’s Sport Australasia, δηλώνοντας πως: «Είναι λανθασμένη πολιτική της ΔΟΕ που επέτρεψε την επιλογή ενός 43χρονου βιολογικού άνδρα, που αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα, να αγωνιστεί στην γυναικεία κατηγορία».
Η αντίθετη πλευρά όμως, στην οποία κατατάσσεται και η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας που στηρίζει απόλυτα την Laurel, επισημαίνει ότι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, από το 2015, έχει θέσει ως όρο οι transgender αθλητές να αγωνίζονται ως γυναίκες αν τα επίπεδα τεστοστερόνης τους είναι κάτω από ένα ορισμένο όριο. Η Laurer πληροί αυτή την προϋπόθεση, πράγμα που της επιτρέπει να συμμετέχει ως γυναίκα στους Ολυμπιακούς.
Πέρα από το ζήτημα του φύλου όμως, η ίδια είχε αντιμετωπίσει κι έναν σοβαρό τραυματισμό, που παραλίγο να της κοστίσει την καριέρα της στο άθλημα. Συγκεκριμένα, έσπασε τον ώμο της και η άποψη που επικρατούσε είναι ότι η αθλητική της σταδιοδρομία έφτασε στο τέλος της. Η παρουσία της στο Τόκιο ωστόσο, τη διέψευσε κατηγορηματικά κι ας μην κατάφερε να αποσπάσει κάποιο μετάλλιο! Η προσπάθειά της δεν της χάρισε μια θέση στο βάθρο, αλλά σίγουρα της χάρισε μία στις σελίδες της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων.
Momiji Nishiya – Skateboarding
Η 14χρονη Momiji (για να κατανοήσετε ακόμα καλύτερα το νεαρό της ηλικίας, είναι γεννημένη το 2007…) απέχει πολύ από το 14χρονο που ήσουν κι εσύ κι εγώ. Η Momiji είναι κάτοχος χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, βάζοντας τα γυαλιά σε όλους μας με το πείσμα της, την ικανότητά της και την αγάπη της γι’ αυτό που κάνει. Το skateboearding είναι χόμπι πολλών παιδιών και νέων, η ίδια όμως το πήγε ένα βήμα παραπέρα, και με την ευκαιρία που της δόθηκε με την είσοδό του στους Ολυμπιακούς Αγώνες για πρώτη φορά φέτος, απέσπασε το χρυσό και έγραψε τη δική της ιστορία.
Η σχεδόν 14χρονη skateboarder είναι η δεύτερη πιο νεαρή σε ηλικία που κατακτά την κορυφή στους εν λόγω αγώνες, ύστερα από 85 χρόνια. Η Marjorie Gestring από τις ΗΠΑ το κατάφερε πρώτη, ούσα μόλις 13 ετών και 268 ημερών, όταν κέρδισε το χρυσό μετάλλιο σε καταδύσεις 3 μέτρων στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Βερολίνο το 1936.
Η μικρή Ιαπωνέζα Ολυμπιονίκης δήλωσε πολύ ευτυχισμένη που κέρδισε και μάλιστα τη χρονιά που η διοργάνωση γίνεται στη χώρα της, ενώ πρόσθεσε ότι επόμενος στόχος της είναι να ανέβει στο πιο υψηλό βάθρο και στο Παρίσι το 2024.
Janja Garnbret – Ορειβασία
Η 22χρονη από τη Σλοβενία θεωρείται αυτήν τη στιγμή η καλύτερη γυναίκα ανταγωνιστική ορειβάτης στον κόσμο και με αυτόν τον αέρα σκοπεύει να σαρώσει στους Ολυμπιακούς. Η παρουσία της στην κορυφή βέβαια δεν ήταν πάντοτε δεδομένη, αφού στον πρώτο διαγωνισμό σαν παιδί, ήρθε τελευταία στην κατάταξη. Η ίδια λέει ότι δεν έμπαινε στη διαδικασία να συγκρίνει τον εαυτό της με τα υπόλοιπα παιδιά του αθλήματος, αλλά να εξελίσσεται όσο μπορεί η ίδια. Όχι για να κερδίζει απαραίτητα, αλλά γιατί αγαπούσε πολύ αυτό που έκανε.
Πετυχημένη η τακτική της, αν σκεφτούμε ότι στη συνέχεια ξεκίνησε να πιάνει τις πρωτιές. Το 2014 συγκεκριμένα, σε ηλικία 15 ετών, κέρδισε τον πρώτο διεθνή τίτλο της στον διαγωνισμό World Youth B Championship, ενώ από το 2015 και έπειτα συμμετείχε συνολικά σε 34 Lead Climbing World Cup εκδηλώσεις, μένοντας εκτός πόντιουμ σε μόλις 4 από αυτά.
Φέτος, είναι η πρώτη της χρονιά στους Ολυμπιακούς αγώνες, και όπως λέει, έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρον τον έναν επιπλέον χρόνο, ωστόσο ξέρει πως και οι αντίπαλοί της είναι το ίδιο προετοιμασμένοι. Πάντως, μέχρι στιγμής θεωρείται φαβορί χάρη στην πορεία της ως τώρα και κάτι μας λέει ότι το χρυσό όντως θα κρεμαστεί στο λαιμό της. 22 χρονών και Ολυμπιονίκης, ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα!
Jessica Sevick – Κωπηλασία
Η Jessica είναι η ζωντανή απόδειξη ότι καμιά φορά οι εκτιμήσεις των ειδικών μπορούν να πέσουν πολύ έξω, αλλά κι ότι γίνονται θαύματα! Έχοντας υποφέρει από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό στον εγκέφαλό της όταν ήταν μόλις 12 ετών – που την κράτησε δύο εβδομάδες σε κώμα – κανείς δεν περίμενε ότι αργότερα θα έπαιρνε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ατύχημά της κατά την προπόνηση λουτζ της είχε προκαλέσει τόσο μεγάλες ζημιές, που οι γιατροί έδιναν λίγες πιθανότητας να ζήσει. Ακόμα κι αν αντιστεκόταν στον θάνατο όμως, σίγουρα θα είχε κάποια σοβαρή αναπηρία να την ακολουθεί την υπόλοιπη ζωή της.
Δύο δεκαετίες αργότερα, η Jessica όχι μόνο απολαμβάνει μια κανονική ζωή, αλλά συμμετέχει στου αγώνες του Τόκιο, καταφέρνοντας μάλιστα να τερματίσει δεύτερη μαζί με την Gabrielle Smith στην κωπηλασία και να περάσει στους ημιτελικούς. Τελικά, η δύσκολη περιπέτεια του παρελθόντος δεν την πτόησε, αλλά της έδωσε ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και πείσμα για να ακολουθήσει τα όνειρά της. Μπορεί η διαδικασία αποκατάστασης να την ακολουθεί μέχρι σήμερα, αλλά αυτό δεν τη σταματά από το να ασχολείται με τον αθλητισμό και μάλιστα σε τόσο υψηλό επίπεδο. Πλέον, κοιτάει μπροστά για την πρωτιά, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί έμπνευση για όλους εκείνους που έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο στη ζωή τους και αναζητούν μια πηγή ελπίδας ότι μπορούν να έχουν μια φυσιολογική ζωή!
Yusra Mardini – Κολύμβηση
Η 23χρονη Yusra έχει πολλά να πει για τη ζωή της κι ας είναι τόσο νέα. Γεννημένη στη Δαμασκό της Συρίας, ο εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε το 2011 δεν άφησε ανεπηρέαστη την ίδια και την οικογένειά της, αναγκάζοντάς τους να κάνουν «το δρομολόγιο των προσφύγων» μέχρι την Ελλάδα, έχοντας ως τελικό προορισμό τη Γερμανία. Η διαδρομή με το φουσκωτό κόντεψε να της στοιχίσει τη ζωή (όπως έχει στοιχίσει σε τόσους άλλους), αλλά τόσο αυτή όσο και η οικογένειά της κατάφεραν να βγουν ζωντανοί, να ταλαιπωρηθούν πολύ μεν, αλλά να φτάσουν στον προορισμό τους.
Εκεί συνέχισε να ασχολείται με τη μεγάλη της αγάπη, το κολύμπι, στο οποίο τη μύησε ο πατέρας/προπονητής της όταν ήταν πολύ μικρή. Έχει διασχίσει κυριολεκτικά και μεταφορικά 40 κύματα για να βρεθεί ως εδώ, γι’ αυτό και το 2017 ορίστηκε ως η νεότερη πρέσβειρα των προσφύγων από υπηρεσία του ΟΗΕ που παρέχει βοήθεια σε αυτή την ομάδα ανθρώπων.
Το 2016 συμμετέχει για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά η προσπάθειά της δεν της δίνει το εισιτήριο για τον ημιτελικό. Φέτος, επιστρέφει για ένα καλύτερο αποτέλεσμα, ούσα μία από τους 29 αθλητές που εκπροσωπούν την ομάδα των προσφύγων, κρατώντας τη σημαία τους κατά την τελετή έναρξης των αγώνων.
Simone Biles – Ενόργανη γυμναστική
H 24χρονη Simone Biles, που αποφάσισε να μη διεκδικήσει το χρυσό στους τελικούς του σύνθετου ατομικού, των ασκήσεων εδάφους, του άλματος και των ασύμμετρων ζυγών, αποτελεί έμπνευση για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι κατάφερε να ξεπεράσει τις μεγάλες δυσκολίες που βίωσε σαν παιδί, να αγαπήσει την άθληση και να φτάσει σε ένα τόσο μεγάλο επίπεδο. Όπως είναι γνωστό, η ίδια όταν ήταν 6 ετών έμεινε σε κέντρο φροντίδας επειδή η μητέρα της ήταν χρήστης ουσιών, ενώ στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τους παππούδες της. Έχει δηλώσει επίσης ότι είχαν υπάρξει μέρες που αναγκαζόταν να τρώει νερό με δημητριακά λόγω της οικονομικής δυσχέρειας της οικογένειάς της.
Όλα αυτά όμως δεν τη σταμάτησαν από το να ασχοληθεί με την ενόργανη γυμναστική και να αποτελεί σε τόσο μικρή ηλικία μια κορυφαία αθλήτρια. Ούσα χρυσή Ολυμπιονίκης στους αγώνες του Ρίο και έχοντας κατακτήσει την πρώτη θέση σε πολλά παγκόσμια πρωταθλήματα, έθεσε πολύ υψηλά τον πήχη για την πορεία της στο Τόκιο. Η Simone ωστόσο, αποφάσισε να βάλει την ψυχική υγεία της πάνω απ’ όλα και να κάνει πίσω λίγο πριν τους τελικούς, ακόμα κι αν οι πιθανότητες να κερδίσει ήταν με το μέρος της. Και σε μια εποχή που κυριαρχεί το κίνημα #mentalhealthmatters, έδωσε το καλύτερο παράδειγμα προς όλους μας!
Η ίδια παραδέχτηκε ότι η πίεση ήταν υπερβολικά μεγάλη και σκέψεις ότι δε θα τα καταφέρει την απέτρεπαν από το να αποδώσει στο 100%. Αποδείχτηκαν ακόμα και επικίνδυνες, από τη στιγμή που δεν έβγαζε σωστά τις ασκήσεις της και ρίσκαρε με σοβαρούς τραυματισμούς. Η απόφασή της ήταν σίγουρα δύσκολη, αλλά ο κόσμος του αθλητισμού τη στήριξε. Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς πολίτες, που είχαν ποντάρει πολλά σε αυτήν για να φέρει τη νίκη στη χώρα τους, ανοίγοντας μια μεγάλη συζήτηση στα social media και αποκαλώντας τη δειλή. Η ίδια βέβαια, έδωσε μια ακόμη ευκαιρία στον εαυτό της, συμμετέχοντας στον τελικό της δοκού ισορροπίας και κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο. Όχι για να κερδίσει, όπως δήλωσε, απλά για να κάνει την προσπάθειά της.
