Εν έτει 2019, εξακολουθώ να αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας, Σαλονικιός ή μη, που να μη λατρεύει αυτήν την υπέροχη πόλη…
Mου φαίνεται πραγματικά πολύ δύσκολο να μην αγαπήσεις τη Θεσσαλονίκη. Θες η γραφική της όψη, ο φιλικός κόσμος της, το χαλαρό κλίμα της, ο Πύργος ο Λευκός, η Άνω Πόλη; Είναι τόσο διαφορετική από την Αθήνα και φυσικά από κάθε άλλο μέρος της χώρας μας…
Έλα όμως, που όσο κι αν την έχουμε στην καρδιά μας, τα κακά της είναι εξίσου πολλά και δυστυχώς ανεπίλυτα εδώ κι αρκετά χρόνια.
#TisSalonikisTaKaka που γράφουν αυτές τις μέρες στα σόσιαλ και που αν ποτέ διορθωθούν, θα μετατρέψουν τη συμπρωτεύουσα, σε μία από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης. Το ερώτημα που προκύπτει ωστόσο, είναι αν πρόκειται να διορθωθούν ποτέ, αν υπάρχει αυτή η πολιτική (κι όχι μόνο) βούληση.
Κάπως έτσι λοιπόν, σκέφτηκα να συγκεντρώσω εκείνα τα προβλήματα που δεν επιτρέπουν στη Θεσσαλονίκη, να κάνει τη διαφορά που της αξίζει. Διότι μπορεί να μην είμαι μόνιμος κάτοικος αυτής, ως τακτικός (πολύ τακτικός) επισκέπτης όμως, θεωρώ οτι έχω εντοπίσει ποια είναι… #TisSalonikisTaKaka. Και πού ξέρεις, μπορεί το άρθρο να φτάσει και στον επόμενο Δήμαρχο και να πάρει λίγη έμπνευση για το τι πρέπει να διορθώσει πρώτα. Με 22 υποψηφίους βέβαια – ναι παιδιά, τόσοι διεκδικούν τον «Θρόνο του Βορρά» – λίγο δύσκολο…
#1 What is… Metro?
Μια πόλη με συγκοινωνιακό μονοπώλιο μιας και πέρα των αστικών λεωφορείων, δεν υπάρχει κανένα άλλο μέσο για την εξυπηρέτηση των κατοίκων της. Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρχές ’90, έγιναν οι πρώτες σκέψεις για το περίφημο Μετρό. Ένα σχέδιο που με τα τεχνολογικά δεδομένα της τότε εποχής, φάνταζε περισσότερο σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Έλα όμως, που το 1992 ξεκίνησαν στην πράξη τα πρώτα μικρά έργα σκορπίζοντας ενθουσιασμό στους «συμπρωτεουσιάνους» κι όχι μόνο… Με ρυθμούς ωστόσο, 100 φορές πιο αργούς κι από βάδισμα χελώνας, έχουμε φτάσει στο 2019 να έχουμε κεντρικούς δρόμους μισόκλειστους λόγω εργασιών και την ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ κυκλοφοριακή συμφόρηση να έχει γίνει καθημερινότητα με την υπέρτατη πλέον δικαιολογία:
Τα έργα αναβάλλονται
λόγω εύρεσης αρχαίων…
…η οποία είναι πλέον πιο συχνή κι από τα τηλεφωνήματα που μου ‘κανε η μάνα μου την πρώτη φορά που πήγα κατασκήνωση. Κάπως έτσι, φτάσαμε στο σημείο το Μετρό της Θεσσαλονικής να αντιμετωπίζεται ως κάτι το χιουμοριστικό και εξωπραγματικό. Κι όλη αυτή η φασαρία για μια γραμμή η οποία εν τέλει θα εξυπηρετεί ΜΟΝΑΧΑ μια μικρή μερίδα πολιτών, χωρίς στην ουσία να βάζει οριστικό τέλος στο καθημερινό χάος που επικρατεί στoυς περισσότερους δρόμους της.
#2 Σκουπίδια ΠΑΝΤΟΥ – στην κυριολεξία
Άλλη μια ντροπιαστική ιδιαιτερότητα της Θεσσαλονίκης, είναι αυτή της ελλιπέστατης καθαριότητας. Θεωρείται πλέον ρουτίνα για έναν κάτοικο της συμπρωτεύουσας, να αντικρίζει τους κάδους απορριμάτων να ξεχειλίζουν από σκουπίδια ενώ διασχίζει τα πεζοδρόμια λες και βρίσκεται σε δοκιμασία του Survivor με την πολύ άσχημη μυρωδιά, να του τρυπάει τη μύτη κάθε φορά που βγαίνει από το σπίτι του.
Όσο για ανακύκλωση; ΤΙΝΑΦΤΟΡΕ! Περνάει σε δεύτερη μοίρα, καθώς ο μέσος Σαλονικιός δύσκολα αντιλαμβάνεται τι πραγματικά σημαίνει αυτή η – τόσο – σπουδαία διαδικασία.
#3 Πού είναι το λεωφορείο, οεο;
Έχοντας πλέον κάτι παραπάνω από 1 εκατομμύριο κατοίκους και με το Μετρό να παραμένει ανύπαρκτο, είναι το λιγότερο τραγελαφικό η μισή πόλη να περιμένει για ένα λεωφορείο. Κι αν αυτό έρθει, έτσι;! Γενικότερα η κατάσταση με τα λεωφορεία στη Θεσσαλονίκη είναι… κλάφτα. Κάποια δε λειτουργούν, άλλα παρουσιάζουν προβλήματα στη μέση της διαδρομής, ενώ υπάρχουν κι εκείνα που απλά… αγνοούνται. Α, και μην ξεχάσω το σημαντικότερο όλων! Πρέπει να ‘σαι κάτι παραπάνω από κωλόφαρδος, για να σου κάτσει λεωφορείο που να μην είναι φύσκα…
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, δεν τηρούν και τα δρομολόγια τα οποία αναγράφονται στους πίνακες. Πάλι καλά δηλαδή που στις πλείστες των περιπτώσεων, συμφωνούν οι ώρες των ηλεκτρονικών πινάκων με αυτές της πραγματικότητας. Αν δε συνέβαινε κι αυτό, δε θα ‘θελα να φανταστώ ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΧΑΟΤΙΚΑ θα ήταν τα πράγματα. Μόνο θετικό πρόσημο πλέον στην όλη φάση, τα ηλεκτρικά πατίνια που σιγά σιγά «κλέβουν» κάποιους μόνιμους πελάτες του ΟΑΣΘ. Και καλά κάνουν…
#4 Όλοι οι δρόμοι οδηγούν… δεν οδηγούν πουθενά
Όλοι κάπου θέλουν να πάνε. Κι όταν στο ερώτημα «Πως;» απαντάμε ξερά: «με το λεωφορείο», σύμφωνα με τα όσα προανέφερα όποιος έχει εναλλακτική, θα την επιλέξει. Εξού και τα δεκάδες χιλιάδες αυτοκίνητα που ξεχύνονται στους δρόμους με το που ξεκινά η μέρα. Ως λογικό επόμενο, όταν ο καθένας παίρνει την αμαξάρα του για να εκτελέσει την πιο απλή και σύντομη υποχρέωσή του, τη βόλτα του, το ραντεβού του, η εικόνα στους δρόμους καταλήγει να είναι πιο εφιαλτική κι από αυτήν της πρωτεύουσας.
Ένα αδιαπέραντο κυκλοφοριακό κομφούζιο, που εκτείνεται σε όλο το μήκος των κεντρικών οδικών αξόνων της Θεσσαλονικής από τις πρώτες κιόλας πρωινές ώρες, μέχρι και τη Δύση του ηλίου. Ό,τι χειρότερο δηλαδή, για έναν όχι και τόσο ψύχραιμο και υπομονετικό – Έλληνα – οδηγό…
#5 Το να βρεις θέση να παρκάρεις, αποτελεί πραγματικό challenge
Στη Θεσσαλονική, έχεις τη μοναδική ευκαιρία να δεις παρκαρίσματα που… like that, it don’t have! Όταν έχουμε φτάσει σε μια φάση που τα αυτοκίνητα μπορεί να είναι και ισάριθμα με τους κατοίκους, μοιάζει πλέον λογικό κι επόμενο, οι ελεύθερες θέσεις στάθμευσης να αποτελούν είδος προς εξαφάνιση.
Καλά, για το κέντρο δεν το συζητάμε καν! Μετρημένοι στα δάχτυλα οι δημόσιοι (αλλά και ιδιωτικοί) χώροι πάρκινγκ, με αποτέλεσμα ο καθένας να παρατάει το ride του όπου του καυ… καπνίσει! Τριπλοπαρκαρίσματα, παρατημένα αυτοκίνητα στη μέση του δρόμου, η κόρνα να πηγαίνει σύννεφο και οι τροχονόμοι σε… κρίση πανικού! Live your myth in Thessaloniki, που λεν’ και στα χωριά μας!
#6 Με κάθε μάθημα, μια ενεσούλα δώρο…
Ως φοιτητής, δε θα μπορούσα να κλείσω με κάτι άλλο, παρά με το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το ΑΠΘ. Ένα πρόβλημα που μοιάζει αδιανόητο για Πανεπιστήμιο Ευρωπαϊκής χώρας, εν έτει 2019… Κι αναφερόμαστε φυσικά, στα ναρκωτικά κι όλα εκείνα τα παράνομα δρώμενα που λαμβάνουν χώρα καθημερινά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τα ‘χουμε ξαναναλύσει άλλωστε και στο παρελθόν. Κι όμως, το ζήτημα αυτό παραμένει ανεπίλυτο, με τη διακίνηση ναρκωτικών να γίνεται ΕΝΤΟΣ του Πανεπιστημίου ακόμη και μέρα μεσημέρι!
Και μπορεί σε… φοιτητοσυζητήσεις να κάνουμε το καθιερωμένο χιουμοράκι μας με τα ναρκωτικά κι όλα τα συναφή, αλλά η κατάσταση μοιάζει να είναι πλέον πιο σοβαρή από ποτέ. Οι ίδιοι οι φοιτητές έχουν κάνει ουκ ολίγες επίσημες διαμαρτυρίες με επιστολές σε αρμόδιους φορείς και προς την Πανεπιστημιακή κοινότητα, με τη δεύτερη να δείχνει έμπρακτα ότι αδυνατεί να βρει λύση. Ως πότε θα επικρατεί αυτό το χάος; Κανείς δεν ξέρει…
Με άλλα λόγια, καλή και χρυσή η Θεσσαλονίκη μας, αλλά όσο κι αν την αγάπαμε, όλα εκείνα τα κακά που τη βασανίζουν την τελευταιά τουλάχιστον 10ετία, δε φαίνεται να διορθώνονται άμεσα. Το πόσο «καταστρέφουν» τη γενική της εικόνα, αμφιβάλλω αν το έχουν αντιληφθεί ουσιαστικά, έστω οι μισοί της κάτοικοι, που – κακά τα ψέματα – δεν μπορούν να κάνουν άμεσα κάτι για αυτό. Μπορούν όμως, έμμεσα…
