Πάνω κάτω, όλοι οι νέοι αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο τόσο την τοπική όσο και την παγκόσμια επικαιρότητα. Σχεδόν όλοι έχουμε κατεβασμένο στο κινητό το App του Πρώτου Θέματος (ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων), διαβάζουμε καμιά ειδοποίηση αν είμαστε σε mood, παίρνουμε μέρος στη «μάχη των social media» όταν αυτή είναι σε έξαρση και …αυτό.
Στην πραγματικότητα δηλαδή, δεν ενημερωνόμαστε, δεν ασχολούμαστε με τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις σε βάθος κι έτσι επιβεβαιώνουμε την κυρίαρχη άποψη πως είμαστε από τις πλέον απολιτίκ γενιές των τελευταίων ετών. Αν αναρωτιέστε για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, η γνώμη μου είναι η εξής: έχουμε ξενερώσει! Με τους πολιτικούς, τα οικονομικά συστήματα, τους «από πάνω»… Προφανώς δε διαφωνώ με τα προαναφερθέντα. Λογίζω τον εαυτό μου στους πλέον ξενερωμένους νέους. Εκείνους που μισούν τους πολιτικούς (απ’ όπου κι αν προέρχονται αυτοί), γιατί και οι ίδιοι οι πολιτικοί μισούν εμάς. Και το έχουν αποδείξει επανειλημμένως. Αυτό όμως, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ενημέρωση και την παρακολούθηση της επικαιρότητας.
Θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Δυο-τρεις εβδομάδες πριν το δημοψήφισμα, πήρα την απόφαση (όσο αστείο κι αν ακουστεί) να αλλάξω πλήρως τις ενημερωτικές μου συνήθειες. Έκτοτε, κάθε πρωί που ξυπνάω ανοίγω το κινητό μου και ρίχνω μια γρήγορη ματιά στα πιο hot νέα. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, παρακολουθώ μέσω facebook και twitter τις δημοφιλέστερες ενημερωτικές ιστοσελίδες και προσπαθώ να έχω μια επαφή με το τι γίνεται τόσο στην Ελλάδα όσο και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Και τέλος, πριν κοιμηθώ αφιερώνω 30 με 40 λεπτά για μια πιο ενδελεχή ανάγνωση του τι παίχτηκε το τελευταίο 24ωρο. Μάλιστα, προσπαθώ να επισκέπτομαι ιστοσελίδες διαφορετικού πολιτικού υπόβαθρου. Δεξιά, αριστερά, κεντρώα, τα πάντα…
Γιατί τα γράφω όλα αυτά και γιατί θα έπρεπε να ενδιαφέρουν τον κάθε αναγνώστη οι καθημερινές μου συνήθειες; Σωστή ερώτηση. Σχεδόν 5 μήνες μετά από εκείνη την απόφασή μου όμως, νιώθω εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Και πιστεύω πως οι 20χρονοι που διαβάζουν αυτό το άρθρο τώρα, θα ήθελαν (και θα έπρεπε) να βρεθούν σε αυτή τη θέση.
Πιστεύω απόλυτα στην επανάσταση του καναπέ, της οθόνης και του πληκτρολογίου…
Διότι μέσα από την καθημερινή ενημέρωση για την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα, το πρώτο πράγμα που κερδίζεις είναι γνώσεις. Γνώσεις που σου ανοίγουν τους ορίζοντες, σε κάνουν να ξέρεις τι συμβαίνει γύρω σου, ποιες είναι οι εξελίξεις που επηρεάζουν εσένα, την κοινωνία στην οποία ζεις και κατ’ επέκταση ολόκληρο τον κόσμο. Παράλληλα, ικανοποιείσαι εσωτερικά μιας και μέρα με τη μέρα λύνονται ένα σωρό απορίες που σε βασάνιζαν για ένα πολύ μεγάλο διάστημα στο παρελθόν κι αποκτάς αυτοπεποίθηση και σιγουριά πως ναι, είσαι έτοιμος να βγεις στον κόσμο των …ενηλίκων, να τον αντιμετωπίσεις με τη σοβαρότητα που του αρμόζει και να είσαι ένας αληθινά αξιόλογος πολίτης.
Οι γνώσεις που κερδίζεις όμως, δε στοχεύουν μόνο στην προσωπική σου ικανοποίηση. Σε καθιστούν ξαφνικά ικανό να συζητήσεις σε για ποικίλα θέματα σε οποιοδήποτε τραπέζι κι αν καθίσεις, σε οποιονδήποτε χώρο κι αν βρεθείς. Είτε έχεις συνομήλικους απέναντί σου, είτε έχει μικρότερους και μεγαλύτερους, αισθάνεσαι μια βεβαιότητα πως δε θα πιαστείς «αδιάβαστος», ό,τι κι αν συζητούν εκείνοι. Και στην τελική, ποιος είναι αυτός που δε χαίρεται όταν διαπιστώνει πως τα απολύτως εμπεριεστατωμένα επιχειρήματά του στέκονται με αξιώσεις απέναντι στον λόγο του οποιουδήποτε; Πίστεψέ με, δεν είναι καθόλου κακό να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως…
Και τέλος, όσο πιο ενημερωμένος είναι ένας άνθρωπος, τόσο δυσκολότερα γίνεται θύμα των …όπλων του συστήματος. Όχι, δεν είμαι κανένας συνομωσιολόγος που πιστεύει οτι μας ψεκάζουν. Πολύ απλά, διότι οι κυβερνώντες δεν έχουν καμία απολύτως ανάγκη να μας ψεκάσουν. Φροντίζουμε εμείς οι νέοι για αυτό, κρατώντας τους εαυτούς μας μακριά από την ενημέρωση και τη βαθύτερη σκέψη και κρίση αυτών που συμβαίνουν γύρω μας. Είναι γνωστό άλλωστε, πως το μεγαλύτερο όπλο του συστήματος, είναι η αμάθεια και η ημιμάθεια των ανθρώπων που βρίσκονται από κάτω.
Εν κατακλείδι, θα πω οτι πιστεύω απόλυτα στην επανάσταση του καναπέ, της οθόνης και του πληκτρολογίου, όσο τρελό κι αν ακούγεται αυτό. Πολύ περισσότερο από την επανάσταση του δρόμου, των πορειών και των επεισοδίων. Είμαι σχεδόν βέβαιος άλλωστε, πως και οι «ανώτεροι» τρέμουν στην ιδέα ενός ενημερωμένου λαού. Διότι από φασαρίες και σπασμένες τζαμαρίες δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους. Ίσα ίσα που χαίρονται διότι εκτονώνεται η οργή…
