«Κανείς δεν φταίει για όλα. Κανείς δεν είναι υπόλογος. Κανείς δεν κοιτά τα στοιχεία για τη βία κατά των γυναικών. Αν βιάζονταν άντρες στον ίδιο ρυθμό όμως;».
Αυτή η φράση γυρνάει στο μυαλό μου από τη συγκλονιστική μίνι σειρά του Netflix, «Unbelievable», που βασίζεται σε αληθινή ιστορία, γεγονός που την κάνει ακόμα πιο ανατριχιαστική. Υποθέσεις βιασμών σε διάφορες πολιτείες της Αμερικής, με κοινά χαρακτηριστικά, οδηγούν δύο γυναίκες ντετέκτιβ να συνεργαστούν προκειμένου να τις εξιχνιάσουν και να συλλάβουν τον δράστη.
Τα γεγονότα που μας παρουσιάζονται στο νέο δράμα του Netflix, είχαν φέρει στη δημοσιότητα οι ρεπόρτερ T. Christian Miller & Ken Armstrong σε άρθρο τους με τίτλο «An Unbelievable Story of Rape», για το οποίο μάλιστα κέρδισαν το βραβείο Pulitzer το 2015.
Η ιστορία ξεκινά με τη 18χρονη Marie Adler και το βιασμό της.
Από την πρώτη κιόλας σκηνή, παρακολουθούμε την ίδια να καταγγέλλει στον πρώτο αστυνομικό το χρονικό του βιασμού της, στην κοινότητα νέων όπου διαμένει. Και μετά ακόμη μία φορά στους ντετέκτιβ που αναλαμβάνουν την υπόθεσή της. Και ακόμα μία στη διαδικασία του rape kit, μιας εξέτασης που έχει καθιερωθεί στην Αμερική, όπου το θύμα μαζί με εκπαιδευμένες νοσοκόμες περνάει από τις απαραίτητες εξετάσεις.
Ανοίγω μια παρένθεση εδώ. Στην Ελλάδα, όπου σύμφωνα με έρευνα γίνονται περίπου 4.500 βιασμοί κάθε χρόνο, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Μάλιστα, η γυναίκα που έχει πέσει θύμα βιασμού πρέπει να περάσει από μια διαδικασία που ενδεχομένως να αποδειχθεί και χρονοβόρα, αν μιλάμε για επαρχία. Και φτάνουμε στο σημείο να απορούμε γιατί πολλές από αυτές δε ζητάνε βοήθεια. Κλείνω την παρένθεση.
Συνεχίζω λοιπόν με την εξιστόρηση των γεγονότων της Marie ξανά στους ίδιους ντετέκτιβ, στο αστυνομικό τμήμα αυτή τη φορά, γιατί χρειάζονται περισσότερες διευκρινίσεις. Φανταστείτε πόσο ψυχοφθόρο είναι για μια 18χρονη κοπέλα που μόλις έχει βιαστεί, να επαναφέρει ξανά και ξανά τον ίδιο εφιάλτη στο μυαλό της. Βλέπουμε άλλωστε και την Marie να δυσανασχετεί, αλλά τι να κάνει, ακολουθεί κατά γράμμα ό,τι της ζητάνε γιατί ξέρει ότι αυτό είναι το σωστό, για να μπορέσουν να πιάσουν το δράστη.
Αυτή η πίεση και η συνεχή λούπα της ιστορίας, αναπόφευκτα οδηγούν τη Marie σε κάποια πρώτα λάθη και τη λούζουν με αμφιβολίες για το πόσο σίγουρη είναι τελικά σε όσα θυμάται.
Κι αυτά τα λάθη τής κοστίζουν ακριβά, ενώ σε συνδυασμό με τις μαρτυρίες των ανάδοχων μητέρων της που δείχνουν να αμφιβάλουν για το περιστατικό, [η πρώτη γιατί υποστηρίζει πως η Marie τελευταία είχε μια τάση να τραβάει την προσοχή των άλλων και η δεύτερη γιατί η συμπεριφορά της μετά το βιασμό δεν ήταν να πέσει σε κατάθλιψη και να κλαίει όλη μέρα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, καθώς αυτό θα ήταν λογικό (!)], κινούν υποψίες στους ντετέκτιβ, οπότε οδηγούνται ξανά σε νέα κατάθεση με τη διαφορά πως αυτή τη φορά οι λέξεις παίζουν σημαντικό ρόλο.
Ταυτόχρονα, η Marie πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά και τα καίρια ερωτήματά τους, όπως για παράδειγμα: Ξέρει ότι το ψέμα είναι αδίκημα;
Γίνεται πρωταγωνίστρια σε ένα θέατρο παραλόγου, καταρρέει και αποφασίζει να πει πως όλα είναι ψέματα και πως δε βιάστηκε ποτέ.
Οι συνέπειες γνωστές. Οι φίλοι της τής γυρίζουν την πλάτη, το σύστημα που εμπιστευόταν τη μηνύει και την οδηγεί στο δικαστήριο, οι σύμβουλοι της κοινότητας τη διώχνουν απ’ το σπίτι και τη στιγμή που το θέμα της παίρνει δημόσιες διαστάσεις, οδηγείται σαν θήραμα σε δημόσια κατακραυγή, παρενοχλείται από τον χώρο εργασίας της και τελικά αναγκάζεται να παραιτηθεί.
Φτάνει σε ένα σημείο να πρέπει να αντιμετωπίσει, εκτός απ’ το βιασμό της, και ένα τσούρμο κόσμο που της ρίχνουν ανελέητα πυρά.
Τρία χρόνια αργότερα, δύο γυναίκες ντετέκτιβ ενώνουν τις δυνάμεις τους και συνεργάζονται για να λύσουν ένα μυστήριο με βιασμούς που γίνονται με τον ίδιο τρόπο και χωρίς αποδεικτικά στοιχεία. Πολύ γρήγορα και μετά από ενδελεχή έρευνα, θα ανακαλύψουν πως τα θύματα του βιαστή είναι πολλά.
Έκτοτε, η αφήγηση της ιστορίας γίνεται σε δρόμους παράλληλους. Από τη μία παρακολουθούμε τη ζωή της Marie κι από την άλλη την Grace Rasmussen και την Karen Duvall, που πεισμώνουν και κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να φτάσουν στα ίχνη του βιαστή, γιατί τελικά μόνο μία γυναίκα μπορεί να καταλάβει.
Οι δυο τους φτιάχνουν μια ωραία και αποτελεσματική ομάδα και αφού συγκεντρώνουν όσα ελλιπή στοιχεία άφησαν πίσω τους οι άντρες ντετέκτιβ των άλλων υποθέσεων, φτάνουν τελικά στην πόρτα του βιαστή.
Το «Unbelievable» βάζει στο μικροσκόπιο τρία βασικά ζητήματα της σύγχρονης εποχής.
Ένα, τη διάκριση των δύο φύλων. Δύο, την ενδοοικογενειακή βία. Τρία, το σπίτι που μεγαλώνει κάποιος. Αν κατά τη διάρκεια της ενηλικίωσής του δηλαδή ζει σε ένα προβληματικό περιβάλλον, τότε η δικαιοσύνη θα αμφιβάλλει συνεχώς για εκείνον.
Η σειρά αυτή σε συγκινεί, σε σοκάρει, σε θυμώνει και σε κάνει να σκέφτεσαι «Ρε φίλε τι γίνεται; Πόσο κατά διαόλου πάμε τέλος πάντων;»
Από εμένα είναι… must-watch!
ΥΓ1: Εκπληκτικές ερμηνείες.
ΥΓ2: Μία σεζόν για να τελειώσεις σε μία ημέρα.
Trailer:
