Αν καθίσω να σκεφτώ πόσο χρόνο από την ημέρα μου αφιερώνω για να διαβάσω ιστορίες άλλων σε σελίδες του facebook, μάλλον θα πληγωθώ βαθύτατα. Και πιστεύω πολύ μέσα μου, ότι σε αυτό δεν είμαι μόνη μου. Σωστά;
Όχι τίποτα άλλο, αλλά είστε και εσείς που έχετε εξεταστική και αντιλαμβάνομαι πόσο εύκολο είναι τα πέντε λεπτά που θα χαζέψετε ένα ποστ να γίνουν πέντε ώρες και τελικά ούτε σελίδα να μη βγάλετε. Been there, done that. Check.
Και σε περίπτωση που δε σας έχω βάλει για τα καλά στο κλίμα, αναφέρομαι σε τρεις σελίδες/γκρουπάκια που κάνουν τον απόλυτο χαμούλη στο fb (οκ, υπάρχουν κι άλλες) και χαρίζουν τόση ένοχη απόλαυση, που εγώ προσωπικά δεν μπορώ να σταματήσω να διαβάζω τη μία ιστορία μετά την άλλη. Ευτυχώς, έχω ακόμη ζωή.
Και παρά το γεγονός ότι κάποιες δεν αντικατοπτρίζουν ακριβώς την πραγματικότητα, ποσώς με ενδιαφέρει. Εγώ περνάω πολύ ωραία διαβάζοντάς τες.
Στο ζουμί.
Υποψιάζομαι ότι ορισμένοι από εσάς έχετε καταλάβει ήδη σε ποιες αναφέρομαι (άρα σας τσάκωσα;), κι αν πάλι όχι, διαβάστε παρακάτω για να κάνετε join κι εσείς:
1 | THANK YOU, NEXT
Εμπνευσμένο από το άσμα της Ariana της Grande, αλλά κι από όλους όσους έχουν βροντοφωνάξει «επόμενος», με τη χαρακτηριστική κίνηση του χεριού. 
Η σελίδα ξεκίνησε το καλοκαιράκι και ίσως αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο γεγονός. Βλέπετε, την περίοδο που τα πάντα κυλούν λίγο πιο αργά και απολαμβάνουμε καθημερινές στιγμές χαλάρωσης, όλοι μπαίνουν σε mood φλερτ και νιώθουν ορεξάτοι για νέες περιπέτειες. Επειδή όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, εκεί κατά τα τέλη του Αυγούστου η ατάκα «οκ, καλά μας τα είπες κι εσύ, επόμενος παρακαλώ», μιλάει στη ψυχούλα των περισσότερων.
Το γκρουπ «Thank You, Next» πρεσβεύει αυτό ακριβώς που κάνουμε όλοι με τους φίλους και τις φίλες μας. Θα μπορούσα, μάλιστα, να το χαρακτηρίσω και ως χώρος εξομολόγησης, αφού είναι πολλοί που ανοίγουν την καρδούλα τους σε ένα post. Και κάπως έτσι φτάνεις στην απορία «τι στα κομμάτια θα κάναμε αν δεν είχαμε και τους πρώην;»
Τέλος πάντων, η ιδέα για το γκρουπ πάρθηκε, όταν ένα μέλος της σελίδας «Η ζωή στο γραφείο», έγραψε το προσωπικό του ερωτικό δράμα εκεί. Η διαχείριση τότε απάντησε πως η σελίδα προοριζόταν για τα δράματα στον εργασιακό χώρο, αλλά έκανε poll ρωτώντας τα μέλη αν θέλουν ένα ξεχωριστό σημείο συνάντησης στο fb, όπου θα μιλούν για τα γκομενικά τους. Αυτά υπερψήφισαν την ιδέα, και τσουπ, έτοιμο το «Thank you, Νext».
Αυτή την στιγμή μετράει κοντά στα 110.000 μέλη, ανάμεσα στα οποία κι ο αγαπημένος Άγγελος Μπράτης! Όχι και άσχημα, ε;
2 | Τμήμα Προσωπικού Δράματος
Το αμέσως επόμενο δράμα, μετά το προσωπικό, είναι εκείνο της δουλειάς. Να ‘ναι καλά κάτι πλάσματα που λέγονται συνάδελφοι και έχουμε αποκτήσει όλοι από μια εμπειρία, την οποία θα θυμόμαστε για όσο ζούμε. Και ακριβώς επειδή είναι πολλοί εκείνοι που βιώνουν ένα δράμα στη δουλειά τους, δημιουργήθηκε το «Τμήμα Προσωπικού Δράματος» για παρηγοριά και συμπαράσταση.
Άλλωστε, όπως γράφει ο διαχειριστής της σελίδας, ο καθένας σε αυτό το γκρουπ μπορεί να ξεσπάσει για τον προσωπικό του γολγοθά. Διότι, κακά τα ψέματα, άπαξ και πέσεις σε προβληματικό αφεντικό ή κακομαθημένο συνάδελφο, γολγοθά θα ανέβεις. Είναι της μοίρας σου γραμμένο.
Τέλος πάντων, οι ιστορίες στο εν λόγω γκρουπ είναι πιο αληθινές, όπως είναι λογικό, και αρκετά χιουμοριστικές. Τα μέλη έχουν φτάσει να είναι 26.000 και το συμπέρασμα στο τέλος της ημέρας, εκτός από το ότι ο ένας κάνει συμπονετικό πατ-πατ στην πλατούλα του άλλου, είναι πως όντως υπάρχουν πολλοί προβληματικοί άνθρωποι εκεί έξω.
ΥΓ: Όλα καλά, όλα ωραία, αρκεί να μην πέσει στα μάτια συναδέλφου σου η ιστορία σου…
3 | Να του πάρουμε μια πάστα
Εδώ μιλάμε αποκλειστικά για γυναικεία υπόθεση, ωστόσο η σελίδα που μετράει περισσότερα από 90.000 likes έχει και πολλούς άντρες. Οι οποίοι καλό θα ήταν να παραδειγματίζονται και να μην κάνουν τα ίδια με τους πρωταγωνιστές των ιστοριών.
Στον ψηφιακό κόσμο του Facebook βρίσκεται περίπου δύο χρόνια και η πορεία τού «Να του πάρουμε μια πάστα» είναι επιτυχημένη. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσες πάστες έχουν… κεραστεί όλο αυτό το διάστημα, το σίγουρο όμως είναι πως πολλά από τα στόρις που ανεβαίνουν έχουν μεγάλα περιθώρια ταύτισης.
Εν τω μεταξύ, εγώ προσωπικά δε θυμάμαι να έχω ξεκινήσει μια ιστορία και να μην την έχω διαβάσει μέχρι το τέλος. Όχι μόνο για το περιεχόμενο, αλλά γιατί και ο τρόπος που μας το μεταφέρουν οι διαχειρίστριες είναι άψογος.
Η ιδέα, που λέτε παιδιά, ξεκίνησε όταν η μία από τις δύο διαχειρίστριες άκουγε συνεχώς ατάκες “διαμαντάκια” από τις φίλες και τους γύρω της, ε και κάπου απηύδησε. Είναι αυτό που έχουμε πει πολλές φορές εμείς οι κοπέλες, «θα μου πέσουν τα μαλλιά με αυτά που ακούω». Κάπως έτσι.
ΥΓ: Τα παστώματα είναι πολλά.. στη μούρη… με αγάπη!
