cover photo
Ας μην κοροϊδευόμαστε, οι περισσότεροι στην ευκαιρία σίγουρης αντιγραφής, αυτής δηλαδή που δεν κινδυνεύουμε να πιαστούμε, πάντα θα υποκύπτουμε. Όταν μπορείς να περάσεις μαθήματα χωρίς ιδιαίτερο κόπο αλλά με περισσότερη πονηριά, είναι κάπως δύσκολο να αντισταθείς κι ας ξέρεις βαθιά μέσα σου πως με αυτόν τον τρόπο δε μαθαίνεις τίποτα ουσιαστικά και ο καλός βαθμός που λαμβάνεις είναι απλά κενός.
Η εξ αποστάσεως εξεταστική ήταν μια τέτοια ευκαιρία, μιας και το να επιτηρήσουν οι καθηγητές του φοιτητές τους δεν ήταν ό,τι πιο εφικτό και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να στηριχτούν στο φιλότιμό μας και στο κατά πόσο νιώθουμε καλά να ξεμπερδέψουμε με ένα μάθημα από το οποίο όμως δεν πήραμε τίποτα. Εμάς, ωστόσο, δε μας συγκίνησαν και τόσο αυτά, επιλέγοντας τελικά να κάνουμε την παρατυπία μας.
Έπεσε πολύ σκονάκι με άλλα λόγια!
Σίγουρα υπήρξαν φοιτητές που προτίμησαν τον τίμιο δρόμο, υπήρξαν όμως και οι άλλοι (και μάλιστα αρκετοί), οι οποίοι δεν κατάφεραν να πείσουν τους καθηγητές τους και εν τέλει πήραν αυτό… που άξιζαν. Μαζί με το σκονάκι δηλαδή, έπεσε και πολύς μηδενισμός, γιατί όσο κι αν νομίζουμε πολλές φορές ότι «το ‘χουμε», οι καθηγητές δεν είναι και τίποτα χθεσινοί.
Μεταξύ τους κι ένας διδάσκων, ο οποίος όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα «Πατρίς» πρόσεξε ότι οι φοιτητές του κατάφεραν μέσα σε λίγα λεπτά να μεταφράσουν ολόκληρα αρχαία κείμενα και μάλιστα αυτολεξεί, όπως τα είχε στο σύγγραμμα.
Η απάντησή του λοιπόν σε αυτούς, έχει ως εξής:
«Αγαπητοί μου φοιτητές φέτος στην εξ αποστάσεως εξέταση παρατήρησα ένα φαινόμενο στα διαγωνίσματά σας το οποίο δυστυχώς έχει πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα στη βαθμολογία. Για να βάλω τα πράγματα σε τάξη: Τον παλιό καλό καιρό που οι εξετάσεις γινόταν δια ζώσης οι απαντήσεις των φοιτητών στα θέματα ήταν αρκετά διαφορετικές ή έστω σε ένα βαθμό διαφοροποιημένες από το κείμενο βιβλίου ή σημειώσεων.
Στην μετάφραση και μάλιστα σε μετάφραση που έχω ο ίδιος δημοσιεύει στο εγχειρίδιο που μοιράζεται οι αποκλίσεις από το κείμενο ήταν πάντοτε αισθητές και άντε να έβρισκα τρία με πέντε γραπτά στα 100 που πλησίαζαν ή παρέθεταν σχεδόν αυτολεξεί την δική μου (…)
Το πώς από τα τρία ως πέντε στα 100 τέτοια γραπτά των δια ζώσης εξετάσεων ανακαλύπτω στις εξ αποστάσεως εξετάσεις ότι πολλές δεκάδες φοιτητών απόκτησαν ξαφνικά φωτογραφική μνήμη και τα χωρία από το βιβλίο μου (θεωρία και μετάφραση) επαναλαμβάνονται είτε αυτολεξεί είτε με την σποραδική χρήση συνωνύμων νομίζω ότι εύκολα εξηγείται και αξιολογείται με μονάδα.
Επιβαρυντικό είναι επίσης το γεγονός ότι στην ένδειξη χρόνου που προσφέρει το MSTeams εμφανίζονται φοιτητές να το έχουν χρησιμοποιήσει για 44 (!) δευτερόλεπτα, ή για 1 ή 2 λεπτά και μέσα σ’ αυτά να έχουν γράψει και ανεβάσει κατεβατά επί κατεβατών.
Και ας μην συζητάμε για επιτήρηση που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατη. Οπότε θα παρακαλέσω να μην υπάρξει αμφισβήτηση των όσων αποτελεσμάτων δεν ευχαριστήσουν τους ενδιαφερόμενους. Ας παρηγορηθούν με την ιδέα ότι σε Τμήμα άλλης σχολής συνάδελφος ακούω ότι έβαλε προβιβάσιμο βαθμό σε 2 από τους 80+ εξεταζόμενους».
Ωστόσο, δεν ήταν κι ο μόνος που έκανε αυτήν την παρατήρηση, με την κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Κρήτης, κ. Αγγέλα Καστρινάκη, να αναφέρει επίσης:
«Αποτελέσματα εξετάσεων, καλοκαίρι 2020, απελπισία. Πρωτοετείς φοιτητές και φοιτήτριες, πάνω από το 1/3, αντέγραψαν από το διαδίκτυο.
Καθώς έδιναν εξετάσεις εξ αποστάσεως, σε πλατφόρμα, αποδείχτηκε πως παρά την επιτήρηση ήταν πανεύκολο την ίδια στιγμή να γκουγκλάρουν με τα κινητά τους ή με τον ίδιο τον υπολογιστή τους. Και είτε μετέφεραν αυτολεξεί, με κόπυ-πέιστ, είτε προσπαθούσαν λίγο να παραλλάξουν το κείμενο της Βικιπαίδειας ή άλλων πηγών.
Κάθε παραλλαγή όμως και ένα φιάσκο: «με την ίδρυση του ελληνικού έθνους», π.χ. όπου η διαφορά έθνους και κράτους είναι φανερά μη αισθητή. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι άλλο: αντέγραφαν χωρίς καν να έχουν κάνει τον κόπο να διαβάσουν το απόσπασμα που έπρεπε να σχολιάσουν.
Έτσι, ενώ ζητούσα σχόλια για την πρώτη παράγραφο ενός κειμένου, εκείνοι μετέφεραν τα έτοιμα σχόλια που βρήκαν για το υπόλοιπο κείμενο. Κλαίω, κλαίω για τη γενιά του κόπυ-πέιστ.
Κλαίω και που, όταν δεν κλέβει, μετά βίας ξεπερνά το απλό συλλάβισμα: ούτε καν τέσσερα δεν μπορούσα να βάλω στα γραπτά τους. Υπάρχουν εξαιρέσεις, ευτυχώς, αλλά λίγες».
