Η Κυριακή είναι μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα για κάθε φοιτητή παγκοσμίως. Είναι η μέρα όπου κοιμάσαι μέχρι το μεσημέρι και κανένας δεν τολμά να σου πει το παραμικρό. Είναι η μέρα όπου πηγαίνεις για καφέ με την παρέα σου και βλέπεις έξω όλους τους συμφοιτητές σου ξεχνώντας εν τέλει να γυρίσεις σπίτι. Είναι η μέρα που έχεις σχεδιάσει να κάνεις ένα εκατομμύριο πράγματα και τελικά δεν κάνεις το παραμικρό…
Μα πάνω απ’ όλα, είναι η μέρα που όσο περισσότερο πλησιάζει (ή περνά) 12 τα μεσάνυχτα τόσο πιο έντονες γίνονται οι παρακάτω σκέψεις. Μία προς μία, με την ίδια πάντοτε σειρά!
1. Τι εννοείς έφτασε στο τέλος της μια ακόμη Κυριακή; Πότε πέρασε 12; Αρνούμαι να το πιστέψω!
2. Σε λίγες ώρες δηλαδή θα πρέπει να ξυπνήσω και να πάρω πάλι τη γνωστή και βαρετή διαδρομή για τη σχολή;
3. Δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση! Κουράστηκα πια! Μπούχτισα να βλέπω τις ηλίθιες φάτσες δεξιών, αριστερών κι εκείνων των φωτεινών παντογνωστών που θέλουν να λέγονται και καθηγητές.
4. Πρέπει να μπει ένα τέλος σ’ αυτό το αστείο που λέγεται …Δευτέρα!
5. Τα έχω πάρει τώρα, πραγματικά!
6. 5 μέρες σχολή. 1 Σάββατο. 1 Κυριακή. Πόσο πιο άδικη μπορεί να γίνει η ζωή;
7. Ας με βοηθήσει κάποιος! Δεν θέλω να πάω αύριο! ΔΕ ΘΕΛΩ! Δ-Ε Θ-Ε-Λ-Ω!
8. Πόσο βάρβαρο είναι το αυριανό ξύπνημα; Ήδη το σκέφτομαι και θέλω να βάλω τα κλάματα!
9. Αλλά ξέχασα …δεν φτάνει που έχω τη μάνα μου να με ψέλνει, υπάρχουν και τα φυτουκλάκια να σε γεμίζουν τύψεις επειδή «τέτοια λένε οι αιώνιοι φοιτητές» και να μην μπορείς να απολαύσεις μία κοπάνα τη Δευτέρα. Ένα μπράβο στα παιδιά!
10. Πότε ξάπλωσα… Πότε σκέφτηκα όλα τα παραπάνω… Πότε κοιμήθηκα… Πότε άρχισε να χτυπά το …γαμημένο;!
Bonus: Η ζωή μας όλη…
