ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ

Το ημερολόγιο ενός τεταρτοετή!

Γράφει η Μαριάνθη Τριανταφυλλίδου Πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις αυτό το άρθρο, βάλε αυτό το τραγούδι https://www.youtube.com/watch?v=VWoUcB7y4hw να παίζει από κάτω και να σε συνοδεύει στην ανάγνωσή σου. Ημερολόγιο δεν έχω κρατήσει ποτέ στη ζωή μου, το μόνο που έχω κάνει είναι να αποτυπώσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου σε ένα τετράδιο! Και αυτή τη στιγμή νιώθω […]

Default avatar

Guest Author

27 Μαρτίου, 2016

Γράφει η Μαριάνθη Τριανταφυλλίδου

Πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις αυτό το άρθρο, βάλε αυτό το τραγούδι https://www.youtube.com/watch?v=VWoUcB7y4hw να παίζει από κάτω και να σε συνοδεύει στην ανάγνωσή σου.

Ημερολόγιο δεν έχω κρατήσει ποτέ στη ζωή μου, το μόνο που έχω κάνει είναι να αποτυπώσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου σε ένα τετράδιο! Και αυτή τη στιγμή νιώθω την ανάγκη να το κάνω, θέλω πολύ να γράψω μερικά πράγματα που έζησα σε αυτά τα τέσσερα υπέροχα φοιτητικά μου χρόνια, γιατί ξέρω πως πολλοί από σας θα ταυτιστείτε μαζί μου και θα με καταλάβετε-αν είστε βέβαια απ’ τα παιδιά που σπουδάζουν σε άλλη πόλη.

Τέσσερα ολόκληρα χρόνια πέρασαν δίχως να το καταλάβω… σαν χθες θυμάμαι την πρώτη μου μέρα εδώ, γεμάτη άγχος και ανησυχίες για το πώς θα εξελιχθεί η νέα μου ζωή. Και τώρα φτάσαμε στο τέλος, τελευταία εξεταστική Ιουνίου και νιώθω κάπως περίεργα. Είναι η στιγμή που πάντα περίμενες να ‘ρθει και τώρα που ήρθε εύχεσαι να κρατούσε λίγο παραπάνω. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα, από τη μία χαίρεσαι που επιτέλους οι κόποι σου θα ανταμειφθούν και θα κρατήσεις στα χέρια σου το πολυπόθητο αυτό χαρτί( το πτυχίο εννοώ), που τόσο κόπιασες για να το αποκτήσεις, και από την άλλη στεναχωριέσαι που αναγκάζεσαι να αφήσεις πίσω σου όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που πέρασες εδώ…

…γιατί μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια άλλαξες, έγινες άλλος άνθρωπος, μεγάλωσες, ωρίμασες, είδες και έκανες πράγματα πρωτόγνωρα για σένα, έζησες μερικές από τις πιο όμορφες και τρελές στιγμές της ζωής σου, ταυτόχρονα όμως, μέσα από όλα αυτά ανακάλυψες και τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί εσύ ήσουν αυτός που τρομοκρατημένος βρέθηκες σε μία πόλη άγνωστη για σένα και προσπάθησες να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα ψάχνοντας σπίτι, παρέες και τα σχετικά.. και τα κατάφερες, και τα έζησες όλα στο μέγιστο, και έχουν χαραχθεί πλέον στην καρδιά σου και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου.

Το πιο δύσκολο κομμάτι βέβαια σε αυτή την υπόθεση είναι ο αποχωρισμός των φίλων σου.. που τόσο πολύ δυσκολεύτηκες να τους βρεις (εκτός αν ήσουν απ’ τους τυχερούς) και που πλέον δεν είναι μόνο φίλοι σου, είναι η ίδια σου η οικογένεια. Είναι αυτοί που στάθηκαν πλάι σου σε κάθε λύπη και χαρά και μαζί ζήσατε μερικές από τις πιο αξέχαστες στιγμές.. τώρα λοιπόν πώς να τους αποχωριστείς, μου λες?

Από την άλλη είναι το σπίτι σου, που μέσα από αυτό καταλαβαίνεις πόσο πολύ έχεις αλλάξει.. γιατί δεν έμαθες μόνο να ζεις μόνος σου και να αυτοσυντηρείσαι, ταυτόχρονα ξεπέρασες και μερικούς από τους φόβους σου, ας πούμε εγώ ξεπέρασα τον φόβο μου για τα έντομα- είναι η στιγμή που λες στον εαυτό σου ή τώρα σκοτώνεις αυτό το σαμιαμίδι που τρύπωσε από το μπαλκόνι ή φεύγεις μια για πάντα από το σπίτι.. και προφανώς διαλέγεις το πρώτο γιατί δεν θέλεις να κοιμηθείς παρέα με ένα σαυράκι και η μετακόμιση δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Ακόμα, θα ξεχάσεις ποτέ την στιγμή που άλλαξες μόνος σου την καμένη λάμπα ή που έμεινες χωρίς ρεύμα για 3 μέρες γιατί «έφαγες» όλα τα λεφτά της ΔΕΗ στα ποτά και στα ξενύχτια!? Ή μήπως θα ξεχάσεις την στιγμή που έμεινες μια ολόκληρη εβδομάδα χωρίς internet γιατί το γειτονάκι από δίπλα έκανε τις διακοπές του; Αχ, το γειτονάκι! Που μπορεί να μην γνωριστήκατε ποτέ προσωπικά, όμως τυχαίνει να είναι κούκλος, ψηλός- μελαχρινός!

Και κάπως έτσι περνάει όλη σου η ζωή σαν flashback στο μυαλό σου, σαν ταινία μικρού μήκους που σε κάνει ταυτόχρονα να κλαις και να χαμογελάς.

Γιατί πάντα θα θυμάσαι την πρώτη μέρα που έμεινες μόνος στο νέο σου σπίτι και που όμως δεν κατάφερες να κλείσεις μάτι από τον φόβο και το άγχος σου γιατί δεν ήξερες τι σου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα, που την πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο χάθηκες γιατί πήρες λάθος λεωφορείο, όμως όλα μ έναν μαγικό τρόπο έφτιαχναν στη στιγμή. Αυτά τα τέσσερα χρόνια μοιάζουν σαν video game που κάθε φορά περνούσες και μία πίστα και ανέβαινες level – και τώρα καλείσαι να πακετάρεις όλα σου τα πράγματα σε κούτες, και μαζί μ’ αυτά να πακετάρεις και όλες τις αναμνήσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα.

Λένε πως όλα τα ωραία πράγματα κρατάνε λίγο, ίσως για να εκτιμήσουμε τα επόμενα που θα ‘ρθουν ή ίσως γιατί τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα!

Μην ξεχνάς πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο!

Καλή σταδιοδρομία και καλή αρχή στη νέα σου ζωή!

P.S: Don’t forget to follow your dreams!

 

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET