Αχ, ο μεγάλος έρωτας. Ο ένας και μοναδικός που μπήκε ξαφνικά στη ζωή σου, τα έκανε όλα άνω κάτω και μετά είτε εξαφανίστηκε για κάποιον περίεργο λόγο είτε δεν μπορέσατε να είστε μαζί. Ο έρωτας αυτός που γίνεται απωθημένο, τον πετυχαίνεις τυχαία και χτυπάει η καρδούλα σου ενώ το «τι θα γινόταν αν…» σου βασανίζει το μυαλό συνέχεια.
Χμμ… Μήπως πρέπει να κουνήσεις λίγο το κεφαλάκι σου και να δεις καθαρά δύο πράγματα;
Είναι όμορφο να πλάθουμε με το μυαλό μας ιδανικές καταστάσεις με φανταστικούς ανθρώπους, έτσι όμως χάνουμε το παρόν και τους τωρινούς ανθρώπους που μπορεί να μην είναι φανταστικοί όπως θέλουμε, σίγουρα όμως δεν είναι της φαντασίας μας με την κυριολεκτική έννοια.
Θα το θέσω διαφορετικά. Ας θέσουμε ένα διαφορετικό «τι θα γινόταν αν».
Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν είχες όντως τη δυνατότητα να ζήσεις αυτόν τον έρωτα και δεν ήταν όπως το περίμενες; Ένα σκαλωματάκι θα το έτρωγες, δεν μπορείς να πεις. Ποιος σου λέει εσένα ότι σε πάροδο χρόνου θα είστε το ερωτευμένο ζευγαράκι που ήσασταν πρώτα; Ότι στην κυριολεξία αυτή τη φορά – κι όχι στη φαντασία σου – αυτός ο άνθρωπος θα πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις της ευτυχίας σου. Φοβάμαι ότι κάτι τέτοιες στιγμές σκας σαν καρπούζι και καταλήγεις τα μεγάλα λόγια που ξεστόμιζες τότε, να τα παίρνεις πίσω, είτε στον ίδιο είτε στους γύρω σου.
Αντιλαμβάνεσαι πόσο τον είχες ωραιοποιήσει στο μυαλό σου και δε φανταζόσουν ότι θα είχε τόσο διαφορά στην πράξη. Μήπως στην πραγματικότητα σου έλειπε αυτό που είχατε έστω και για λίγο; Μήπως τον ερωτεύτηκες έτσι παράφορα επειδή είχες ανάγκη να ερωτευτείς εκείνη την περίοδο και μετά φυσικά κόλλησες λίγο ακόμη όταν τελειώσατε αναγκαστικά;
Ναι, είναι αρκετά δύσκολο να τα ξεχωρίζεις αυτά και στην αρχή είναι λες και έρχεται η συντέλεια του κόσμου, αλλά ακόμη κι αν δε σου δοθεί η ευκαιρία να δεις πόσο μυθοποιημένη είναι όλη αυτή η κατάσταση, τα «τι θα γινόταν αν» δε βοηθάνε καθόλου. Όσο τα σκέφτεσαι, χάνεις καταστάσεις και ανθρώπους.
Γι’ αυτό άνοιξε τα μάτια σου σε αυτό που σου συμβαίνει τώρα και θα έρθει και ο έρωτας, στην ώρα του. Όπως πάντα.
