Γεννημένοι σε μία εποχή που τα social media έχουν γίνει η καθημερινότητα μας, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις πότε και τι «ζόρια» περνάει ο καθένας. Από ερωτευμένους και καψούρηδες μέχρι φρεσκοχωρισμένους και πληγωμένους, όλοι ανεβάζουν από ένα τραγούδι που οι στίχοι του θα εκφράζουν τα συναισθήματά τους, είτε αυτό ανήκει στα ελληνικά είτε στα ξένα ή ακόμα και στα πιο ψαγμένα και μελαγχολικά για τους κουλτουριάρηδες.
Τα καψουροτράγουδα μπορώ να πω πάντως ότι έχουν κερδίσει αρκετές φορές την πρωτιά στις προτιμήσεις. Πολλοί ονομάζουν τους φίλους αυτών των τραγουδιών «σκυλάδες», έχοντας στο μυαλό τους άτομα υπερβολικά ευαίσθητα που με την πρώτη απογοήτευση, τους παίρνει από κάτω κι η μόνη παρέα τους είναι ένα ποτό – ουίσκι για την ακρίβεια – κι η συγκεκριμένη μουσική.
Έχει αναρωτηθεί όμως ποτέ κανείς τι άτομα είναι στ’ αλήθεια αυτοί οι «σκυλάδες» και τι κρύβεται τελικά πίσω από τους πονεμένους στίχους που τραγουδάνε με όλη τους την ψυχή;
Έχοντας υπάρξει κι εγώ φαν αυτής της μουσικής κι έχοντας επίσης κάνει παρέα με άτομα που αγαπούν πολύ το συγκεκριμένο είδος, πιστεύω ότι έχω μία καλή εικόνα για να σας εξηγήσω επακριβώς τι παίζει με δαύτους…
Θα αρχίσω διαψεύδοντας τις επικρατέστερες απόψεις. Δεν είναι ούτε υπερβολικά ευαίσθητοι, ούτε «κάγκουρες», ούτε συμβαδίζουν με τη μόδα της εποχής. Τα ελληνικά τραγούδια έχουν τη μαγική ικανότητα να σε «νιώθουν». Να νιώθουν εσένα κι όλα όσα περνάει η καρδιά σου. Να περιγράφουν με ακρίβεια καταστάσεις που βιώνεις και που κανείς άλλος δεν μπορεί να σε καταλάβει.
Ήταν αχάριστος/η; Σε κορόιδεψε; Σε παράτησε; Ήσουν εσύ λάθος και το μετάνιωσες; Τι να του/της πεις για να του/της αλλάξεις γνώμη; Συγγνώμη φταις για όλα εσύ, συγγνώμη!
Πέρασες μία «καψούρα» κι ο καλύτερος σύμμαχός σου σε όλη αυτήν την ιστορία, είναι αυτά τα τραγούδια. Γιατί όταν είσαι έξω με την παρέα σου είναι όλα καλά και ξεχνιέσαι. Όταν όμως γυρνάς σπίτι κι είσαι μόνος/η σου χωρίς κανέναν, δε θα σε παρηγορήσουν οι τοίχοι προφανώς, αλλά η μουσική που ακούς. Κι επειδή απ’ ότι φαίνεται οι στιχουργοί έχουν περάσει τα ίδια μ’ εσένα και μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή σου, το μόνο που θες εκείνη την στιγμή είναι να σου συμπαρασταθούν με τις δημιουργίες τους.
Με λίγα λόγια λοιπόν, όσοι ακούνε καψουροτράγουδα, είναι ο τρόπος τους να εκφράζονται. Να πουν στον άλλον ένα «είμαι ερωτευμένος», ένα «συγγνώμη», έστω ένα «άι στο διάολο». Ναι, ίσως αυτοί οι άνθρωποι να είναι λίγο πιο μελαγχολικοί από αυτούς που ακούνε “house” ή “trap”, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δε συνεπάγεται με την κατάθλιψη.
Δεν είναι άλλωστε λίγα τα άτομα που από κουλτουριάρηδες και δήθεν, μπαίνοντας στο κλίμα της καψούρας, κατέληξαν να ακούν τέρμα στα ηχεία τους «Δε θα μου πεις εμένα πως αγαπάνε». Γιατί; Γιατί ρε φίλε, δε θέλουν να του/της πουν “fuck you” στα αγγλικά. Θέλουν να το πουν στα ελληνικά, να το ευχαριστηθούν και να είναι και σίγουροι ότι ο/η άλλος/η θα το καταλάβει.
Γι’ αυτό αφήστε τον καθένα στον πόνο του, να βιώνει αυτός όπως θέλει τον έρωτά του και δείξτε κατανόηση!
