Όντας γεννημένος το 1993, μπορώ να πω πως θυμάμαι αρκετά έως πολύ καλά τη ζωή από το 2000 μέχρι και το 2009. Την περίοδο δηλαδή, που η Ελλάδα δεν είχε εισέλθει στον κυκεώνα της κρίσης (ακόμη και η διετία 2008 – 2009 δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή κατάσταση) και η καθημερινότητα του μέσου Έλληνα δε θύμιζε στο παραμικρό την αντίστοιχη σημερινή.
Λένε πως οτιδήποτε στο παρελθόν, το αναπολούμε με μελαγχολική και στενάχωρη διάθεση, ξεχνώντας τα άσχημα κι εξιδανικεύοντας τις αναμνήσεις μας. Ποιος ξέρει, ίσως και να ισχύει. Αυτό όμως, δεν αλλάζει την επιθυμία πολλών εξ’ ημών να γυρίσουμε τον …διακόπτη και να βρεθούμε ξανά στο 2005 – 2006. Τότε που όλα έμοιαζαν πιο όμορφα. Τότε που τα παρακάτω δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το …αυτονόητο!
1. Η τηλεόραση
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν πιστεύω πως η Ελλάδα είχε ποτέ ποιοτική τηλεόραση με πρόγραμμα το οποίο θα διδάξει στους τηλεθεατές της έστω και 3-4 βασικά πράγματα. Ωστόσο ο ξεπεσμός του σήμερα δεν έχει προηγούμενο. Ανοίγεις το «χαζοκούτι» και δε βλέπεις το παραμικρό! Ή που θα πέσεις σε φτηνιάρικες, καθοδηγούμενες και με γλοιώδεις παρουσιαστές, πολιτικές εκπομπές ή που θα ξαναδείς το «Κωνσταντίνου κι Ελένης», το «Ευτυχισμένοι Μαζί», το «Καφέ της Χαράς» και την Πολυκατοικία» για εκατομμυριοστή φορά. Ε όχι βρε αδερφέ, δεν ήταν έτσι κάποτε. Είχες κάτι να χαζέψεις, να ξεσκάσεις και γιατί όχι, να γελάσεις. Γέμιζες τα κενά της ημέρας σου και δεν υπήρχαν στιγμές μέσα στο 24ωρο που σκεφτόσουν τόσο σοβαρά να …φουντάρεις από βαρεμάρα. Τυχαίο είναι άλλωστε, που πλέον όλος ο κόσμος έχει στραφεί στις ξένες σειρές; Τουλάχιστον εκεί, οι επαναλήψεις δεν είναι συχνότερες από τα καινούρια επεισόδια. Και μη μου πείτε πως είναι θέμα κρίσης κι έλλειψης budget. Ας κόψουν οι καναλάρχες κάτι συμβόλαια των 400 και 500 χιλιάδων (για να μην αναφερθώ σε εκείνα του εκατομμυρίου) και θα δουν πως εξοικονομούνται χρήματα σε μια νύχτα…
[scis id=”59″]
2. Η ζωή χωρίς smartphones
Το συγκεκριμένο δεν είναι φαινόμενο της ελληνικής πραγματικότητας ούτε αποτελεί επακόλουθο της οικονομικής κρίσης. Έχει να κάνει ξεκάθαρα με την εξέλιξη της τεχνολογίας η οποία μέρα με τη μέρα εισέρχεται όλο και περισσότερο στην καθημερινότητά μας. Κάποτε πηγαίναμε στο μπάνιο και διαβάζαμε τις ετικέτες των απορρυπαντικών για να περάσει η ώρα. Σήμερα, παίζει να απαντήσουμε και σε 10 emails, να φτιάξουμε μία παρουσίαση στο powerpoint κι άμα λάχει, να μιλήσουμε και με τον/την γκόμενο/α μέσω WhatsApp. Και σε αυτά, προσθέστε κάτι συνέδρια και ημερίδες που έχω πάει κι ακούω προγραμματιστές να οραματίζονται σπιτικές ηλεκτρικές συσκευές να ξεκινούν τη λειτουργία τους μέσω smartphone, κινητά με τεχνητή νοημοσύνη να σε συμβουλεύουν για την πορεία του 24ώρου σου και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Πόση εξέλιξη να αντέξουμε πια; Πότε θα καταλάβουμε πως τα πάντα χρειάζονται μέτρο και σωστή …δοσολογία; Γιατί το ανθρώπινο είδος έχει τόσο έντονη την ροπή προς την αυτοκαταστροφή; Προσωπικά πάντως, προτιμούσα χίλιες φορές την εποχή όπου κανονίζαμε στο γηπεδάκι της γειτονιάς να παίξουμε ποδόσφαιρο με τέρματα από τσάντες ή μπλούζες κι όχι την εποχή όπου το Pro και το Fifa κυριαρχούν στις παιδικοεφηβικές ηλικίες. Και προσέξτε, η εποχή στην οποία αναφέρομαι δεν απέχει και τόσο πολύ. Μόλις 10 χρόνια. Σε 30 δηλαδή, τι να περιμένουμε;
3. Οι εθνικές επιτυχίες
Βλέπω βιντεάκια στο YouTube κι ανατριχιάζω. Οι κούρσες του Κεντέρη, Το έπος της Εθνικής Ελλάδος στην Πορτογαλία το 2004 με μπροστάρη έναν Γερμανό! Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα. Η τριποντάρα του Διαμαντίδη στη Γαλλία το 2005. Η εμφάνιση βγαλμένη από τα πιο τρελά μας όνειρα του Βασίλη Σπανούλη κόντρα στην Dream Team το 2006. Ακόμη και η επικράτηση της Έλενας Παπαρίζου στην Eurovision του 2005. Η χρυσή εποχή της σύγχρονης Ελλάδας. Η εποχή που κάθε λίγους μήνες, είχαμε κι από μία αφορμή να βγούμε στους δρόμους, να πανηγυρίσουμε και να φωνάξουμε μέσα από την ψυχή μας και με απύθμενη περηφάνια πως …ΝΑΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!
4. Η καλύτερη και πιο χαλαρή ζωή
Κάποιοι μας κορόιδευαν, άλλοι μας ζήλευαν κι ορισμένοι μας προειδοποιούσαν πως αν συνεχίσουμε έτσι, θα καταστραφούμε. Τι κάναμε εμείς; Σηκώναμε το κεφάλι μας από τον φραπέ κι απαντούσαμε «Χαλαραααα»! Εκ των υστέρων, αποδεικνύεται πως είχαν δίκιο όλοι. Κι εμείς. Κι αυτοί. Εμείς, γιατί καταφέραμε να ζήσουμε κάποια χρόνια την απόλυτη ζωή. Διασκέδαση, επιτυχίες και σπουδαίες αναμνήσεις. Αυτοί, γιατί… Ξέρουμε πολύ καλά γιατί, το βιώνουμε καθημερινά πλέον. Μπορούσαμε βέβαια, να διαχειριστούμε πολύ καλύτερα την κατάσταση και την ευημερία εκείνης της περιόδου. Όχι, δεν ήταν λάθος τα μπουζούκια και τα λουλούδια, δεν ήταν λάθος το lifestyle των περιοδικών του Κωστόπουλου, ούτε οι πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Λάθος ήταν που για μία ακόμη φορά, εμφανιστήκαμε ανάξιοι να διαχειριστούμε την κατάσταση. Μεθύσαμε από το νέκταρ της εύκολης ζωής και παρουσιαστήκαμε πιο υπερβολικοί από ποτέ. Γιατί αντί να ξενυχτάμε σε κέντρα διασκέδασης 2-3 φορές το μήνα, ξενυχτούσαμε 2-3 φορές την εβδομάδα. Αντί να δουλεύουμε σκληρά με σκοπό (ίσως) να ζήσουμε κάποια στιγμή το lifestyle του Κωστόπουλου, παίρναμε το δρόμο προς τις Τράπεζες μήπως και τσιμπήσουμε κανά δάνειο λαδώνοντας τον διευθυντή του καταστήματος. Αντί να δουλεύουμε καθημερινά ως δημόσιοι υπάλληλοι για να προσφέρουμε σε τούτο το κράτος που μας ταΐζει, είχαμε να δουλέψουμε 8ωρο από την ημέρα της πρόσληψης. Ε, έτσι είναι αναμενόμενη η πτώση κύριοι… Ωστόσο, κάτι μέσα μου μου λέει πως οι νέοι του σήμερα, θα διαχειριζόμασταν πολύ καλύτερα μια τέτοια καθημερινότητα. Ίσως να λέω και μαλακίες βέβαια. Το χρήμα ως γνωστόν, σε αλλάζει…
[scis id=”59″]
5. Η ανυπομονησία για το μέλλον
Μα πάνω απ’ όλα, ξέρετε τι μου λείπει περισσότερο από την προηγούμενη δεκαετία; Η αισιοδοξία (λανθασμένη όπως αποδείχτηκε) που είχαν οι άνθρωποι τότε, για το μέλλον τους. Όχι μόνο δε φοβόντουσαν το αύριο, το περίμεναν κιόλας με ανοιχτές αγκάλες. Σε αντίθεση με σήμερα που δεν έχουμε ιδέα τι μας επιφυλάσσει. Δεν έχουμε ιδέα σε τι κατάσταση θα βρίσκεται η χώρα μας σε 10 χρόνια από σήμερα. Δεν έχουμε ιδέα αν θα βρισκόμαστε εδώ ή κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα μας. Μα πάνω απ’ όλα, δεν τολμάμε να ονειρευτούμε. Κι ένας ολόκληρος λαός, όταν δεν τολμά να ονειρευτεί, αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο κίνδυνο της ιστορίας του. Ταυτόχρονα όμως και τη μεγαλύτερη πρόκληση…
