Δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι στρατιωτικός, δεν είμαι καν Γάλλος. Είμαι όμως Ευρωπαίος πολίτης! Κι ως τέτοιος, νιώθω την ανάγκη να γράψω τις παρακάτω λέξεις, όντας συγκλονισμένος από το τρομοκρατικό χτύπημα που έλαβε χώρα χθες, Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015, στην πρωτεύουσα της Γαλλίας, το Παρίσι.
Τόσο τα ξημερώματα, όσο κι από το πρωί που ξύπνησα, έχω διαβάσει άπειρα κείμενα σχετικά με τα γεγονότα και την επόμενη μέρα αυτών. Έχω διαβάσει προειδοποιήσεις πολέμου, πρόταση συνεργασίας μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, δήλωση του Πάπα για Τμηματικό Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, σχέδια δράσης των Αρχών και των Μυστικών Υπηρεσιών. Νομίζω πως θα ήταν ανώφελο να μπω κι εγώ σ’ αυτόν τον χορό και να γράψω για το τι πιστεύω πως πρέπει να γίνει από αύριο σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο επίπεδο. Μιας και κανείς δεν ασχολείται με αυτό όμως, νομίζω πως μπορώ να γράψω για το τι ΔΕΝ πρέπει να γίνει. Γιατί προσωπικά, νομίζω πως κάπου εκεί κρύβεται η λύση στο όλο πρόβλημα…
Και προσέξτε, οι παρακάτω προτροπές δεν απευθύνονται στους ηγέτες των κρατών αλλά στους πλέον απλούς και καθημερινούς πολίτες, μεταξύ των οποίων κι ΕΣΥ, φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια:
1. Μη δείξεις δίψα για εκδίκηση
Κανένας πόλεμος δεν τελείωσε με εκδικητικές τάσεις κι αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας. Είναι απίστευτο αυτό που συνέβη χθες, είναι τρομερός ο πόνος των συγγενών των νεκρών, είναι τεράστια η οργή που έχει κατακλύσει τα σωθικά όλων μας. Αυτό όμως, δε δικαιολογεί τη δίψα για αίμα κι εκδίκηση. Την επιθυμία να δούμε τα κεφάλια των τζιχαντιστών στο πιάτο. Δεν ξέρω αν το αξίζουν ή όχι, δεν είμαι αυτός που θα κρίνει. Ξέρω όμως, πως το «δηλητήριο της εκδίκησης» είναι πιο επικίνδυνο για εμάς παρά για εκείνους. Ταυτόχρονα, δε δικαιολογούνται ατάκες του στυλ: «Καλά να πάθουν οι Ευρωπαίοι που τόσα χρόνια δε σέβονται την Ελλάδα και τις δυσκολίες της και μας αφήνουν στο έλεος του Θεού». Ήμαρτον! Δεν είναι όλα ίσα κι όμοια κύριοι, κατανοήστε το επιτέλους. Προσευχηθείτε, όχι για τους Γάλλους, ούτε τους Άγγλους, τους Ιταλούς και τους Αμερικάνους, ούτε καν για τους ίδιους τους Έλληνες, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά περνάμε μια πολύ δύσκολη φάση της ανθρώπινης ιστορίας. Τουλάχιστον της σύγχρονης…
2. Μην τσουβαλιάσεις
Οι καλοί με τους καλούς και οι κακοί με τους κακούς. Έτσι και μόνο έτσι έχουν τα πράγματα. Οποιαδήποτε διαφορετική ανάγνωση είναι λανθασμένη και θα πρέπει να απομονώνεται και να χάνεται στη …βαβούρα. Οι πρόσφυγες από τη Συρία δεν είναι όλοι τους τζιχαντιστές, δεν είναι όλοι τους εγκληματίες και δεν αξίζουν τον πνιγμό στη θάλασσα της Μεσογείου. Οι μουσουλμάνοι δεν είναι όλοι τους φανατικοί δολοφόνοι που δε λυπούνται κανέναν στο διάβα τους. Τσουβαλιάζοντας τέτοιου είδους καταστάσεις, είναι σα να λειτουργείς προς όφελος των μικροπολιτικών συμφερόντων που περιμένουν στη γωνία για αυτήν ακριβώς την ευκαιρία. Την ευκαιρία της ακροδεξιάς όχι μόνο να ριζώσει στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες (κάτι που έχει ήδη γίνει) αλλά να «πετάξει» και τους πρώτους της καρπούς. Ο κίνδυνος να λειτουργήσεις σαν …λίπασμα, είναι πολύ μεγάλος. Θα το κάνεις;
3. Μη φοβηθείς
Το πένθος για τους νεκρούς δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την εσωστρέφεια και την «παύση της ζωής». Αν από αύριο σταματήσεις να βγαίνεις από το σπίτι, σταματήσεις να χρησιμοποιείς το μετρό, σταματήσεις να διασκεδάζεις και να ερωτεύεσαι, με συγχωρείς αλλά δεν πενθείς. Παραδίδεις τα πραγματικά «όπλα» ενάντια στην τρομοκρατία και τον φόβο. Όπλα όπως η αισιοδοξία, η αλληλεγγύη, το χαμόγελο και μια καλή πράξη. Αυτά έχει πραγματική ανάγκη ο κόσμος κι όχι να σταματήσεις να κάνεις check in. Άπλωσε το χέρι σου σε ένα προσφυγόπουλο, δώσε του ένα κομμάτι ψωμί, απέδειξέ του πως ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός έχει σπουδαίες αξίες να διδάξει. Παράλληλα, ψάξε τρόπο για να βοηθήσεις ουσιαστικά τους Γάλλους στις τραγικές αυτές ημέρες που περνούν. Κι αν τα κάνεις όλα αυτά, κάνε όσα check in θέλεις μετά, πιες όσες ποτάρες γουστάρεις κι άκου όσες μουσικάρες τραβάει η όρεξή σου. Τίποτα από αυτά δε θα σε κάνει λιγότερο καλό άνθρωπο…
