Ο κόσμος ετοιμάζεται να γεμίσει ξανά τις κινηματογραφικές αίθουσες για μια νέα ταινία με τον Τζέιμς Μποντ. Μια συνήθεια που επαναλαμβάνεται από το 1962. Όταν ο Ίαν Φλέμινγκ δημιουργούσε αυτόν τον χαρακτήρα, είναι να αναρωτιέσαι εάν είχε την παραμικρή ιδέα για το φαινόμενο που θα ακολουθούσε. Ο playboy που επαναπροσδιόρισε την έννοια του cool. Που έσωζε τον πλανήτη, ενώ ταυτόχρονα παραβίαζε κάθε κανόνα. Ο γοητευτικός τζέντλεμαν ελευθέρων ηθών, που γλίτωνε από βέβαιο θάνατο κι αντί να χαρεί που είναι ζωντανός, πέταγε μια πανέξυπνη ατάκα-ορισμό του like a boss, πενήντα χρόνια πριν αυτό υπάρξει καν σαν έννοια. Ποιος δεν θα ‘θελε να του μοιάσει; Η αδρεναλίνη, τα ταξίδια, τα gadgets, τα αμάξια, τα κορίτσια…
Κακά τα ψέματα, κάθε νέα του ταινία είναι ιστορικό γεγονός και το Neopolis κάνει μια αναδρομή στις ατελείωτες περιπέτειες του, για να δώσει μια γεύση του τι πάει να πει 007. Και μπορεί το action cinema να μην είναι όπως κάποτε και να έχουμε βρει πολλούς ήρωες να μας σώζουν έτσι ή αλλιώς, αλλά κανείς δεν το κάνει με τη φινέτσα, την άνεση και το στυλ του Βρετανού κατασκόπου. Σημειωτέον, οι παρακάτω ταινίες αποτελούν απλές προτάσεις, οπότε μη φρικάρετε αν η αγαπημένη σας δεν βρίσκεται στη λίστα. Πάμε λοιπόν, με χρονολογική κι όχι αξιολογική σειρά.
Δόκτωρ Νο (Dr. No, 1962)
Η γέννηση του θρύλου οφείλει να είναι στο top 10. Η πρωτοποριακή ταινία κατασκοπευτικής δράσης που άλλαξε τα μέχρι τότε δεδομένα του είδους, μπορεί σήμερα να μοιάζει με αρχαιολογία, αλλά πέρα απ’ την πλάκα του να συγκρίνεις το τότε με το τώρα, ένας αληθινός φαν πρέπει να το δει για ιστορικούς λόγους. Όλα τα στάνταρ που καθιερώθηκαν στο σήμερα, μας συστήνονται εδώ: Το μουσικό θέμα, το ”Bond, James Bond”, η τριάδα των κοριτσιών (η ξεπέτα, η προδότρα κι η καλή), το μόνιμο φλερτ με τη Μάνιπεννυ, τα ειρωνικά σχόλια του Μ κι οι κακοί που προτιμούν να πεθάνουν από το να προδώσουν το «υπερβολικά κακό» αφεντικό τους. Ο τιτάνας Σον Κόνερι στήνει πολύ ψηλά τον πήχη για τις επόμενες γενιές, η Ούρσουλα Άντρες με το λευκό μπικίνι έχει χαραχτεί στον αμφιβληστροειδή μας, ενώ ο κακός του τίτλου είναι -φυσικά- μια παρανοϊκή ιδιοφυΐα που δουλεύει για μια οργάνωση ονόματι SPECTRE. Χάσιμο η μυθολογία…
Από Τη Ρωσία Με Αγάπη (From Russia With Love, 1963)
Αναμφισβήτητα μια απ’ τις κορυφαίες στιγμές της σειράς, με μια ταινία που θυμίζει περισσότερο ένα θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ (που μεσουρανούσε εκείνα τα χρόνια), παρά ένα τυπικό Bond film. Εξαιρετική πλοκή, ο Κόνερι σε τρελά κέφια, η Ντανιέλα Μπιάνκι είναι χάρμα οφθαλμών κι ο Ρόμπερτ Σο είναι ίσως ο πιο ανατριχιαστικός κακός που αντιμετώπισε ποτέ ο Μποντ. Ο ορισμός του κλασικού.
Στην Υπηρεσία Της Αυτής Μεγαλειότητος (On Her Majesty’s Secret Service, 1969)
Λατρεμένη κι υποτιμημένη για κάποιους, αδιάφορη έως κακή για άλλους, η μοναδική φορά που ο (πολύ καλός) Τζορτζ Λάζενμπι υποδύθηκε τον 007, διχάζει μέχρι σήμερα τους φαν, αφού πρόκειται για την πιο λυπητερή και προσωπική στιγμή στην φιλμογραφία (μέχρι το 2006). Oι δημιουργοί της αποφάσισαν να ακολουθήσουν πιστά το βιβλίο και να δώσουν μια πιο ρεαλιστική εικόνα του Μποντ σε σχέση με όσα είχαν συνηθίσει όλοι μέχρι τότε. Σ’αρέσει δεν σ’αρέσει, το σίγουρο είναι ότι έχει ενδιαφέρον. Στα χρόνια της είχε φάει αυστηρή κριτική, αλλά πλέον η ταινία έχει βρει το κοινό της, οπότε δείτε και κρίνετε μόνοι σας.
Ζήσε Κι Άσε Τους Άλλους Να Πεθαίνουν (Live And Let Die, 1973)
Ο Ρότζερ Μουρ ντεμπουτάρει ως Μποντ και με το καλημέρα παίρνει τη φανέλα σπίτι του. Δεν μπορείς να σκεφτείς ότι αυτός ο τύπος γεννήθηκε για να παίξει άλλο ρόλο. Φωτογενής, πνευματώδης, με γεμάτη φωνή κι εκλεπτυσμένη περσόνα, στέκεται επάξια στα βήματα των προκατόχων του και δίνει ρέστα σε μια από τις πιο αστείες ταινίες της σειράς (στην σκηνή και με τον τρόπο που πεθαίνει ο τρελάρας αρχικακός δεν θα σου μένει άντερο απ’τα γέλια). Και τα βάζει και με κροκόδειλους. Άνετα.
Ο Άνθρωπος Με Το Χρυσό Πιστόλι (The Man With the Golden Gun, 1974)
Αριστούργημα. Με διαφορά μια από τις πιο καλογραμμένες και σφιχτοδεμένες περιπέτειες του ήρωα, με ορισμένα από τα σπουδαιότερα αυτοκινητιστικά stunts που καταγράφηκαν ποτέ σε φιλμ. Σαν να μην έφτανε αυτό, προσθέστε δύο λέξεις: Κρίστοφερ Λι. Ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς που πάτησαν ποτέ το πόδι τους σ’ αυτόν το πλανήτη (μιλάμε για τον Δράκουλα, τον Κόμη Ντούκου και τον Σάρουμαν μεταξύ άλλων) είναι εδώ και προκαλεί τον Μποντ σε μια old-fashioned μονομαχία. Τι άλλο να ζητήσουμε?
Ο Κατάσκοπος Που Με Αγάπησε (The Spy Who Loved Me, 1977)
Ο καθένας έχει διαφορετική άποψη για το ποια είναι η καλύτερη ταινία στο franchise, αλλά κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι αυτή είναι η πληρέστερη. Χορταστική δράση, υπέροχες τοποθεσίες (κυρίως στην Ιταλία), εμπνευσμένα gadget/όπλα, τρελάρας κακός που θέλει να «κατακτήσει τον κόσμο», θεϊκά κορίτσια, υπέροχο τραγούδι και ρομάντζο σε σωστές δόσεις! Επίσης, εδώ πρωτογνωρίσαμε τον αείμνηστο γίγαντα με τα ατσάλινα δόντια, τον Jaws. Υπερπλήρες πακέτο στο απόλυτο Bond movie.
Για Τα Μάτια Σου Μόνο (For Your Eyes Only, 1981)
Ο Τζέμης ο Μποντ πατάει Ελλάδα στην πρώτη ταινία της σειράς που γυρίστηκε στη δεκαετία του ’80. Ανάλαφρη διάθεση, καταιγιστική δράση, καρχαρίες στο Ιόνιο (what?) και μουσική απ’ τον Bill Conti, συνθέτη των ταινιών Ρόκι. Οι σκηνές ορειβασίας στα Μετέωρα κόβουν την ανάσα, όπως και το γέλιο που προκαλούν τα σπαστά ελληνικά των ηθοποιών. Επίσης, πατάνε ένα Bond Girl με αυτοκίνητο. Στοίχημα ότι δεν θα δεις κάτι τέτοιο στο Spectre.
Με Το Δάχτυλο Στη Σκανδάλη (The Living Daylights, 1987)
Στην εποχή-αποκορύφωμα του ψυχρού πολέμου, ο εκπληκτικός Τίμοθι Νταλτον αναλαμβάνει το βαρύ έργο του νέου 007 κι αξίζει πολλά respect, γιατί δεν προσπάθησε να μιμηθεί κανέναν. Έδωσε έναν εντελώς δικό του τόνο στον χαρακτήρα κι αυτό δεν άρεσε σε όλους. Έκανε μόνο δύο ταινίες και μέχρι σήμερα κάποιοι τον αγνοούν, ενώ άλλοι τον υπερασπίζονται παθιασμένα. Το Living Daylights εκτός απ’τον επικό τίτλο, είναι ένα από τα πιο καλοστημένα spy films, έχει φοβερές σκηνές δράσης με πολύ επικίνδυνα stunts, τον Γκίμλι να υποδύεται έναν Ρώσο ονόματι Πούσκιν (σοβαρά?!) και -κατ’εμέ- την καλύτερη αφίσα της σειράς!
Επιχείρηση Χρυσά Μάτια (GoldenEye, 1995)
Ύστερα από κοντά έξι χρόνια απουσίας, όλοι περίμεναν ανυπόμονα το νέο κεφάλαιο στη σειρά και ο Πιρς Μπρόσναν δεν τους απογοήτευσε. Το GoldenEye ήταν, με λίγα λόγια, όλα όσα θέλαμε και πολλά παραπάνω. Κι η Φάμκε… Θεέ μου η Φάμκε! Ειλικρινά δυσκολεύομαι να χωνέψω ότι αυτή η εργάρα είναι του ’95. Άσε που αποτέλεσε αφορμή για το θρυλικό παιχνίδι στο Ν64. Κι είναι κρίμα που ο Μπρόσναν είχε καθοδική πορεία από τότε. Το Tomorrow Never Dies ήταν διασκεδαστικό χωρίς να ξεπερνάει το ”ok”, το The World Is Not Enough ήταν ”meh”, ενώ το Die Another Day …δεν ξέρω τι να πρωτοπώ εκεί πέρα…
Casino Royale (2006)
…αλλά ξέρω ότι το βασικό πρόβλημα με τις ταινίες του Μπρόσναν ήταν ότι έπαιξαν εκ του ασφαλούς. Δεν πήραν ρίσκα. Δεν προσπάθησαν να δώσουν κάτι νέο. Αυτό δηλαδή που συνέβη απ’ όταν ανέλαβε ο Ντάνιελ Κρεγκ. Οι δημιουργοί αποφάσισαν το ’06 να επιστρέψουν στο πρώτο βιβλίο του Ίαν Φλέμινγκ και να ξαναδούν τον Τζέιμς από την αρχή. Γενναίο, αν σκεφτείς ότι επί δεκαετίες δεν το προσπάθησαν και πολλοί. Το κοινό δεν υποδέχτηκε και πολύ ζεστά το reboot, αλλά (με εξαίρεση το Quantum of Solace), οι ταινίες τα κατάφεραν και μας έκαναν να τον ξαναδούμε σαν ανθρώπινο ον.
Παρ’ότι το Skyfall ήταν καταπληκτικό, βγάζουμε το καπέλο στο Casino Royale, γιατί ήταν μια ταινία που δεν είχε την ξεδιάντροπη διαφήμιση του πρώτου. Δεν το βάλανε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν έπαιξε η βασίλισσα Ελισάβετ (θα ξεράσω), δεν έδωσαν όσκαρ στο τραγούδι (έλεος!). Επίσης, είχε μια πολύ δυνατή ιστορία, την Εύα Γκριν να μη σ΄αφήνει να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της, έναν ρεαλιστικό κακό υποδυόμενο απ’ τον σπουδαίο Μαντς Μίκελσεν και γενικά ήταν ένα πιο τελειοποιημένο φιλμ.
