Σήμερα βγαίνουν στις ελληνικές αίθουσες δύο ταινίες, με γυναίκες ηρωίδες και… πουλιά στους τίτλους! Εκεί τελειώνουν και τα όποια κοινά τους στοιχεία! Τα δυο φιλμ που ξεχωρίζουν στο κινηματογραφικό πρόγραμμα, είναι το περιπετειώδες “Red Sparrow” και το οσκαρικό “Lady Bird“.
H πρώτη, δεν έχει κάποιες παραπάνω βλέψεις, από το να σε ψυχαγωγήσει και να σε κάνει να ξεχαστείς για ένα δίωρο. Κι αν ψήνεσαι για υψηλά στάνταρ παραγωγής, αλλά με brutal καταστάσεις που θα σε κάνουν να πεις «άουτς!» ενώ τις βλέπεις, αυτή η ταινία είναι για σένα!
Η δεύτερη, δε θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική! Πρόκειται για μια προσγειωμένη και γλυκιά ιστορία ενηλικίωσης, με μία έφηβη που νιώθει περιορισμένη στον κοινωνικό περίγυρο της επαρχίας, του καθολικού της σχολείου και της μουρλής στρίγκλας μάνας της! Κι αν σου ακούγεται ενδιαφέρον ή ψάχνεις κάτι να ταυτιστείς, τότε… καλή τύχη!
Όπως θα καταλάβεις παρακάτω, δεν είναι μια ταινία για όλους (αλλά και ποια είναι;). Το ζήτημα όμως, είναι πώς χτύπησε υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και οφείλουμε να πούμε την ειλικρινή μας άποψη! Διαβάστε υπεύθυνα:
Το Κόκκινο Σπουργίτι (Red Sparrow)
Ύστερα από οδυνηρό τραυματισμό που της καταστρέφει την καριέρα στα μπαλέτα των Μπολσόι, μια κοπέλα με… περίσσια προσόντα στρατολογείται σε μυστική υπηρεσία, που την κάνει υπερ-πράκτορα με παραπλανητικές, στρατηγικές και σέξι ικανότητες!
Κάποιες φορές, είναι καλύτερα όταν βλέπεις μια ταινία χωρίς να’χεις παράλογες προσδοκίες. Για τη συγκεκριμένη, αρκεί να ξέρεις ότι πρωταγωνιστεί η Τζένιφερ Λόρενς και σκηνοθετεί αυτός που έκανε τα “Hunger Games“. Δεν χρειάζεται κάθε ταινία να’ναι «υψηλή τέχνη», αν ο μόνος της σκοπός είναι να σε διασκεδάσει. Και αυτή, το κάνει μια χαρά!
Η ταινία είναι κατασκοπευτικό θρίλερ, που σημαίνει δολοπλοκίες, συνεχείς ανατροπές και αρκετό μπλα-μπλα! Όχι και ότι καλύτερο, όταν έχεις ένα καντάρι αγγλόφωνους ηθοποιούς να μιλάνε με ρώσικη προφορά! Κι όμως, παρότι αυτό ακούγεται αυτομάτως παρωδία, δεν υπήρξε στιγμή που να ένιωσα ότι αξίζουν κοροϊδία. Όλοι ήταν καλοί και εννοώ ΌΛΟΙ.
Ο Σκαρ Τζέρεμι Άιρονς εξηγεί στη Τζένιφερ Λόρενς το λόγο που τη θάβουν όλοι.
Μια χαρά ήταν η ταινία, μην ακούς κανέναν κοπελιά!
Δεν πρόκειται για ταινία δράσης, οπότε μην περιμένεις κάτι τέτοιο. Αλλά είναι μια τεράστια περιπέτεια, που σε αντίθεση με παρόμοια αμερικανικά blockbuster, δεν κωλώνει σε τίποτα, αφού υπάρχει γυμνό και αίμα με τα γαλόνια! Αν ο κόσμος της κατασκοπείας είναι σκοτεινός, ύπουλος και δεν αστειεύεται, τότε στ’αλήθεια το νιώθεις! Της κακομοίρας γίνεται!
Η Λόρενς γίνεται η απόλυτη badass και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι από την αρχή του φιλμ, ο χαρακτήρας της διανύει τεράστια πορεία μέχρι το φινάλε! Χωρίς υπερβολή, συμβαίνουν πάρα πολλά στη διάρκεια του, η οποία είναι ίσως το πιο σοβαρό μειονέκτημα του φιλμ: κρατάει πάνω από δύο ώρες και κάπου αισθάνεσαι ότι κάνει κοιλιά, αν και δικαιολογείται, αφού η ιστορία βασίζεται σε βιβλίο και είναι επικής κλίμακας!
Είναι ένα συμπαθέστατο θρίλερ, πολύ πιο μεστό, πιο καλογραμμένο και πιο στιβαρό από υπερεκτιμημένες φόλες σαν τον «Χιονάνθρωπο» ή το “Atomic Blonde“. Αν πας σινεμά μια φορά στους δυο μήνες, θα χορτάσεις για άλλο τόσο! Αν πάλι θες απαιτητικές ιστορίες και σ’αρέσει να τις «διαβάζεις» απ’το βιβλίο τους στη μεγάλη οθόνη, θα ικανοποιηθείς πλήρως!
Lady Bird
Εδώ και καιρό, η Γκρέτα Γκέργουιγκ έχει φάει μια ενοχλητικά καθολική προώθηση. Δεν θα υπερέβαλλα αν πω ότι εμφανιζόταν κάθε δύο μέρες βίντεο στο facebook, που αποθέωναν τη δουλειά της. Δεν θα αμφισβητήσω τα ταλέντα της, ούτε γκρινιάζω που θέλουν να διαφημίσουν τη νέα της ταινία, αλλά WE GET IT. Αν θέλουν να την ανακηρύξουν κορίτσι-θαύμα του αμερικάνικου indie σινεμά, είναι οκ. Το θέμα είναι στη μεγάλη οθόνη τι βλέπουμε!
Αν σε ρωτήσει κάποιος «τι (κατηγορίας) είναι η ταινία», θα νιώσεις αμήχανα είτε την έχεις δει, είτε όχι. Επίσημα είναι κομεντί, ή δραμεντί, δηλαδή ελαφρύ δράμα με καθαρά κωμικό τόνο. Προσωπικά όμως, βρίσκω ότι το πιο κωμικό, είναι που προτάθηκε για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, αφού με τη κυριολεκτική έννοια, δεν υπήρχε τίποτα πρωτότυπο!
Μια 17χρονη με αίμα που βράζει και θέληση να ξεφύγει απ’τον «βλάχικο» κοινωνικό της περίγυρο, ερωτεύεται, θυμώνει, ενηλικιώνεται, ονειρεύεται (τη Νέα Υόρκη, την απόδραση, τη πρώτη φορά που θα κάνει σεξ με τον ιππότη της). Αλλά προσοχή: όλα αυτά τα βλέπουμε με την χίπστερ άποψη! Και δεν χρειάζεται να εξηγήσω κάτι παραπάνω.
Είναι μια απέραντη χιπστεράδικη ονείρωξη, που απευθύνεται στο ανάλογο (στη πλειοψηφία του κομπλεξικό, άγουστο και ανέραστο) κοινό. Δεν υπάρχει καμία ειλικρινής σπίθα που μεταδίδει το νεανικό θράσος που μας τσαμπουνά η υπέροχη Σίρσα Ρόναν. Μόνο εξυπνακίστικοι διάλογοι, που σου δίνουν στα νεύρα με το πόσο ΔΕΝ μιλάνε έτσι οι έφηβοι!
Κάπως έτσι ένιωθα μέσα στην αίθουσα… H 24χρονη (!) Σίρσα Ρόναν λάμπει, είναι σπουδαία ερμηνεύτρια και παίρνει άνετα τη ταινία στις πλάτες της, αλλά από μόνη της δεν αρκεί για να το πεις «εργάρα».
Αυτό που με εξόργισε όμως, είναι ότι εμμέσως πλην σαφώς δίνει συγχωροχάρτι σε ένα κάρο μαλακίες τύπου «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια»! Πού ακριβώς είναι ο γυναικείος δυναμισμός και η ανεξαρτησία, όταν στο (συνοπτικών διαδικασιών) φινάλε, η ηρωίδα συμβιβάζεται με τις παλιομοδίτικες αντιλήψεις, στις οποίες αντιτίθεται για όλη τη διάρκεια του φιλμ;
Το γιατί συνεχίζει να μαζεύει τόσα βραβεία, είναι καθαρά θέμα αμερικανικής μαστούρας κουλτούρας. Δεν ξέρω σε τι αποσκοπεί, πέρα απ’το να υπάρχει μια γυναίκα σκηνοθέτης στα Όσκαρ, μπας και βουλώσουν λίγο τις feminazis που έχουν αφηνιάσει στα (social) media. Αλλά το ότι δεν νοιάστηκα ΣΤΙΓΜΗ για τα όσα μας δείχνει, είναι ό,τι πιο τίμιο μπορώ να πω.
Επίσης βγαίνουν από σήμερα:
- Σπόρος (Grain)
- Η Γέννηση Ενός Ηγέτη (The Childhood of a Leader)
- StringLESS
- To Σπίτι Δίπλα στη Θάλασσα (La Villa)
