Οι ταινίες της εβδομάδας δε δείχνουν και τρελό ενδιαφέρον με την πρώτη ματιά, αλλά κάποιες είναι πολύ καλύτερες απ’ ό,τι περιμένεις! Συγκεκριμένα, το ”American Made“ κέρδισε άνετα τις εντυπώσεις, αφού είναι με διαφορά ό,τι πιο διασκεδαστικό έχουμε δει τελευταία! Από εκεί και πέρα… πολλές απογοητεύσεις!
Τσέκαρε πιο αναλυτικά και πρόσεχε τι πρέπει να δεις και τι να αποφύγεις:
American Made
Λίγο πριν επιστρέψει στους αιθέρες με το δεύτερο ”Top Gun” που ετοιμάζεται, ο Τομ Κρουζ κάνει ζέσταμα υποδυόμενος έναν ιδιόρρυθμο και εντελώς… αεροκέφαλο πιλότο, που χάρη στις ικανότητές του, μπλέκει με καρτέλ ναρκωτικών (του Εσκομπάρ, όχι όποιων κι όποιων) διακινώντας ναρκωτικά και όπλα, ενώ ταυτόχρονα ήταν και σπιούνος της CIA! Στην αρχή όλα πάνε τέλεια και το χρήμα ρέει άφθονο, αλλά σιγά σιγά, η μπάλα (φυσικά) χάνεται!
Δεν έχω λόγια για το πόσο ευχάριστη ήταν αυτή η έκπληξη! Φαίνεται πως ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης είναι πολύ γουρλής για τον Κρουζ, αφού μαζί είχαν κάνει και το γαμάτο Edge of Tomorrow. Εδώ, καταπιάνονται με μια αληθινή ιστορία, που μπορεί να έχει γνώριμο concept, αλλά το κάνουν με τόσο κέφι και τέτοια κανιβαλιστική διάθεση, που θα χαμογελάς σε όλη τη διάρκεια της ταινίας!
O Κρουζ εξιλεώνεται πλήρως για το φετινό φιάσκο της «Μούμιας», αφού βγάζει μάτι ότι ο άνθρωπος έχει όρεξη σε όλο το φιλμ (συν το ότι πιλοτάρει Ο ΙΔΙΟΣ τα αεροπλάνα, σε περίπτωση που δεν ήξερες ότι έχει δίπλωμα)! Τα γεγονότα δεν κολλάνε σε ιστορικές πολυλογίες, αλλά γίνονται κατανοητά με διάφορες αναφορές, αρχειακό υλικό με τους τότε πολιτικούς, μπολιασμένο με μπρίο και παιχνιδιάρικη διάθεση! Το vintage ύφος με τα έντονα χρώματα ταιριάζει γάντι με τα 80s χρόνια που εξελίσσεται το στόρι και παρότι ξέρεις πάνω κάτω τι θα γίνει, δε βαριέσαι ποτέ!
Το “American Made” είναι μια ξεκαρδιστική περιπέτεια, αλλά και μια επική κοινωνικοπολιτική τρολιά που δε λυπάται κανέναν! Έχει τρελό ενδιαφέρον από άποψη ενημέρωσης των γεγονότων, αλλά λειτουργεί τέλεια και σαν μια διασκεδαστική ταινία που θα σε κάνει να περάσεις καλά, χωρίς φτηνές κρυάδες! Δε χρειάζεται να ξέρεις κάτι παραπάνω: αυτό το εργάκι… πετάει!
Detroit: Μια Οργισμένη Πόλη (Detroit)
Η Κάθριν Μπίγκελοου είναι μια σκηνοθέτης που λατρεύω (και μόνο το Hurt Locker, το βλέπω κάθε χρόνο), αλλά εδώ, το ‘χασε big time… Η ταινία είναι ένα δραματικό θρίλερ, που λαμβάνει χώρα στο κολασμένο Ντιτρόιτ του ’67, όταν η πόλη βρισκόταν υπό στρατιωτικό νόμο και η αστυνομική βία κατά των Αφροαμερικανών ήταν απερίγραπτη. Το κυρίως θέμα είναι το περιστατικό που συνέβη σ’ ένα μοτέλ, όπου τρεις λευκοί αστυνομικοί μπούκαραν και βασάνισαν μια παρέα (κυρίως) μαύρων νεαρών, με κάποιους να μη βγαίνουν ζωντανοί από εκεί μέσα…
Το έργο μιλά για ιστορικά γεγονότα που είναι επίκαιρα όσο ποτέ και αφορούν τους πάντες, κατοίκους των ΗΠΑ και μη. Αλλά σε καμία περίπτωση δε δικαιολογείται να σε βάζει στην αίθουσα για ΔΥΟΜΙΣΗ ώρες και να σε βαράει με μιζέρια. Γιατί αυτό κάνει: σε κοπανάει με μια ανελέητη επίθεση αρνητικής ενέργειας, δείχνοντας μόνο το ρατσιστικό μένος των αστυνομικών, που έκαναν ό,τι ήθελαν, βασάνισαν κόσμο εντελώς φασιστικά, σκότωσαν εν ψυχρώ, δεν καταδικάστηκαν από καμία δικαιοσύνη και χαμογελούσαν στη μάπα των θυμάτων τους στο δικαστήριο!
Και το χειρότερο, στο δείχνουν πολύ φιλτραρισμένο: είναι ολοφάνερο ότι έφτιαξαν την ταινία με ένα φρένο τύπου «ντάξει, να πούμε όμως ότι υπάρχουν και καλοί μπάτσοι, όχι μόνο γουρούνια/δολοφόνοι». Έτσι, σου στερεί κάθε δικαίωμα άποψης, δείχνοντας σου κατηγορηματικά αυτό που θέλει να περάσει. Από ένα σημείο και μετά οι «κακοί» γίνονται καρικατούρες και τα νεύρα σου σπάνε και μόνο που τους βλέπεις να αναπνέουν, χωρίς καμία αίσθηση αντικειμενικότητας στα γεγονότα.
Το ”Detroit” δε με εξόργισε για το πόσο ενοχλητικό είναι (έχω λατρέψει πολλές τέτοιες ταινίες), αλλά για το πόσο γαμημένα ανήθικο είναι. Ναι, συμφωνώ ότι οι μαύροι υπέφεραν από τον ρατσισμό και ακόμα κι αθώοι άνθρωποι έμπαιναν φυλακή για το χρώμα τους ή πέθαναν και καλά έκανες που μίλησες γι’ αυτό, ειδικά τώρα που κυβερνά η… πριμαντόναλντ! Αλλά άντε γ@#$ου που με βάζεις να πληρώσω εισιτήριο για να μου το κοπανάς στη μάπα επί δυόμιση ώρες λες και είμαι ηλίθιος!
Έρχεται Τη Νύχτα (It Comes At Night)
Τι. Μούφα. Θεέ μου!!
Πριν λίγο καιρό, ήταν από τις πιο συζητημένες ταινίες τρόμου για φέτος, αλλά πολύ γρήγορα, ο ντόρος ξεφούσκωσε πριν καν αρχίσει. Τι έγινε και την ξέχασαν όλοι τόσο σύντομα; Πολύ απλά, δεν αξίζει το κόπο να συζητήσεις γι’ αυτήν τη γιγαντιαία μπαρούφα! Πρόκειται για μια σαχλή κι εντελώς «δήθεν» ταινία μυστηρίου (δεν την ξαναλέω τρόμου, μιας και δεν τρόμαξα στο ελάχιστο), στην οποία μερικοί επιζώντες ενός ανεξήγητου ιού, αμπαρώνονται σε ένα σπίτι, μονίμως σε εγρήγορση για την αόριστη απειλή που… ΔΕΝ έρχεται τη νύχτα! ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ!
Ξεκινά με ενδιαφέρον, αλλά βασίζεται κυρίως στο οπτικό κομμάτι, με τα συνεχή παιχνίδια με το σκοτάδι να δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα. Όσο προχωράει όμως, το ενδιαφέρον εξατμίζεται και βλέπεις από μακριά το φιάσκο που έρχεται. Δε συμβαίνει απολύτως τίποτα κι όταν συμβαίνει, είναι επειδή… κάποιος το ονειρεύεται και ξυπνάει πάνω στην κορύφωση του εφιάλτη!
Ακόμα και οι ηθοποιοί (με εξαίρεση την φουλ ανερχόμενη Ράιλι Κίου) φαίνονται αμήχανοι, σαν να δουλεύουν σε ένα project στο οποίο δεν πιστεύει κανένας. Ένταση δεν χτίζεται, εξήγηση δε δίνεται, απαντήσεις δεν έρχονται κι όλα αυτά γιατί; Για να το παίξει ο σκηνοθέτης «τέχνη» και ότι «μιλάει για την ανθρώπινη φύση και το φόβο μας για το άγνωστο» και πίπες μπλε;;; Γράψ’τον ξέρεις πού… και μην ασχοληθείς με αυτό το βασανιστικό χάσιμο χρόνου!
Άλλες ταινίες που βγαίνουν από σήμερα (7/9):
- Αυτή η Γη είναι Δική μας (Chez Nous)
- Επιστροφή στη Βουργουνδία (Ce Qui Nous Lie / Back to Burgundy)
- Paulina (La Patota)
- Οι Πρώην (Les Ex)
