Μέσω του χαμού από το τελευταίο Marvel-ικό blockbuster που ακούει στο όνομα Black Panther, καταφθάνει στις ελληνικές αίθουσες μια νέα φουρνιά ταινιών, απευθυνόμενες σε όσους δεν ψήνονται για μεγάλες φαντασμαγορίες οπτικών εφέ! Οι ταινίες της εβδομάδας έχουν να κάνουν πολύ με κοινωνικούς προβληματισμούς, όπως για διακρίσεις κάθε είδους ή ζητήματα σχέσεων.
Τη διαφορά κάνει ένα εργάκι ρομαντικής φαντασίας, για όσους άργησαν να γιορτάσουν Βαλεντίνο και ψάχνουν κάτι να απολαύσουν με το ταίρι τους! Τον πρώτο λόγο όμως, έχουν τα ιστορικά γεγονότα, με ταινίες που γυρνούν στο παλιό αλλά και πρόσφατο παρελθόν, για να πουν διαχρονικές ιστορίες που αφορούν και το σήμερα. Κι εδώ βρίσκεται η τραγωδία…
Συγκεκριμένα, μιλάω για την τελευταία ταινία του Κλιντ Ίστγουντ, ένα νερουλό παραλήρημα από εθνικιστικές φανφάρες, που καμουφλάρουν το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» κάτω από την αποθέωση του Αμερικανικού στρατού, που γαλούχησε τρεις γενναίους άνδρες κι έσωσαν εκατοντάδες ζωές. Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις έναν άνθρωπο που αποτελεί ζωντανό κεφάλαιο μιας άλλης εποχής, να τελειώνει σιγά σιγά μια σπουδαία καριέρα, με ένα αξιολύπητο δημιουργικό ναδίρ. Πραγματικά κρίμα…
Οπότε πρόσεξε τι θα επιλέξεις κι ετοιμάσου για την επόμενη εβδομάδα, γιατί έρχονται πολύ δυνατές ταινίες:
Κάθε Μέρα, Μία Άλλη Μέρα (Every Day)
Δεκαεξάχρονη κοπελίτσα όλο χαμόγελο κι ευγενική καρδούλα, δέχεται κάθε μέρα το ίδιο φλερτ από διαφορετικά άτομα, μέχρι να καταλάβει/συνειδητοποιήσει/χωνέψει ότι πάντα μιλάει με την ίδια οντότητα, η οποία ξυπνάει κάθε μέρα σε άλλο σώμα! Ναι… σωστά διάβασες! Το concept είναι εντελώς παράλογο κι οι… «κανόνες» δεν είναι πολύ ξεκάθαροι!
Κι όμως, η ταινία βασίζεται σε νεανικό μπεστ-σέλερ, άρα οι λάτρεις του είδους σίγουρα θα γουστάρουν. Η ιστορία είναι εντελώς κουλή, αλλά την υποστηρίζουν αρκετά ώστε να βγάζει νόημα και να πραγματεύεται διάφορες δυσκολίες σχέσεων, όπως το πόσο δεν πρέπει να μετρά η εξωτερική εμφάνιση και τα στερεότυπα της. Όλα αυτά βέβαια, στα πλαίσια ενός παιδικών στάνταρ love story, που ολοκληρώνεται γλυκανάλατα και χωρίς ιδιαίτερα ζόρια.
Αυτό περιορίζει ασφυκτικά τις (όποιες) δυνατότητες του σεναρίου για κάτι πολύ βαθύτερο, αλλά έτσι κι αλλιώς το target group της ταινίας είναι νεαροί θεατές, με πολύ «αθώες» διαθέσεις για μια απλή κι αναίμακτη ιστορία αγάπης. Σε περίπτωση που το κορίτσι θέλει ρομαντικούρα και δε θες να σε τραβολογάει (ξανά) στο νέο μέρος του «Πενήντα Αποχρώσεις του Σκατουλί Γκρι», βρήκες μια εναλλακτική για να την ικανοποιήσεις επαρκώς!
Ταξιδεύοντας Mε Tον Εχθρό Mου (Hostiles)
Σε πλήρη αντίθεση με το παραπάνω, εδώ έχουμε μια σκληρή, ζόρικη και βαριά ταινία! Συγκεκριμένα, ένα γουέστερν παλιάς κοπής, με παχιά μουστάκια κι αρκετή αμπελοφιλοσοφία σε θέματα ζωής, θανάτου, ανθρωπιάς κι ηθικών αξιών. Ο σκηνοθέτης ευτυχώς δεν φτάνει το τραγικά ρηχό Black Mass (προηγούμενη ταινία του), αλλά και πάλι δεν καταφέρνει να σε κρατήσει ιδιαίτερα ενδιαφερόμενο για τα τεκταινόμενα.
Το σενάριο έχει έναν all-american λοχαγό (Κρίστιαν Μπέιλ) που του ανατίθεται να συνοδεύσει τον αιώνιο εχθρό του, τον ετοιμοθάνατο αρχηγό των Τσεγιέν (φοβερή μορφή ο τεράστιος Γουές Στάντι) και την οικογένειά του, πίσω στη γη τους. Ακολουθεί ένα ψυχικά και σωματικά επίπονο ταξίδι, όπου όλοι δοκιμάζονται κι επαναπροσδιορίζουν τους εαυτούς και τις σχέσεις τους. Δυστυχώς, συμβαίνουν όλα όσα περιμένεις, χωρίς εκπλήξεις…
Δηλαδή βλαχοαμερικάνοι που φέρονται σκατά στους Iνδιάνους, αντιμετωπίζουν μια περιπέτεια μαζί, συμμαχούν για να επιβιώσουν, έρχονται πιο κοντά και… γίνονται καλοί άνθρωποι κι έτσι. Στιβαρότατο καστ, εκθαμβωτικά επίπεδα παραγωγής, πειστική βία, αλλά το όλο εγχείρημα αναλώνεται σε κλισέ διδακτισμό κι αντιρατσιστικές δηθενιές. Σε καμία περίπτωση δε θα κλάψεις τα λεφτά σου αν το δεις, αλλά να ξέρεις ότι κρατάει πολύ!
Αναχώρηση Για Παρίσι 15:17 (The 15:17 to Paris)
Η αληθινή ιστορία τριών Αμερικάνων που απέτρεψαν τρομοκρατικό χτύπημα σ’ ένα τρένο με προορισμό το Παρίσι. Το σενάριο βασίζεται σε βιβλίο που έγραψαν οι ίδιοι, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ανέλαβαν… πάλι οι ίδιοι και την σκηνοθεσία υπογράφει ο Κλιντ Ίστγουντ… Η πρώτη μου σκέψη όταν το άκουσα, ήταν «ωχ»! Και δυστυχώς, δεν έπεσα έξω.
Παιδιά, ο γερο-Κλιντ ξεκούτιανε!! Τα τελευταία χρόνια, γυρίζοντας ταινίες που δεν ενθουσίασαν κανέναν, ο βετεράνος σκηνοθέτης είναι εμφανώς ντεφορμέ. Μετά δε, από την ντροπιαστική αποθέωση ενός στρατόκαυλου δολοφόνου στο American Sniper, οι πατριωτικές/συντηρητικές θέσεις του αδυνατούν να κρυφτούν απ’ το έργο του.
Αυτή είναι μακράν η χειρότερη, είτε το δεις ιδεολογικά είτε κινηματογραφικά. Αν δεν είσαι Αμερικάνος (που τελευταία δεν είναι λόγος υπερηφάνειας εδώ που τα λέμε), δε σε αφορά και πολύ. Αν θες να δεις σινεμά… καλή τύχη! Δεν υπάρχει κάποιο βάθος, αφού το σημαντικό περιστατικό κρατά για κάνα δεκάλεπτο κι όλα τα υπόλοιπα είναι… flashbacks!
Το πώς μεγάλωσαν οι ήρωες από παιδιά. Το πώς ήθελαν να μπουν στο στρατό «για να σώσουν κόσμο». Τα ταξίδια τους στην Ευρώπη (σε ένα τραγελαφικού μοντάζ 20λεπτο, που θυμίζει κακόγουστη τουριστική διαφήμιση). Την αποθέωση και βράβευση τους με μετάλλια ανδρείας από τον Φρανσουά Ολλάντ, σε μια ανεκδιήγητη σκηνή που έχει τον ατελείωτο!
Τρέφω ανεξάντλητο σεβασμό για τον Ίστγουντ. Είναι θρύλος και μεγάλωσα με τις ταινίες του. Κάποιες είναι σημαντικά έργα πολιτιστικής κληρονομιάς. Και κυρίως, του δίνω άπειρο respect που συνεχίζει στα 88 του να κάνει δυνατό, απαιτητικό σινεμά, κάθε χρόνο και ασταμάτητα. Αλλά ίσως θα ‘πρεπε να σταματήσει, έστω για χάρη της υστεροφημίας του…
Τι άλλο βγαίνει από σήμερα:
- Mudbound: Δάκρυα στο Μισισιπί (Mudbound)
- Μαζί ή Τίποτα (Aus dem Nichts / In the Fade)
- Tad: Το Μυστικό του Βασιλιά Μίδα (Tadeo Jones 2: El Secreto del Rey Midas)
- Μαζί τα Φάγαμε
