Δε θυμάμαι πόσων χρονών ήμουν ακριβώς, αλλά κάπου στην εφηβεία μου πρωτοείδα την original «Λούφα και Παραλλαγή». Από το πρώτο κιόλας κάδρο, αναρωτιόμουν αν αυτό που βλέπω ήταν ελληνική ταινία. Τι πλανάρες, τι ευφυές στήσιμο, τι τέλειο storytelling χωρίς να πει κανείς άχνα, τι γαμάτη εισαγωγή! Στην πορεία έμαθα ότι ο σκηνοθέτης είχε σπουδάσει στη Γερμανία κι αυτό μου εξήγησε πολλά! Η ουσία ήταν, ότι η μακροχρόνια αγάπη μου για το Νίκο Περάκη, είχε μόλις αρχίσει.
Όσο περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνα, ανακαλύπτοντας τη σαπίλα του τόπου μου, πηγαίνοντας φαντάρος και μαθαίνοντας Ιστορία λίγο καλύτερα απ’ όσο επέλεγαν να μας τη διδάξουν στο σχολείο, πρόσεχα όλο και περισσότερες λεπτομέρειες σε κάθε νέα προβολή της «Λούφας». Αυτό που είχε πετύχει ο Έλληνας σκηνοθέτης με εκείνο το αριστούργημα, ήταν αδιανόητο.
Σε μιάμιση ώρα, είχε χωρέσει όλη την παράνοια της χώρας, της στρατιωτικής θητείας και της Χούντας, σε ένα ξεκαρδιστικό πακέτο που εξακολουθεί να μη χάνει στάλα από τη φρεσκάδα του! Κι επειδή το σινεμά μένει στο χρόνο, η ταινία εξακολουθεί να βλέπεται και να διδάσκει καλύτερα από κάθε διορισμένο καθηγητή τα γεγονότα.
Για να μην αναφέρω ότι έβγαλε μια απίστευτη φουρνιά ηθοποιών, που μεγάλωσε πολλές γενιές τηλεθεατών και όχι μόνο (φαντάσου ότι ο Μάινας που έκανε τον καψιμιτζή σε 2 σκηνές, έγινε σταρ τα επόμενα χρόνια)!
Από τότε, έβλεπα φανατικά κάθε δουλειά του Περάκη και παρά τις συχνές απογοητεύσεις, παρέμενα πιστός. Είπαμε, σπουδαγμένος μεν, Έλληνας δε! Και το να κάνεις ταινίες σ’ αυτήν την τρελή χώρα, είναι όχι μόνο δύσκολο, αλλά κι επικίνδυνο για την υγεία σου, ψυχική και σωματική! Ειδικά όταν κάνεις τις ταινίες που κάνει αυτός…
Διότι ποτέ δεν έπαψε να σου πετάει στη μάπα τα στραβά του τόπου σου, τα οποία κατά βάθος ξέρεις, αλλά επιλέγεις να αγνοείς. Τη λαμογιά, τον ωχαδερφισμό, το παρακράτος, τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και γενικά τη «βρωμιά» ενός συστήματος, στο οποίο τη μια είσαι αναπόσπαστο γρανάζι και την άλλη ένα αναλώσιμο εκτελεστικό όργανο…
Μη νομίζεις όμως ότι ο Περάκης τα έβρισκε ποτέ εύκολα επειδή έκανε ένα σουξέ. Στη «Λούφα», το ΓΕΣ δεν του δάνεισε ούτε μανικετόκουμπο! Κανείς δεν ήθελε να στενοχωρήσει τους «μετανιωμένους» αξιωματικούς της δικτατορίας, που συνέχιζαν αλώβητοι την καριέρα τους… Ήταν η επιτυχία του φιλμ, που τον κράτησε ζωντανό στο παιχνίδι. Και λέγοντας «ζωντανό», εννοώ να μπορεί να κάνει ακόμα τις ταινίες που θέλει, ακόμα κι αν του έβγαινε η πίστη να τις γυρίσει με όσο λιγότερα λεφτά γινόταν.
Σκηνή από το «Άρπα Colla» του Περάκη.
Ρητορική ερώτηση: πόσα έχουν αλλάξει από το 1982 στη χρηματοδότηση ελληνικών ταινιών;
Τις ίδιες δυσκολίες αντιμετώπισε στο «Σειρήνες στο Αιγαίο», που είχε πολύ μεγαλύτερο βάθος από τις θρυλικές ατάκες του Σταυρακομανιού ή το πιασάρικο τραγούδι της Αδαμοπούλου. Απλά μείναμε σ’ αυτά, διότι η χώρα ήταν αλλιώς τότε. Ολυμπιακοί Αγώνες, Euro 2004, ένα έθνος στους δρόμους, χρυσές εποχές, πανηγύρια παντού. Κανείς δε γούσταρε να προβληματιστεί για όσα περνούσε υπογείως η ταινία. Σήμερα, μια κωμωδία με θέμα εμπνευσμένο από το επεισόδιο στα Ίμια, θα βλεπόταν πολύ διαφορετικά…
Κάτι που αντιληφθήκαμε την τελευταία φορά που τον είδαμε στο σινεμά, με τις «Σειρήνες στην Στεριά» το 2011. Εκεί, εκτός του ότι απαθανάτισε στο φακό του την τιγκαρισμένη από «αγανακτισμένους πολίτες» πλατεία Συντάγματος, περιέγραψε με τους χαρακτήρες του «Αιγαίου» την ίδια κατάσταση. Μόνο που τότε, κανείς δεν περνούσε καλά για να τον αγνοήσει. Διότι η κατάρρευση της χώρας ήταν μια βεβαιότητα. Για μια ακόμα φορά, ο Περάκης έπεσε μέσα σε όλα όσα παλαιότερα είχε προβλέψει.
Σκηνή της ταινίας «Ψυχραιμία», απ’το 2007.
Η ειρωνεία απ’ όσα λέγονται στη συζήτηση (και όσους τα λένε) με ξεπερνά!
Γι’ αυτό και το έργο του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, είναι ιστορικό εκτός από ψυχαγωγικό. Ακόμα και οι χειρότερες του ταινίες, είναι ντοκουμέντα που στο μέλλον θα βλέπουμε και θα θυμόμαστε πάρα πολλά. Και τώρα που οι μέρες ευημερίας έχουν τελειώσει, ο ελληνικός κινηματογράφος έχει ανάγκη από φωνές σαν τη δική του. Το γεγονός δε, ότι εξακολουθεί να το παλεύει με τα χρόνια που τον βαραίνουν, αξίζει τουλάχιστον σεβασμό!
Και δικαίως η νέα του ταινία, το Success Story, έχει προκαλέσει τέτοιο buzz! Πατώντας στο καταπληκτικό σενάριο της Κατερίνας Μπέη, ο Περάκης εξιστορεί «έναν παθιασμένο έρωτα στα χρόνια της απερισκεψίας». Η Τζωρτζίνα, άφραγκη ηθοποιός, γνωρίζεται με τον Παναγή, ψυχίατρο και γόνο εύπορης οικογένειας. Η σχέση που εξελίσσεται μεταξύ τους, είναι τόσο εύθραυστη και επικίνδυνη, όσο τα θεμέλια του συστήματος που τους απορροφά.
Μια αγάπη πλαστή, που πίσω από τη λαμπερή της βιτρίνα, κρύβει δολοπλοκίες, εγωισμό και φόβο για την κρίση που επικρατεί παντού τριγύρω (με όποια έννοια κι αν έχει η λέξη). Και είναι θέμα χρόνου, μέχρι το ψέμα που τρέφουν, να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Γιατί όπως λέει και η Demy στο τραγούδι της ταινίας, «στον αέρα η αγάπη και στη γη μοναξιά…»
Η ταινία Success Story βγαίνει στις αίθουσες τη Πέμπτη, 2 Νοεμβρίου από την Odeon.
