Ο ρομαντισμός αρχικά ήταν κίνημα – κίνημα αντίδραση στον ορθολογισμό και το νεοκλασικισμό – και έφερε μια νέα αντίληψη που υποστηρίζει την αντικατάσταση της λογικής από τη φαντασία και το συναίσθημα. Ο κανόνας, η τάξη παραχωρούσαν πια τη θέση τους στην ελευθερία και την έκφραση. Ορισμένα σκηνικά όπως τα ηλιοβασιλέματα, η βροχή, το φεγγάρι, οι λίμνες είναι χαρακτηριστικά για τον ρομαντισμό. Επιπλέον, το πάθος, η μελαγχολία κι ο αβάστακτος πεσιμισμός και το ανέφικτο του έρωτα είναι κοινά θέματα για αυτόν. Ίσως για αυτό το ανέφικτο, ο ρομαντισμός είχε χαρακτηριστεί ως «αρρώστια του αιώνα».
Στον ρομαντισμό κυριαρχεί η φύση, το παράδοξο, το όνειρο, το υπερφυσικό, η νοσταλγία και η έκφραση τους μέσω της συγκίνησης και του δράματος.
Ο ρομαντισμός, δεν ήταν μόνο όμως καλλιτεχνική και λογοτεχνική επανάσταση. Πάνω από όλα ήταν και είναι η στάση ζωής.
Τείνουμε να εξιδανικεύουμε πολλές φορές τον έρωτα. Να τον πλάθουμε με μυστήριο. Πότε-πότε του χαρίζουμε τις πιο μοναχικές βραδιές γιατί θέλουμε να κάνουμε τις μέρες του να λάμπουν με φως. Ακόμα, οι ρομαντικοί είναι ήρωες που μετρούν τις στιγμές και όχι τον χρόνο. Εξυμνούν το παρελθόν και πιστεύουν στην αιωνιότητα της μικρής τους ευτυχίας.
Τα μάτια των ρομαντικών είναι τα πιο σκεπτικά. Φιλοσοφούν για τη ζωή και τον θάνατο, αναρωτιούνται για το γίγνεσθαι. Φωλιάζουν σε αγκαλιές και τα μάτια της ψυχής τους κοιτούν το βάθος. Οι ρομαντικοί είναι οι αιώνιοι ποιητές που γνωρίζουν τι πάει να πει μοναξιά. Γιατί αυτοί που λυγίζουν και παραδέχονται πως τους καθοδηγεί ο έρωτας, έχουν την επίγνωση της αδυνατότητας του απόλυτου και του έρωτα. Κάποια στιγμή, τείνουν να τον εκδικηθούν για να τον τιμωρήσουν με την απάτη, τον δόλο και τελικά τον αρνούνται. Αυτοί είναι σίγουρα ρομαντικοί και κάνουν τον έρωτα πραγματικά ανέφικτο.
Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: «Μήπως κατά μία έννοια ή σε ελάχιστο βαθμό ακόμα και οι πιο σκληροί είναι ρομαντικοί;»
Γιατί βέβαια ακόμα κι αν είναι σκληροί, η ζωή τους δείχνει από μόνη της πως δεν μπορούν να είναι άτρωτοι. Κι αυτοί φυσικά γι’ αυτό είναι σκληροί. Για να έχουν μία απατηλή, σίγουρη πίστη για τον εαυτό τους ότι δεν θα λυγίσουν και για να δίνουν την εντύπωση στους άλλους ότι είναι άτρωτοι. Μήπως λοιπόν αυτοί που δεν είναι ρομαντικοί είναι οι πιο ρομαντικοί και εύθραυστοι απ’ όλους; Άλλωστε, κυνικός γίνεται κάθε πληγωμένος ρομαντικός ή αυτός που έχει την επίγνωση της αδυναμίας του και παλεύει σε κάθε πράξη να την αρνηθεί.
Όλοι κατά βάθος είμαστε ρομαντικοί. Αλλά τελικά, μισώ να μιλώ για τον έρωτα και το ρομαντισμό. Διότι τα κεφάλαιά τους είναι τόσο άπειρα, όσο και η ζωή μας.
