Δεν ξέρω για σένα, πάντως εμένα καθημερινά εκατοντάδες ερωτήματα περνάνε απ’ το μυαλό μου. Κάποια πολύ περίεργα, κάποια λογικά, κάποια όχι και τόσο λογικά.
Ένα από αυτά: Θα ράψουμε το 7ο αστέρι φέτος; ⭐ (Νότη βγες από το άρθρο μου σε παρακαλώ.) Για όσους δεν καταλάβαν την απορία μου, πρόκειται για το αν η ΤΡΙΦΥΛΛΑΡΑ θα πάρει τον 7ο ευρωπαϊκό της τίτλο στο μπάσκετ.
Άλλο ένα ερώτημα που επίσης μου κατατρώει συχνά το μυαλό είναι: Θα κερδίσω ποτέ το Τζακ-Ποτ ή όχι; Ξέρω τι θα απαντήσεις κακιασμένο πλάσμα… Όταν όμως το κερδίσω και θα με παρακαλάς για κανά χιλιάρικο, τα λέμε! Τέλος, αναρωτιέμαι αν θα παρατούσε ποτέ το Χριστινάκι τον Τανιμανίδη για να έρθει στην αγκαλιά μου; (Ό,τι και να λες, εγώ θα ελπίζω μέχρι να πεθάνω…)
So many questions, so little time όπως καταλαβαίνεις. Ένα έρωτημα όμως δύσκολα μπορώ να απαντήσω. Πολύ δύσκολα…
Πώς θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς να υπάρχει αυτό το θαυματουργό ρόφημα, που μας συντροφεύει σε κάθε μας στιγμή, στα εύκολα και στα δύσκολα;
Από το πρωί που μας ξυπνάει με την υπέροχη μυρωδιά του και το μάτι μας ανοίγει στην πρώτη γουλιά του, μέχρι το απόγευμα που βρισκόμαστε με την παρέα για να σχολιάσουμε ό,τι συνέβη μέσα στην ημέρα, πάντα με την καλύτερη συντροφιά στο χέρι. Προφανώς και αναφέρομαι στον καφέ. Και σαν μεγάλος λάτρης του, ειλικρινά δε θα μπορούσα να φανταστώ την καθημερινότητά μου χωρίς αυτόν.
Προτού όμως ξεκινήσω, θα κάνω μια πραγματικά ενδιαφέρουσα παρένθεση, σχετικά με την πρώτη φορά που εμφανίστηκε. Πάω στοίχημα ότι δεν είχες ιδέα…
Στην Αιθιοπία λοιπόν του 9ου αιώνα, ένας νεαρός βοσκός είδε τα ζώα του να τρώνε μούρα από ένα συγκεκριμένο θάμνο και έπειτα έδειχναν νευρικά και ανήσυχα. Έφερε τα μούρα σε έναν ιμάμη, ο οποίος διαισθάνθηκε κάποια λανθάνουσα ναρκωτική ουσία σε αυτά και τα πέταξε όλα στη φωτιά. Την ώρα όμως που ψήνονταν έβγαζαν ένα υπέροχο άρωμα, απομακρύνθηκαν από τα αποκαΐδια και προστέθηκαν σε ένα φλιτζάνι με ζεστό νερό. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο φλιτζάνι καφέ.
Η ιστορία αυτή πρωτοεμφανίστηκε σε ένα γαλλικό κείμενο στα μέσα του 17ου αιώνα, το οποίο περιγράφει την έντονη φύση του καφέ και τον τοποθετεί σαν κάτι ελκυστικό αλλά και ταυτόχρονα επικίνδυνο.
Ξεκινάμε λοιπόν με το πρώτο ενδεχόμενο σε περίπτωση εξαφάνισης της αιώνιας μας αγάπης, μιας και πολλά ακούμε τελευταία για εξάντληση πόρων.
1| Νευράκια & Αϋπνίες??
Για τον χι,ψι λόγο ανακοινώνεται πως σταματάει η παραγωγή καφέ παγκοσμίως. Κάθε είδους! Καφεόδεντρα τέλος, καλλιέργειες γιοκ. Επειδή κανένα προϊόν δεν σταματάει να παράγεται ή να υπάρχει από τη μία μέρα στην άλλη – αλλιώς τι τα έχουμε τα αποθέματα; – η όλη διαδικασία θα γινόταν σταδιακά, με αποτέλεσμα ο κόσμος να (αντι)δρούσε προληπτικά. Φράσεις τύπου «τρέχω στο σούπερ μάρκετ να πάρω 40 κουτιά καφέ να έχω για ώρα ανάγκης» ή «καλησπέρα σας, θα ήθελα έναν εσπρέσο 5απλό σκέτο», θα τις λέγαμε και στον ύπνο μας. Και κάπως έτσι, αν δεν καταλήγαμε στο νεκροκρέβατο από την ντόπα, θα είχαμε ΤΑ ΝΕΥΡΑ!
2| Λιγότερα νεύρα; #ΝΟΤ?
Και φτάνουμε στο σημείο που πλέον δεν υπάρχει καφές ούτε για δείγμα στον πλανήτη μας. Συμπερασματικά, μαζί με αυτόν θα αποχαιρετούσαμε και τα νεύρα μας, σωστά; ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ!
Συγνώμη, παραφέρθηκα, αλλά βλέπεις είμαι νευρικός άνθρωπος από μόνος μου και όχι, δεν ευθύνεται ο καφές για αυτό! Και πώς στο διάολο να μην έχεις νεύρα στην καθημερινή σου ζωή; Δουλειά, διάβασμα, εξεταστική, γκομενικά, θέματα με την παρέα, οικογενειακά καυγαδάκια… Τι άλλο χρειάζεται κανείς για να τσιτωθεί; Ένας πενταπλός καφές, όπως είπαμε παραπάνω, συμφωνώ. Εγώ όμως μιλάω υπό κανονικές συνθήκες, όπου δεν κινδυνεύει με αφανισμό. Τότε θα τον πίναμε σε νορμάλ ποσότητες, και να σου πω και την αλήθεια μου, εμένα ένα απλός καφεδάκος με καλμάρει αντί να με τσιτώνει. Αν εσάς σας χαλάει την ηρεμία, να τον κόψετε εσείς, δε χρειάζεται να τον στερηθούμε όλοι.
3| Αντίο λατρεμένη συντροφιά…?
Είτε είμαστε στη δουλειά, είτε ξυπνάμε το πρωί μόνοι, είτε έχουμε εξεταστική, είτε περπατάμε στους τρελούς ρυθμούς της πόλης αλλάζοντας γραμμές και μετρό, είτε οδηγούμε, είτε κάνουμε το οτιδήποτε, ξέρουμε πολύ καλά πως έχουμε δίπλα μας έναν πιστό σύντροφο. Ακόμα και την καλημέρα που ξεστομίζουμε σε κάποιους, χάρη σε αυτόν το κάνουμε. Κάτι στιγμές καλοσύνης που πετυχαίνεις 8 η ώρα το πρωί έξω στο δρόμο, δεν είναι επειδή ο άλλος έχει καλή καρδιά, αλλά επειδή πρόλαβε και ήπιε έναν καλό καφέ! Όταν λοιπόν μιλάμε για αφανισμό του καλύτερου φίλου του ανθρώπου, μιλάμε αυτομάτως για τη μετατροπή του σύγχρονου πολιτισμού, σε μια ζούγκλα, με τα νεύρα, την κακία, την κακομουτσουνιά και τη δυστυχία να κυριαρχούν!
4| Τι θα απογίνει η φράση «Πάμε για καφέ;»…?
Θα την αντικαταστήσουμε με τη φράση «Πάμε για τσάι;» Τραγικό!
Κατά πάσα πιθανότητα οι έξοδοί μας θα μειώνονταν κατά 80%, γιατί για ποιον άλλο λόγο βγαίνουμε έξω καθημερινά; Ή καλύτερα, για ποιον άλλο λόγο νομίζουμε ότι οι άλλοι δέχονται να βγουν μαζί μας; Όταν προτείνεις σε κάποιον να πάτε για ένα καφεδάκι, απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη «εε ναι, έναν καφέ τον έπινα τώρα» και όχι «εε ναι, έβγαινα μαζί σου».
Ο καφές αν δε το έχεις ήδη αντιληφθεί, έχει μια μαγική ιδιότητα. Σε βγάζει από το σπίτι. Γενικά δηλαδή, σε τραβάει κοντά του. Και δύσκολα θα αντισταθείς, κακά τα ψέματα… Όταν με το καλό βρεθείτε με την παρέα σου, θα απολαύσεις μέχρι και την τελευταία του γουλιά. Γιατί στον καφέ, δεν παίζουν εκπτώσεις, έτσι δεν είναι;
5| «Καφεδάκι να φτιάξω;»!☕
Με τη φράση αυτή, δίνεται το σήμα για την αρχή μιας πολύωρης συζήτησης. Η απάντησή σου στην ερώτηση είναι πάντοτε θετική (δε θα μπορούσε αλλιώς), αφού το μόνο που θες εκείνη την στιγμή είναι να γευτείς το αγαπημένο σου ρόφημα και στη συνέχεια να πεις τα κουτσομπολιά που έμαθες και να μοιραστείς τα προβλήματά σου με τον άλλον.
Χωρίς τον καφέ, θα καθόταν ο καθένας σπίτι, ξάπλα στο κρεβάτι αναλύοντας μόνος του τα θέματά του, μη έχοντας έναν άνθρωπο να ανοίξει το στόμα του. Το πολύ πολύ να βγαίναμε τα βράδια, όπου οι κουβεντούλες συνοδεύονται με ποτό πια εκείνη την ώρα. Ωστόσο το υπόλοιπο της ημέρας θα το τρώγαμε εμείς και η μοναξιά μας, χωρίς κανέναν καφέ της παρηγοριάς τις δύσκολές μας ώρες…
