Υπήρξες ποτέ κατασκηνωτής; Ή έστω στέλεχος-ομαδάρχης σε κατασκήνωση; Αν ναι, τότε αυτό είναι το άρθρο σου!
Σίγουρα θα έχεις περάσει όμορφες, περίεργες και ίσως και κάποιες δυσάρεστες στιγμές, σε όποια από τις δύο φάσεις κι αν έτυχε να ζήσεις τι πάει να πει κατασκήνωση. Εξάλλου πάνω κάτω σου προσφέρουν την ίδια σχεδόν ξεχωριστή εμπειρία. Μπορεί λοιπόν κάποιοι να πήγαν μια φορά και να μη θέλησαν να ξαναπατήσουν το πόδι τους, υπάρχουν κι εκείνοι όμως που πήγαιναν κάθε χρόνο και έφευγαν με δάκρυα συγκίνησης.
Μιας και έχω κάνει κατασκηνωτής 8 καλοκαίρια σε δύο διαφορετικές κατασκηνώσεις, σήμερα σου έχω 10 facts που θα καταλάβεις ΜΟΝΟ αν έχεις ζήσει αυτήν την εμπειρία έστω κι ένα καλοκαίρι από την παιδική ή εφηβική σου ηλικία.
#1 Εν αρχή ην ο… κοιτώνας
Τι να πρωτοπώ για τον κοιτώνα… Ας ξεκινήσω με την πρώτη μέρα. Αν είχες την τύχη και γνώριζες ήδη κανένα άτομο από προηγούμενη χρονιά ή είχες συνεννοηθεί με κάνα φίλο σου να πάτε μαζί, τότε δε θα σου ήταν και τόσο δύσκολη. Τι εννοώ με το δύσκολη; Έμπαινες σε ένα σπιτάκι με 14-15 άτομα τα οποία δεν τα ήξερες καθόλου και με τα οποία έπρεπε να περάσεις 20 βράδια μαζί. Να κοιμηθείς δίπλα τους, να γνωριστείτε, να δεις αν κολλάτε σαν παρέα, να βιώσετε μαζί πολλές στιγμές, να τσακωθείτε, να παίξετε, να γκομενίσετε. Όλα αυτά φυσικά θα μου πεις, μπορούσες να τα κάνεις και με όποιον ήθελες στην κατασκήνωση, μα κακά τα ψέματα, τα πιο κοντινά σου άτομα θα ήταν εκείνα του κοιτώνα σου. Σωστά;
#2 Βέβαια, ούτε εκεί δε σ’ άφηναν σε ησυχία οι γονείς σου
Παραδέξου το. Αν δήλωνες κι εσύ από πολύ μικρή ηλικία κατασκηνωτής, ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ να μην υπήρξε έστω μια στιγμή που να μη σου έλειπαν. Αλλά ακόμη κι αν ήσουν τόσο σκληρός καριόλης και δε σε ένοιαζε και καθόλου τι κάνουν και πού βρίσκονται, σίγουρα θα έλειπες σε εκείνους. Κι εκεί θα εστιάσω. Θυμάσαι τα αμέτρητα τηλεφωνήματα που έκαναν καθημερινά και σε ενοχλούσαν; «Τι κάνεις;», «Πώς περνάς;», «Είναι όλα καλά εκεί;», «Τσακώθηκες με τα παιδιά;», «Τι φάγατε το μεσημέρι;», «Τι θα κάνετε μετά;;;» και πόσες ακόμη τέτοιου τύπου ερωτήσεις, που συνήθως σου σπάγανε τα νεύρα γιατί έπεφταν πάνω στις πιο ακατάλληλες στιγμές (δραστηριότητες, μεσημεριανό, βραδινή διασκέδαση).
And you were like…
#3 Το χειρότερό σου όμως ήταν όταν έσκαγαν μύτη απ’ το πουθενά
Ε, κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό. Οι γονείς έκαναν την εμφάνισή τους κι εσύ ένιωθες να σε λούζει κρύος ιδρώτας. Ήταν τόσο μεγάλος ο φόβος μη σε κοροϊδέψουν τα υπόλοιπα παιδιά και σε πουν «μαμάκια», που το έπαιζες πολύ σκληρός κι ακατάδεκτος όταν τους συναντούσες. Σιγά ρε μάγκα. Αναρωτιέμαι ωστόσο αν εσείς οι σκληροί βαρύμαγκες, είχατε ποτέ την ευκαιρία να βιώσετε την εμπειρία της κατασκήνωσης χωρίς τα λεφτά του μπαμπά και της μαμάς. Πολύ σωστά, δεν την είχατε!
#4 Τραπεζαρία ή αλλιώς the place to be
Ίσως το μέρος που γινόταν ο μεγαλύτερος χαμός, αν αναλογιστεί κανείς ότι όλα τα παιδιά της κατασκήνωσης μαζεύονταν εκεί την ΙΔΙΑ ακριβώς ώρα. Εκτός των άλλων, ήταν και το μέρος που όλο και κάποιο καυγαδάκι θα παιζόταν μεταξύ των παιδιών ή και με τον ομαδάρχη του κάθε κοιτώνα για το ποιος θα φάει τι, πόσο και πότε. Και όταν ερχόταν η στιγμή που το φαγητό τελείωνε, σειρά έπαιρνε το τραγούδι. Κάθε κοινότητα ανέβαινε στους πάγκους της κι άρχιζε τα συνθήματα (πολιτισμένα συνθήματα βέβαια, όχι τίποτα χουλιγκανοκαταστάσεις). Και φυσικά είχε κι αυτό τη γλύκα του.
#5 Από τσακωμούς, άλλο τίποτα
Όταν έχεις να συναναστραφείς με τόσο κόσμο, τον οποίο δε γνωρίζεις και πολύ καλά, αναμενόμενο είναι να υπάρχουν και εντάσεις. Μιλάμε βέβαια για μικροκαυγαδάκια και παρεξηγήσεις που 9 στις 10 φορές δεν είχαν άσχημη κατάληξη, αφού και οι δυο πλευρές καταλάβαιναν τι πήγε λάθος και τι έφταιξε και δεν αργούσε να επέλθει η «ειρήνη» μεταξύ όλων. Αν βέβαια δεν είχε προλάβει η κατάσταση να φτάσει μέχρι το αρχηγείο. Εκεί άλλαζε το πράγμα. Τα αίματα άναβαν για τα καλά…
#6 Τη λαρυγγίτιδα δεν τη γλίτωνες για κανένα λόγο
Δύσκολα θα υπάρξει κατασκηνωτής ή στέλεχος που να μην έχει χάσει τη φωνή του έστω και για μία κατασκηνωτική ημέρα. Οι αγριοφωνάρες, τα γκαρίσματα και τα ουρλιαχτά είναι τόσο common, που πραγματικά, αν έπρεπε να φτιάξω έναν οδηγό επιβίωσης για κατασκηνώσεις, ένα από τα βασικά πράγματα που θα πρόσθετα θα ήταν αναμφισβήτητα καραμέλες για τον πόνο του άλλου τον λαιμό.
#7 Πιπέρι στη γλώσσα
Είτε κατασκηνωτής, είτε στέλεχος, ο Νο.1 κανόνας που ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ πάντα να ακολουθείς, είναι να προσέχεις τη γλώσσα σου.
Τα βρισίδια και τα παρεΐστικα έπρεπε για λίγο να τα παραμελήσεις, γιατί αν τύχαινε και σε έπιανε στα πράσα κανένας αρχηγός να… στολίζεις κάποιον με όμορφα κοσμητικά επίθετα, τότε η επίσκεψή σου στο αρχηγείο, μάλλον δε θα αργούσε και πολύ! Ελπίζω τουλάχιστον να μη σου ‘τυχε ποτέ!
#8 Ψάξε, ψάξε, δε θα τον βρεις… τον θησαυρό
Δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που να έχει πάει κατασκήνωση και να μην έχει παίξει το κυνήγι του ΧΑΜΕΝΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ! Ίσως το πιο διασκεδαστικό, συναρπαστικό κι αγωνιώδες κατασκηνωτικό παιχνίδι που κάθε παιδί και στέλεχος γούσταρε αφάνταστα! Κάθε κοινότητα μαζί (ένα μπουλούκι) στην τρεχάλα για να περάσει και να ολοκληρώσει πρώτη όλες τις δοκιμασίες και να πάρει εν τέλει στα χέρια της τον πολυπόθητο γρίφο φτάνοντας μια ανάσα μακριά από το μεγάλο έπαθλο!
#9 Ένα ταλέντο γεννιέται
Θα φανταζόσουν ποτέ τον εαυτό σου καλλιτέχνη; Τραγουδιστή; Ζωγράφο; Αθλητή; Σκηνοθέτη; Στην κατασκήνωση ΟΛΑ είναι πιθανά! Μέρα με τη μέρα ανακάλυπτες κρυφά ταλέντα του εαυτού σου. Από εκεί που δεν το περίμενες βρισκόσουν στο χώρο των καλλιτεχνικών και έτρωγες ώρες ολόκληρες από την ημέρα σου σχεδιάζοντας και ζωγραφίζοντας. Και το ακόμα πιο περίεργο; Το γούσταρες κιόλας. ΑΜΕ!
#10 Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν…
Δε θα υπήρχε καλύτερος τρόπος για μια κατασκηνωτική περίοδο από το να κλείσει με τα περίφημα «Τζουμπαλάγια» (έτσι είναι η ονομασία τους, ούτε «ζουμπαλάκια» ούτε τίποτα…). Μια παράσταση γεμάτη κατασκηνωτές και στελέχη ντυμένοι Ινδιάνοι που όταν τελικά κλείσει, επέρχεται η συγκίνηση και τα δάκρυα στεναχώριας για τη λήξη της περιόδου και όλοι πλέον γίνονται «ένα» με τη φιλοσοφία του «Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν»… Και τελειώνουν μέχρι τον επόμενο χρόνο…
Υπέροχα κι ανέμελα χρόνια, που δε θα ξεχάσουμε ποτέ.
Οι αναμνήσεις μένουν βαθιά χαραγμένες στο μυαλό μας και μας συνοδεύουν στην καθημερινότητά μας, υπενθυμίζοντάς μας ότι «η κατασκήνωση για τα παιδιά (και όχι μόνο) είναι υγεία και χαρά»! Και φυσικά και ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ και ΘΑ ΕΙΝΑΙ για πάντα!
