Ας μην κρυβόμαστε, ως νέα γενιά δεχόμαστε συνεχώς τα πυρά της κριτικής των μεγαλύτερων και ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ ΜΕ ΑΥΤΟ.
Έχουν παράπονα σε μόνιμη βάση, πολλές φορές για ανεξήγητους λόγους, όπως το ότι δε θέλουμε να δουλέψουμε ή ότι είμαστε εγωιστές και καλοπερασάκηδες. Οκ I get it, χάσμα γενεών και μπλα μπλα μπλα. Γιατί όμως τέτοιο μένος απέναντί μας;
Ίσως να είναι το γεγονός ότι η δική μας γενιά (του 90 και μετά) κατάφερε να σπάσει ένα κακό μοτίβο που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενοι. Ποιο είναι αυτό; Να μη ζούμε με βάση του τι θα πει ο κόσμος. Ξεκινήσαμε να ζούμε για πάρτη μας, με την υπόσχεση ότι δε θα υπάρχουμε στον κόσμο αυτό μόνο για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε λογαριασμούς, αλλά για να απολαμβάνουμε τη ζωή που μας δόθηκε.
Όπως είπα, υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ μας και είναι σεβαστό να επικρατούν διαφορετικές αντιλήψεις. Μη αποδεκτό όμως είναι να επιβάλλεις την άποψή σου και να απορρίπτεις τον τρόπο που επιλέγει κάποιος να ζει επειδή δεν ταιριάζει με το δικό σου lifestyle. Boomers’ mindset για κάποιο λόγο.
Νισάφι πια με τις υποδείξεις και την γκρίνια κάθε μέρα. Δεν τα κάνουμε όλα λάθος, τα κάνουμε απλά διαφορετικά γιατί έχουμε κάθε δικαίωμα! Κάτι που δεν έχει η κυρά γειτόνισσα από απέναντι και ο μπάρμπας στο οικογενειακό τραπέζι όταν ξεκινούν το κήρυγμα, με τις παρακάτω φράσεις να είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο ότι θα ακουστούν:
1. «Βαριέστε να δουλέψετε!»
Τι ακριβώς εννοούν με το «βαριέστε», γιατί από όσο ξέρω σημαίνει ότι πλήττουμε και το να έχουμε μια δουλειά είναι το τελευταίο που μας νοιάζει. Σημαίνει ότι δε μας ενδιαφέρει να αποκτήσουμε εφόδια και προσόντα. Σημαίνει αδιαφορία.
Αν μπορώ να μιλήσω ως εκπρόσωπος της γενιάς μου, μόνο τεμπέληδες δεν είμαστε. Όταν προσπαθείς από τα 15 σου να ορίσεις το μέλλον σου, να αποφασίσεις τι θες από τη ζωή σου και να δουλέψεις σκληρά πάνω από κακογραμμένα βιβλία για να μπεις σε μια σχολή (χωρίς προοπτικές, να τα λέμε κι αυτά), να πάρεις πτυχίο, μεταπτυχιακό, να μάθεις ξένες γλώσσες και να αποκτήσεις επιπρόσθετες ικανότητες για να φτιάξεις ένα βιογραφικό 4 σελίδων, είσαι τεμπέλης; Και στη συνέχεια να σε χαρακτηρίζουν μέτριο γιατί δεν είχες 10 χρόνια προϋπηρεσία στα 24 σου ή σε προσλαμβάνουν με 600 ευρώ το μήνα θεωρώντας ότι σου κάνουν χάρη!
Θα πρέπει δηλαδή να νιώθουμε και ευγνώμονες που «έστω έχεις μια δουλίτσα, άλλοι θα παρακαλούσαν γι’ αυτή»;
Όταν σε άλλες χώρες θα ανταμείβονταν οι κόποι μας και θα βρίσκαμε μία decent θέση εργασίας να ξεκινήσουμε από κάπου, στην Ελλαδίτσα πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ που μας πλήρωσαν για τη δουλειά που παρείχαμε σε άθλιες συνήθως συνθήκες, και τις περισσότερες φορές μάλιστα όχι στην ώρα τους. Μήπως έπρεπε να το κάνουμε και τσάμπα για να μην περνιόμαστε για τεμπέληδες;
Είναι εύκολο για ανθρώπους από τους οποίους ζητούνταν μόνο ένα απολυτήριο σχολείου και μερικές γνωριμίες για μια θέση σε δημόσια υπηρεσία να κρίνουν κατά πόσο βαριόμαστε ή όχι να δουλέψουμε. Είναι όμως και σωστό;
2. «Εγώ στην ηλικία σου…»
Άλλη μία φράση που ειλικρινά δεν αντέχουν τ’ αυτάκια μου να ακούσουν ξανά. Με το που την ξεστομίσει κάποιος καταλαβαίνεις ότι η συνέχεια δεν είναι για καλό. «Εγώ στην ηλικία σου έπιανα την πέτρα και την έστυβα!», «Εγώ στην ηλικία σου είχα 3 παιδιά και βοηθούσα και τους γονείς μου!», «Εγώ στην ηλικία σου είχα πάει στο φεγγάρι και έπινα φραπόγαλο με τον φίλο μου τον Τάκη!» ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΑΤΕ!
Εμείς όμως δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε τα ίδια βήματα. Κάνετε τη ζωή μας; Όχι. Περνάτε τις δυσκολίες που περνάμε; Όχι. Όπως ούτε εμείς αυτές που υπήρχαν στα προηγούμενα χρόνια, don’t get me wrong! Αλλά τουλάχιστον δεν κρίνουμε κάθε σας κίνηση με την παραμικρή αφορμή. Αφήστε λοιπόν να πάρουμε τις αποφάσεις μας γνωρίζοντας καλύτερα τις συνθήκες στις οποίες τις παίρνουμε.
«Εγώ πάντως στην ηλικία σου»… θα άφηνα ήσυχους τους νέους!
3. «Οι σχέσεις σας δεν έχουν νόημα. Εμείς όταν κάτι χάλαγε, το φτιάχναμε!»
Όταν λένε «φτιάχναμε», λογικά εννοούν ότι υπέμεναν και έχαναν την αξιοπρέπειά τους για να μη χωρίσουν. Θυσίαζαν την ευτυχία τους και κανονικοποιούσαν την ενδοοικογενειακή βία γιατί «έτσι είναι ο γάμος» ή «για χατίρι των παιδιών». Έδειχναν ευτυχισμένοι και υπόδειγμα οικογένειας για τα μάτια του κόσμου και πίσω από κλειστές πόρτες γινόταν κόλαση.
Έχουμε έρθει στη δύσκολη και ταυτόχρονα ευχάριστη θέση να σπάσουμε ένα απαίσιο μοτίβο πάρα πολλών χρόνων. Εμείς μάθαμε να μην υπομένουμε τη βία. Εμείς μάθαμε να βάζουμε τον εαυτό μας πάνω από όλα και να γινόμαστε ανεξάρτητοι, ώστε να μην πέσουμε στην ανάγκη κανενός που μπορεί να μας εκμεταλλευτεί. Εμείς μάθαμε ό,τι αγαπάμε να το αγαπάμε γι’ αυτό που είναι. Μάθαμε να μην υπομένουμε το κέρατο, την υποβάθμιση και τον ευτελισμό, γιατί έχουμε σεβασμό προς τον εαυτό μας. Μάθαμε να κόβουμε κάτι που δε μας κάνει καλό, γιατί δε μας νοιάζει τι θα πει ο κόσμος.
Είμαστε όντως η γενιά που ψαχνόμαστε και δημιουργούμε εφήμερες σχέσεις, γιατί είμαστε η πρώτη γενιά που απέκτησε αυτή την ελευθερία. Ο γάμος και η δημιουργία οικογένειας δεν είναι αυτοσκοπός. Η καλοπέραση μέσω της επαφής, χωρίς φυσικά να πληγώνουμε κανέναν, δεν είναι το θανάσιμο αμάρτημα που ήταν κάποτε.
4. «Δεν κάνει κανείς πλέον παιδιά»
Σε συνέχεια του παραπάνω, γιατί ένα παιδί να θεωρείται αυτοσκοπός κάθε ανθρώπου; Δηλαδή αν δεν κάνει κάποιος παιδί δεν ολοκληρώνεται η ύπαρξή του, ή δεν έχω καταλάβει κάτι εγώ σωστά; Να ενημερώσω ότι η δική μου γενιά είναι πολύ συνειδητοποιημένη σ’ αυτό το κομμάτι. Οι περισσότεροι επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά, όχι γιατί δεν τα γουστάρουν και δεν τα χωνεύουν, αλλά επειδή κατανοούν την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας και δε θέλουμε άλλη μία ψυχή να έρθει σ’ αυτό τον κόσμο γιατί «αυτή είναι η φυσική σειρά των πραγμάτων».
Να γεννηθεί να κάνει τι; Να ζει με περιορισμούς, απωθημένα και ψυχικά τραύματα γιατί οι γονείς του δεν ήταν σε θέση να κάνουν παιδιά, αλλά σύμφωνα με την κοινωνία έπρεπε; Να μην μπορεί να ζήσει ελεύθερο χωρίς να φοβάται; Να έχει δύο γονείς που ζουν μέσα στο άγχος και την αβεβαιότητα; Να φοβάται να είναι ο εαυτός του; Ή μήπως να το κάνουμε γιατί θεωρούμε ότι θα λύσει τα δικά μας προβλήματα; (Ναι, αυτό ήταν μπηχτή). Όχι, δε θέλουμε να κάνουμε παιδιά για να λέμε ότι απλά κάναμε. Όποιος θέλει, κάνει. Όποιος δε θέλει, δεν κάνει. Simple as that!
5. «Είστε εγωιστές και καλοπερασάκηδες»
Αυτό μπορεί να ακουστεί λίγο σκληρό, αλλά πρέπει να ειπωθεί. Η αλήθεια είναι ότι οι προηγούμενες γενιές έπρεπε να κάνουν μεγαλύτερες θυσίες γιατί ένιωθαν ότι πρέπει να επιβιώσουν. Και τους θαυμάζουμε γι’ αυτό, ακριβώς επειδή μας έδωσαν και εμάς πολλά εφόδια και μπόρεσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να μας μεγαλώσουν. Αλλά το να επιμένετε ότι είμαστε εγωιστές και κοιτάμε μόνο την πάρτη μας επειδή δεν κάνουμε την ίδια ζωή, είναι άδικο.
Ναι, κάποιοι από εμάς εγκαταλείπουμε το πτυχίο μας και τη σχολή μας, για να κυνηγήσουμε το όνειρό μας ακόμα κι αν αυτό σημαίνει μικρότερο μισθό. Ναι, μερικοί από εμάς εγκαταλείπουμε τις δουλειές μας επειδή κάνουν τη ζωή μας μίζερη και το καταλαβαίνουμε όσο προχωράμε. Τι σε πειράζει εάν εγώ θέλω μικρότερο σπίτι και συμβιβάζομαι με τα λίγα εφόσον θέλω να χαλάσω τα λεφτά μου σε ταξίδια και εμπειρίες; Γιατί πρέπει να φτιάξω υλική περιουσία; Γιατί απαγορεύεται να ζήσω όπως θέλω;
Ξέρετε τι κάνουμε; Προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να είμαστε ευτυχισμένοι και να στηρίζουμε τον εαυτό μας και τα όνειρα που είχαμε μικροί. Εφόσον δεν επιβαρύνω τη ζωή κανενός, είναι τόσο λάθος;
Btw, υπάρχουν ακόμα πολλοί από εμάς που κάνουμε τις ίδιες θυσίες που έκαναν οι παλαιότερες γενιές - για να είμαστε ξεκάθαροι.
6. «Νέα μόδα τώρα, μάθανε όλοι και έγιναν γκέι και λεσβίες»
Α ναι, ξέχασα. Η νέα τάση προστάζει λεσβίες και γκέι να φορεθούν σε όλα τα χρώματα σε μια πιο ροκ διάθεση. Η επαφή που δεν υπάρχει με την πραγματικότητα είναι αξιοθαύμαστη. Φράσεις όπως «ας κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά μακριά από εμάς», ή «δε με ενοχλούν οι γκέι αρκεί να μην είναι ο γιος μου», έχουν χαϊδέψει τα αυτιά κάθε human being εκεί έξω.
Οκ, καταλαβαίνω ότι στα χρόνια τους δεν μιλούσαν τόσο ελεύθερα οι άνθρωποι για τη σεξουαλική τους ταυτότητα (δεν μιλούσαν, όχι ότι δεν υπήρχαν), ωστόσο οτιδήποτε καινούριο δεν ισούται με απειλή. Είναι σοκαριστικό ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα προτιμούσαν το παιδί τους να είναι χούλιγκαν ή να παίζει τζόγο παρά να είναι γκέι ή τρανς. Θα προτιμούσαν να είναι δυστυχισμένο και καταπιεσμένο, να αυτοκτονεί από την πίεση και την αδικία, να μην μπορεί να ερωτευτεί και να είναι ελεύθερο, παρά να κάνει coming out. Πραγματική δυστυχία.
Δε θέλω να μακρηγορήσω στο συγκεκριμένο κομμάτι, γιατί θα χρειαστεί να το αναλύσω σε ολόκληρο άρθρο περί ομοφοβίας και μεγαλύτερες ηλικίες. Δεν ξέραμε όμως να σας ρωτήσουμε νωρίτερα για το τι θα νιώθουμε, πώς θα ντυνόμαστε κι αν θα βάφουμε τα νύχια μας.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο χρόνος προχωράει, τα πράγματα αλλάζουν και οι νέοι του σήμερα ζουν σε μία εποχή που δεν έχει καμία σχέση με αυτή που μεγάλωσαν οι προηγούμενοι. Όπως λέει και ο κόσμος «Οτιδήποτε παλιό δεν είναι καλό και οτιδήποτε νέο δεν είναι κακό και χρειάζεται σοφία για να γνωρίζεις τη διαφορά». Ίσως αυτό το χάσμα και το μένος των παλαιότερων στους νεότερους να είναι ένα είδος κρυφής ζήλιας, επειδή έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στη γνώση και τις ευκαιρίες από ό,τι είχαν οι ίδιοι, γι’ αυτό εκφράζουν επιθετικές συμπεριφορές. Για να υποτιμήσουν τους νέους, ξεχνώντας ότι ήταν και οι ίδιοι κάποτε.
