ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Όλα τα «Σε αγαπώ» που δεν προλάβαμε να πούμε, θα τα κουβαλάμε μια ζωή βαρύ φορτίο!

Όλα τα σ’ αγαπώ που δεν προλάβαμε να πούμε θα τα κουβαλάμε μια ζωή βαρύ φορτίο. Δύο λέξεις κι όμως το νόημά τους μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο. Μα κυρίως μπορεί να αλλάξει τους ίδιους μας τους εαυτούς. Να μας κάνει να ξεπεράσουμε τα όρια μας, να γίνουμε άλλοι άνθρωποι, να αναγεννηθούμε μέσα από […]

Default avatar

Guest Author

23 Μαρτίου, 2017

Όλα τα σ’ αγαπώ που δεν προλάβαμε να πούμε θα τα κουβαλάμε μια ζωή βαρύ φορτίο. Δύο λέξεις κι όμως το νόημά τους μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο. Μα κυρίως μπορεί να αλλάξει τους ίδιους μας τους εαυτούς. Να μας κάνει να ξεπεράσουμε τα όρια μας, να γίνουμε άλλοι άνθρωποι, να αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας.

Παρ’ όλα αυτά, αυτές τις δύο λέξεις δεν τις λέμε ποτέ. Τις κρατάμε μέσα μας, πολύτιμο φυλαχτό στο σεντούκι της καρδιάς. Αυτό δεν σημαίνει πως μένουν εκεί μέσα ξεχασμένες και σκονίζονται, αντίθετα τις ανακαλούμε στη μνήμη μας κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό.

Θέλουμε να το πούμε.

Όχι να το πούμε, να το βροντοφωνάξουμε πως αυτό τον άνθρωπο τον αγαπάμε. Να το ακούσει όλος ο κόσμος. Αλλά δεν το κάνουμε ποτέ και μας πνίγει.

Όλη η δύναμη που έχει αυτή η φράση, γίνεται ένα με τα ακατάπαυστα συναισθήματά μας και μας κατακλύζει. Κατακλύζει το νου και την καρδιά.

Άνθρωποι που φύγανε από τη ζωή μας νωρίς, ενώ δεν έπρεπε. Χωρίς να προλάβουμε καν να τους αποχαιρετήσουμε όπως εμείς θα θέλαμε. Είτε φίλοι, είτε συγγενείς, παππούδες, γιαγιάδες που έφυγαν μια για πάντα, είτε ακόμα άτομα που τους δώσαμε σώμα και ψυχή, όλο μας το είναι, όμως μάλλον ούτε αυτό δεν ήταν αρκετό.

Όλοι μας αξίζουμε ένα σ’ αγαπώ και όλοι μας κρατάμε ένα σ’ αγαπώ που δεν έλαβε ποτέ τον παραλήπτη του. Θες η μοίρα, θες ο εγωισμός, η ανασφάλεια, η ζήλια, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι δεν το ξεστομίσαμε, παρ’ όλο που το πιστεύαμε πιο πολύ από τον καθένα. Άνθρωποι που περάσαμε πολλά μαζί, ήταν δίπλα μας και μας προστάτευσαν στις δύσκολες στιγμές, μας έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, αναμνήσεις. Αλλά τελικά κάπου εκεί δειλιάσαμε. Δεν άνοιξε το ρημάδι το στόμα να πει το πολυπόθητο σ’ αγαπώ, που κλείνει μέσα του όλα τα «ευχαριστώ» και «μου λείπεις» του κόσμου.

Δεν άνοιξε την στιγμή που έπρεπε. Όμως τώρα είναι αργά.

Παρακαλούμε το χρόνο να γυρίσει πίσω, να μας δώσει μια τελευταία ευκαιρία, αλλά μάταια. Ο χρόνος δεν χαρίζεται. Πλέον είμαστε μόνοι μας, με τις σκέψεις μας να μας βασανίζουν. Αυτό όμως πρέπει να γίνει μάθημα για όλους μας. Δεν πρέπει να αφήνουμε καμία στιγμή να πάει χαμένη, αλλά να «αρπάζουμε την ευκαιρία από τα μαλλιά». Ο χρόνος είναι πολύτιμος, φεύγει και δεν ξαναγυρνάει. Το μάθαμε αυτό, «από την καλή κι από την ανάποδη».

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να μετανιώνουμε μια ζωή για όσα δεν τολμήσαμε. Άλλωστε, καλύτερα είναι να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες, ενώ το ήθελες τόσο πολύ. Γι’ αυτό σου λέω πάρε ένα τηλέφωνο, στείλε ένα μήνυμα ή ακόμα καλύτερα στάσου ακριβώς δίπλα και πες ψιθυριστά Σ’ ΑΓΑΠΩ. Μπορεί να είναι οι γονείς μας, οι παππούδες μας, φίλοι ή ο σύντροφος μας, συνοδοιπόρος στο ταξίδι της ζωής.

Ο παραλήπτης δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το μήνυμα.

Μόνο δύο λέξεις, αλλά τεράστιο το νόημα.

Πολύ μεγαλύτερη όμως η ευτυχία και των δύο.

 

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET