«Παίρνω πτυχίο!», μια φράση που όλοι μας θέλουμε να ξεστομίσουμε κάποια στιγμή. Η ζωή όμως δεν τα φέρνει πάντα όπως τα φανταζόμαστε και συχνά βλέπουμε άλλους να ζουν το όνειρό μας κι εμείς να μένουμε πίσω παρέα με τα χρωστούμενα… Κι αν κάτι πονάει περισσότερο από το καθυστερημένο πτυχίο, είναι όταν είσαι τελευταίο έτος και οι φίλοι σου από τη σχολή αποφοιτούν πρώτοι!
Φυσικά και χαιρόμαστε που τα κατάφεραν, αλλά μετά σκέφτεσαι τον εαυτό σου και αναρωτιέσαι «Θα πάρω και εγώ άραγε ποτέ πτυχίο;». Συνειδητοποιείς επίσης ότι οι μέρες στο πανεπιστήμιο δε θα είναι το ίδιο χωρίς την παρέα σου. Μα καλά κι αυτοί, δεν περίμεναν να ορκιστούμε μαζί να έχουμε και matching φωτογραφίες; Ωραίοι φίλοι!
Εάν βρίσκεσαι στην ίδια φάση λοιπόν, τότε τα παρακάτω θα μιλήσουν στην ψυχούλα σου:
#1 Τον πρώτο καιρό δεν έχεις καμία όρεξη να πας στη σχολή
Πού να τρέχεις τώρα, ειδικά σε πρωινά μαθήματα, όταν δεν έχεις το φιλαράκι σου να μοιραστείς την γκρίνια για τον καθηγητή που σε έχει κόψει στο ίδιο μάθημα 3 φορές και είναι ο λόγος που βρίσκεσαι εδώ! No thanks, ας κάτσω σπίτι μου να κοιμηθώ. Μετά από λίγο βέβαια συνειδητοποιείς ότι δε σε παίρνει να κοπείς και 4η φορά κι αναγκάζεσαι να πάρεις τα πόδια σου και να πας...
#2 Άγνωστος μεταξύ αγνώστων...
Εδώ και τέσσερα χρόνια είχες συνηθίσει να συναντάς την φοιτητοπαρέα σου ή τουλάχιστον να περιτριγυρίζεσαι από τα ίδια άτομα στο αμφιθέατρο. Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει και τα άτομα που βλέπεις στη σχολή δε σου βγάζουν καμία οικειότητα. Πρέπει να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα, που είναι λες και είσαι πρώτο έτος ξανά. Άγνωστες φάτσες everywhere, με τη διαφορά ότι έχουν σχηματίσει ήδη παρέες και οι γνωριμίες γίνονται πιο δύσκολα.
#3 Am I… older than everyone?
Ακόμα και αν δε νιώθεις μεγάλ@, το γεγονός ότι οι περισσότεροι συνομήλικοί σου έχουν πει αντίο στη φάση του πανεπιστημίου και εσύ είσαι ακόμα εγκλωβισμέν@ σε αυτήν με τα μικρότερα έτη, δεν είναι και το καλύτερο realization. Στα μαθήματα που χρωστάς είσαι ο/η μεγαλύτερος/η και κάπως σου χτυπάει αυτό. Αισθάνεσαι σαν να αργείς και στο τέλος θα μείνεις τόσο πίσω, που απλά θα αποτύχεις. Η ανάγκη να τελειώσουμε το πανεπιστήμιο μεγαλώνει, για να κλείσουμε επιτέλους αυτόν τον κύκλο και να μπούμε στον επόμενο. Όχι βρε, καθόλου πίεση δε νιώθεις.
#4 Ομαδικές εργασίες; Kill me now
Πραγματικά μακριά μας! Δηλαδή τώρα μου λες ότι πρέπει να βρω ομάδα, σε ένα τμήμα που όλοι τους έχουν ήδη μία με τις παρέες τους; Υπάρχει χειρότερο; Από εκεί που είχες συνηθίσει επί 4 χρόνια να κάνεις τα πάντα με τους φίλους σου, τώρα στέκεσαι ξέμπαρκ@ σε μια γωνίτσα, περιμένοντας κάποιον να σε προσεγγίσει, γιατί εσύ τον εγωισμό σου δεν τον ρίχνεις. Αν και το post στο γκρουπ, δε βλέπω να το γλιτώνεις…
#5 Μια ντροπή απέναντι στους καθηγητές την αισθάνεσαι
«Σιμιτζή; Γνωστό το όνομα, μήπως σε είχα σε άλλα μαθήματα;», λέει ο καθηγητής του μαθήματος που χρωστάς από το πρώτο έτος και θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Κάτσε τώρα εξήγησε μπροστά σε όλους ότι είσαι 5ο, 6ο, 7ο ή όποιο άλλο έτος, χωρίς να κοκκινίσεις από ντροπή. Κλείνεις 5 χρόνια παρακολούθησης του συγκεκριμένου μαθήματος και οριακά ο καθηγητής δεν είναι κολλητός σου. Σε ξέρει με το μικρό σου πάντως και κάνει αστειάκια μπροστά σε γεμάτο αμφιθέατρο για το πόσες φορές σε έχει κόψει με 4! So funny I forgot to laugh…
#6 Δεν πάει άλλο, πρέπει να πάρεις το πτυχίο!
Σε μια δραματική στιγμή στις τουαλέτες της σχολής όπου κλαις για τη μοναξιά σου, συνειδητοποιείς ότι το πτυχίο είναι μοναδική σου σωτηρία. Δεν είναι μόνο η «ζήλια» για όσους το έχουν πάρει, αλλά και το ότι θέλουμε να συμβαδίσουμε με τους γύρω μας για να μη νιώθουμε μόνοι μας. Να εργαστούμε στον τομέα μας και να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί χωρίς το deadline παράδοσης εργασίας. Ακόμη και αν τα ενδιαφέροντά σου είναι τελείως αντίθετα με το αντικείμενο που σπουδάζεις, το να πάρεις πτυχίο δε θα πάει σίγουρα χαμένο.
#7 Εν ολίγοις, η φοιτητική ζωή δεν είναι ίδια με πριν!
Το σίγουρο είναι ένα: σε καμία περίπτωση δε θα βιώσεις τη φοιτητική ζωή όπως πριν. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι οι φίλοι σου έχουν προχωρήσει και το πανεπιστήμιο είναι μια κοντινή, ευχάριστη ανάμνηση. Το βασικό είναι ότι και εσύ δεν έχεις όρεξη όπως παλιά. Δεν υπάρχει η ίδια διάθεση να κάνεις πράγματα, γιατί πολύ απλά δεν έχεις με ποιον να μοιραστείς τη διαδρομή. Ό,τι κάνεις το κάνεις καθαρά από υποχρέωση και αντί να το ζεις από την αρχή μέχρι το τέλος, το βλέπεις σαν μια αγγαρεία που πρέπει να τελειώσει για να απελευθερωθείς.
Πίστεψέ με όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά. Θα γνωρίσεις νέα άτομα και κάπως θα καταφέρεις να μπεις στην ρουτίνα. Θα είναι διαφορετικά, αλλά… παλέψιμα. Οι φίλοι σου μπορεί να μην είναι πια συμφοιτητές σου, αλλά εξακολουθούν να είναι δίπλα σου. Συγχαρητήρια σε αυτούς btw και άντε και στα δικά μας!
