Κάπου εκεί στα τέλη Νοεμβρίου με αρχές Δεκεμβρίου ξεκινάει ένα δύσκολο κομμάτι της σεζόν για μένα. Είναι η εποχή που στους περισσότερους όλα για κάποιο λόγο φαντάζουν πιο αισιόδοξα. Μπορεί ακόμη να πετύχεις τον οδηγό λεωφορείου να σε περιμένει καθώς σε παρακολουθεί να κάνεις σπρινγκ από ένα χιλιόμετρο μακριά, αντί να σου κλείσει την πόρτα κατάμουτρα μόλις φτάσεις. Επίσης, φήμες λένε πως αυτήν την εποχή, όταν κάποιος σε σκουντάει κατά λάθος στο δρόμο, δε σου ρίχνει το πιο απειλητικό του βλέμμα συνοδευόμενο από ένα ψιθυριστό «άντε γαμήσου» καθώς απομακρύνεται.
Καλά καταλάβατε φίλες και φίλοι. Αυτές οι πράξεις καλοσύνης και ελεημοσύνης σηματοδοτούν τα Χριστούγεννα.
Η αγαπημένη εποχή όλων για κάποιο λόγο… Μπορώ να το καταλάβω για παλαιότερα, αλήθεια. Πριν κάμποσα χρόνια είχαμε ΠΑΣΟΚ και όντως όλα ήταν καλύτερα, δεν τα βλέπαμε μόνο έτσι. Καταρχάς, είχαμε περισσότερα χρήματα. Ωραία χρόνια εκείνα ρε γαμώτο, γαμούσαμε και περισσότερο.
Επειδή λοιπόν, όπως καταλάβατε, δε συμμερίζομαι αυτή τη χαρά που νιώθει η πλειοψηφία και βαριέμαι κάπως αυτές τις μέρες, θα κάνω αυτό που μου αρέσει περισσότερο απ’ όλα. Θα πάρω κάτι που αγαπάτε, θα το αποδομήσω μέχρι τέλους και στη συνέχεια εσείς θα με στολίσετε στα σχόλια με ζεστά μηνύματα αγάπης, ασορτί με το εορταστικό κλίμα. Χρόνια μας πολλά!
Ξεκινώντας, θέλω να πω πως η περίοδος των Χριστουγέννων χαρακτηρίζεται γενικά από μία υποβόσκουσα πίεση. Βασικά, στην αρχή είναι υποβόσκουσα, μετά γίνεται πιο φανερή και από το χέρι του Μαραντόνα στο ιστορικό γκολ απέναντι στους Άγγλους. Ξεκινάει δηλαδή από απλά πράγματα και φτάνει μέχρι εκείνους τους καφέδες με την κοπέλα σου (και διάφορες άλλες αγγαρείες που πρέπει να κάνεις μαζί της), η οποία αρχίζει να σου τονίζει κάθε φορά που βρίσκεστε, πόσο γραφικά είναι αυτές τις χρονιάρες μέρες τα Τρίκαλα Κορινθίας, το Καρπενήσι και το Θιβέτ στα Ιμαλάια. Κι εσύ πας να τη σκαπουλάρεις λέγοντας πως ξέρεις ήδη πόσο γραφικά είναι, μέσα από φωτογραφίες που έχεις δει…
Στα πλαίσια της πίεσης, θα ήθελα να συμπληρώσω πως γενικά στη ζωή μου με εκνευρίζει να κάνω πράγματα ψυχαναγκαστικά. Δηλαδή να τα πράττω, επειδή έτσι πρέπει κι όχι επειδή το θέλω πραγματικά. Και τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή που μπορεί να παιχτεί αρκετά αυτό το σενάριο. Είναι συνδεδεμένα με σκέψεις για ατελείωτο πάρτι, φλερτ, φαγητό, εξόδους και ποτό μέχρι λιποθυμίας. Όπως καταλαβαίνεις, αν δεν τις ακολουθήσεις, τότε μένεις μόνος σου με τα ψυχολογικά σου. Να σημειώσω ακόμη, πως οι γιορτινές μέρες το ‘χουν αυτό, να σε βάζουν δηλαδή σε σκέψεις και να σου προκαλούν μια μελαγχολία.
Από τη στιγμή λοιπόν που υπάρχει μια προδιάθεση, δε θες και πολύ για να καταλήξεις παρέα με τα υπαρξιακά σου και όλα τα λάθη που έχεις κάνει μέχρι στιγμής στη ζωή σου, για να βγάλετε μαζί τα Χριστούγεννα.
Το άλλο που αποτελεί γεγονός κι όχι απλά κάτι που εκνευρίζει εμένα προσωπικά, είναι ότι η ποπ κουλτούρα βρίσκει την τέλεια ευκαιρία να μας… ζαλίσει. Καλύτερα όμως να βγούμε για κανά καφέ να σας μιλήσω επί του θέματος, γιατί αν ανοίξω το ζήτημα εδώ, θα αραδιάζω πράγματα με τις ώρες. Ορκίζομαι πάντως πως αν ακούσω άλλη μία φορά ότι ο Σάντα Κλάους ις κάμινγκ του τάουν, πιστεύω θα σπάσω το ραδιόφωνο. Στηρίζω ξεκάθαρα εγχώριο προϊόν και ακούω Κώστα Μαρτάκη να λέει πως ως τα Χριστούγεννα καρδιά του, θα ‘σαι δικιά του.
Φυσικά, πλάι στα τραγούδια μπαίνουν άνετα και οι ταινίες ανάλογης θεματικής. Ήρθε πάλι εκείνη η στιγμή που θα παρακολουθήσω τον Ρικ Γκράιμς σε μία ρομαντική κομεντί, όπως το «Love Actually», και όλοι θα γεμίσουν την αρχική μου με εικόνες από τη θρυλική σκηνή του. Ρε Ρικ, εγώ σε λάτρεψα να θερίζεις ζόμπια ρε φίλε, γιατί πρέπει να σε δω σε ταινία όπου ο Χιού Γκραντ υποδύεται τον πρωθυπουργό μίας χώρας και ερωτεύεται τη γραμματέα του; Κλασσικό γλυκούλικο, γούτσου-γούτσου movie, που φυσικά είναι σπονδυλωτό. Απλά, σε αυτό το σημείο να θυμίσω ποιος Έλληνας σκηνοθέτης κάνει κατά κόρον σπονδυλωτές ταινίες και πιστεύει ότι περνάει υψηλά νοήματα. Το μόνο που θα κράταγα από τη συγκεκριμένη λοιπόν, είναι ο Άλαν Ρίκμαν, από τον οποίο θα δεχόμουν άνετα να μου ψιθυρίσει μια χριστουγεννιάτικη ιστορία στο αυτί.
«To me you’re perfect» και ξερνάω!
Δεν ξέρω πώς μπορεί να πήρες όλα τα παραπάνω που έγραψα. Όπως και να τα πήρες όμως, θα ήθελα να σου πω πως άπειρες μελέτες έχουν δείξει ότι τα Χριστούγεννα λόγω του γενικότερου κλίματος μελαγχολίας, αποτίμησης της χρονιάς και του πλαισίου διασκέδασης, μπορεί να φέρουν άσχημα συναισθήματα και αναμνήσεις σε πολλούς γύρω μας. Για να καλύψουν όλα αυτά τα συναισθήματα, καταφεύγουν σε τεράστιες ποσότητες φαγητού και αλκοόλ, πολλές φορές μάλιστα με δυσάρεστες συνέπειες. Γι’ αυτό σας παρακαλώ, προσέξτε λίγο τα φιλαράκια σας που ξέρετε ότι ζορίζονται και σταθείτε στο πλάι τους αυτή την περίοδο. Έχω δει αγαπημένα μου πρόσωπα να φλιπάρουν στις γιορτές και εγώ να είμαι πραγματικά πολύ μαλάκας για να το δω.
Είμαι ήδη πολύ μελαγχολικός χωρίς τα Χριστούγεννα. Δεν χρειάζομαι και αυτά, να μου το κάνουν χειρότερο.
Ωστόσο, επειδή δε θέλω να σας το χαλάσω σε όσους τη βρίσκετε αυτήν την εποχή, να πω κι εκείνο το ένα και μοναδικό πράγμα που μου αρέσει σε αυτήν. Όταν την παραμονή έρχονται σπίτι μου η γιαγιά μου η Μίνα και ο παππούς μου ο Κώστας, ηλικίας 85 ετών και παντρεμένοι από καψούρα, λέγοντας τη μία ιστορία μετά την άλλη για την παιδική μου ηλικία, κι ας τις έχω ακούσει από τους ίδιους χιλιάδες άλλες φορές.
Χρόνια πολλά σε όλους. Να είστε γεροί, δυνατοί, χαμογελαστοί και πάντα να περιβάλλεστε από τα αγαπημένα σας πρόσωπα.
