Παγκόσμια Ημέρα Χορού σήμερα και θα μου ήταν σχεδόν αδύνατο να μην αφιερώσω ένα ολόκληρο άρθρο για το πιο μεγάλο πάθος μου: το χορό. Κάνω μαθήματα από τα 5 μου μέχρι και σήμερα, τα 19 μου, και για να είμαι ειλικρινής δεν έχω συναντήσει τίποτα άλλο που να με έχει συνεπάρει περισσότερο από αυτό. Έχω δοκιμάσει πολλά είδη και έχω ζήσει τις δυσκολίες του καθενός ξεχωριστά. Παρόλα αυτά, πλέον έχω κατασταλάξει στο hip-hop/street dance και στο σύγχρονο.
Μου πήρε ώρα για να σκεφτώ τι ακριβώς να γράψω για τη σημερινή ημέρα. Να έγραφα το πόσο πολύ λατρεύω το χορό; Ποσώς σας ενδιαφέρει η αλήθεια είναι. Να έγραφα για τους πιο καταξιωμένους χορευτές; Για την ιστορία του χορού; Πραγματικά ήταν τόσα πολλά μες το μυαλό μου, δεν ήξερα ποιο να προτιμήσω. Ωστόσο, τελικά επέλεξα ένα θέμα το οποίο πιστεύω μας αγγίζει όλους.
Ας αρχίσω όμως με 2-3 αναδρομές στο παρελθόν μου, που μου έδωσαν έμπνευση για το συγκεκριμένο θέμα…
Από μικρή θυμάμαι στο τμήμα μου να υπάρχουν κάποια παιδάκια, τα οποία ήταν λίγο πιο εύσωμα από τα υπόλοιπα και συνεπώς μερικές κινήσεις τους δεν ήταν τόσο ξεκάθαρες ή φαίνονταν «ατσούμπαλες», όπως έλεγαν κάποιοι. Αυτά τα παιδάκια γίνονταν πάντα επίκεντρο κοροϊδίας, γιατί ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι δεν μπορούσαν να χορέψουν. Δεν μπορούσαν να «ανταπεξέλθουν» όπως οι υπόλοιποι.
Δεν αντέδρασα.
Στα 13 μου, ενώ ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε μάθημα, θυμάμαι τη δασκάλα μου να λέει ότι θα έχουμε μία καινούρια μαθήτρια στο τμήμα. Κοίταξα προς την πόρτα και τότε είδα να μπαίνει μέσα ένα αυτιστικό κοριτσάκι με ένα υπέροχο χαμόγελο ως τα αυτιά, από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο που πάτησε το πόδι της στο ξύλινο παρκέ της αίθουσας. Στεκόμουν και τη χάζευα. Με μια κλεφτή ματιά όμως γύρω μου, έβλεπα διάφορα ειρωνικά χαμόγελα και λες και εκείνη την ώρα είχα μία υπερφυσική ακοή, άκουγα και τον παραμικρό ψίθυρο να λέει «Πώς θα χορέψει αυτή;».
Πάλι δεν αντέδρασα, δεν ήξερα πώς άλλωστε.
Το Πάσχα του ’14 είχαμε μαζευτεί οικογενειακά, όπως κάθε χρόνο, να ψήσουμε, να χορέψουμε να πιούμε, κ.ο.κ. Εκεί που χορεύαμε το κλασσικό «Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί»
, γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω το θείο μου μόνο του, με το βλέμμα κολλημένο σε εμάς, να κουνάει απλώς τα πόδια του καθισμένος στην καρέκλα. Όταν τον πλησίασα να μάθω γιατί δε χορεύει, μου απάντησε «Δεν ξέρω να χορεύω εγώ σουρτούκο μου (όπως με φωνάζει), έχω μεγαλώσει… δεν το έχω κιόλας». Δεν έκανα την κίνηση να τον ξεσηκώσω να χορέψει…
Πλέον όμως, αφού μου δίνεται αυτή η ευκαιρία, καιρός να αντιδράσω.
Μήπως έχετε καταλάβει πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Μάλλον όχι ακόμα. Θα σας το κάνω πιο ξεκάθαρο λοιπόν.
Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο δε θέλω. Κλισέ, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο χορός ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι για ΟΛΟΥΣ! Δικαίωμα σ’ αυτόν έχουν οι πάντες. Ό,τι σωματότυπο και να έχεις, είτε είσαι άτομο με ειδικές ικανότητες, είτε απλά λες ότι δεν το ‘χεις, μπορείς να χορέψεις. Ρυθμό μέσα τους έχουν όλοι (απλώς ο καθένας έχεις τον δικό του) και μπορούν να τον εξωτερικεύουν ανά πάσα στιγμή.
Τι φοβάσαι; Να σου πει τι και ποιος; Ναι οκ, θα συμφωνήσω ότι κάποια άτομα τα βλέπεις και λες ότι είναι γεννημένοι χορευτές, αλλά αυτό τι σημαίνει; Ότι οι υπόλοιποι απαγορεύεται να χορέψουν;
Ο χορός δεν έχει κανόνες και φραγμούς!
Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου πει ότι δεν μπορείς να χορέψεις. Μπορείς. Όλοι μπορούμε!
Εσύ και μόνο εσύ αποφασίζεις για τον εαυτό σου, κανένας άλλος εκεί έξω!
Ναι, θα σε κοροϊδέψουν, αλλά και τι μ’ αυτό; «Και ο καλύτερος να είσαι, πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα πει κάτι κακό για σένα», αυτό μου είχε πει μια φορά η δασκάλα μου και τις κράτησα αυτές τις κουβέντες. Θεωρώ το χορό τόσο σημαντικό πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου, που το βρίσκω τελείως άδικο να στερείς το δικαίωμα αυτό από ορισμένους, για τον οποιονδήποτε λόγο!
Αυτό λοιπόν που θέλω να καταλάβεις εσύ που διαβάζεις το άρθρο, είναι ότι το μόνο που αρκεί στο χορό, και οπουδήποτε σ’ αυτήν τη ζωή, είναι να το θέλεις πραγματικά. Κριτική υπάρχει παντού και θα συνεχίσει να υπάρχει. Το θέμα είναι να ξέρεις ποια θα σε βοηθήσει να πας παραπέρα και ποια θα σε κρατήσει πίσω. Αρκετό χρόνο έχασες τόσο καιρό. Eίσαι εύσωμος, άνθρωπος με ειδικές ικανότητες, μεγάλος σε ηλικία, ατσούμπαλος στο χορό; Είσαι απλά ένας ακόμη άνθρωπος που μπορεί να χορέψει. Ξεκίνα από σήμερα και δείξε σε όλους εκεί έξω πόσο πολύ το θες και πόσο καλά τα καταφέρνεις!
5, 6, 7, 8… και έφυγες!
