Για δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, διαφορετική ωστόσο από την πρώτη. Το ποσοστό που συγκέντρωσε η Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του Μαΐου της δίνει το περιθώριο να μην αγχώνεται τόσο για τα αποτελέσματα της 25ης Ιουνίου, όσο να κάνει τα σχέδιά της για την επόμενη μέρα.
Ανάμεσα σε αυτά βρίσκεται κι ο διαμοιρασμός των υπουργείων, με εκείνο που μας ενδιαφέρει σίγουρα περισσότερο, μαθητές και φοιτητές αφού, να είναι το υπουργείο Παιδείας. Ένα πόστο με πολλές ευθύνες κι αντίστοιχα σημαντικά προβλήματα. Αν μου ζητήσει κάποιος να σκεφτώ στα γρήγορα τι έχουν αφήσει πίσω τους οι Υπουργοί Παιδείας από τότε που θυμάμαι, θα σου πω εύκολα… καμμένη Γη. Λες και το έκαναν επίτηδες κι έβγαζαν όλο τους το μίσος πάνω στα όνειρα και τα σχέδια της νέας γενιάς. Αμφιλεγόμενες αποφάσεις, συνεχείς αλλαγές στους νόμους των προηγούμενων απλά και μόνο για να βάλουν κάπου την υπογραφή τους και φυσικά άλυτα τα ουσιαστικά προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης.
Η πρώτη τετραετία της Νέας Δημοκρατίας δεν έκανε τη διαφορά. Η Νίκη Κεραμέως είχε ένα όραμα που προφανώς δεν της βγήκε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πανεπιστημιακή αστυνομία, όπου και όσοι την υποστήριζαν και όσοι ήταν εξ’ αρχής αντίθετοι, συμφωνούν οτι τίποτα δεν πήγε βάση σχεδίου. Σε άλλα νέα, οι Πανελλήνιες εξακολουθούν να αποτελούν την πλέον ψυχοφθόρα διαδικασία που απαιτεί από τους μαθητές να κάτσουν να αποστηθίσουν και όχι να μάθουν, ενώ τα δημόσια πανεπιστήμια παραμένουν υποχρηματοδοτούμενα με προβλήματα στις υποδομές αλλά και τα στελέχη τους, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση «καίγεται» να φέρει τα ιδιωτικά.
Ενδείξεις για την επόμενη τετραετία η αλήθεια είναι οτι δεν είχαμε, μέχρι που ακούστηκε το όνομα του Κυριάκου Πιερρακάκη ως υποψήφιος για επόμενος υπουργός Παιδείας. Πάνω που ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποκάλυπτε τις προθέσεις του για αλλαγές στο Σύνταγμα ώστε «να καταργηθεί επιτέλους αυτό το αδιανόητο μονοπώλιο του κράτους στην ανώτατη εκπαίδευση, που τόσα προβλήματα έχει δημιουργήσει», κυκλοφορεί μια φήμη για τη μεταφορά του υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης στο υπουργείο Παιδείας, μιας και η Νίκη Κεραμέως ακούγεται ότι θα κάνει «αλλαγή καριέρας» ως πρόεδρος της Βουλής.
Και πρέπει να είναι η πρώτη φορά που αποκτάω πραγματικές ελπίδες ότι κάτι θα αλλάξει στην εκπαίδευση!
Ο άλλοτε υπεύθυνος για την ψηφιακή μετάβαση της χώρας είναι σε θέση να υποσχεθεί εκσυγχρονισμένη εκπαίδευση και ελληνικά πανεπιστήμια κοντά στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Άλλωστε το έχει ξανακάνει. Στη θητεία του στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης, το ελληνικό κράτος μπήκε επιτέλους στη σύγχρονη εποχή και βγήκε από εκείνη των ουρών και των ακραίων αναμονών που δε θύμιζε ευρωπαϊκή χώρα εν έτει 2020+. Γιατί λοιπόν να μην περιμένουμε κάτι αντίστοιχο και στην εκπαίδευση, ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία;
Με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια του εξωτερικού να εκμεταλλεύονται πλήρως την τεχνολογία, θα θέλαμε επιτέλους να το δούμε να συμβαίνει κι εδώ, τόσο στην τριτοβάθμια όσο και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Από ηλεκτρονικούς πίνακες και απουσιολόγια, μέχρι εφαρμογές για ηλεκτρονικούς βαθμούς και εξετάσεις, οι δυνατότητες είναι πολλές και για πρώτη φορά ίσως εφικτές. Δεν είναι δυνατόν το 2023, κι αφού προηγήθηκε μια περίοδος που μας ανάγκασε να στραφούμε στην τεχνολογία σε σχολεία και ΑΕΙ, να επιστρέφουμε στα παλιά σαν να μην άνοιξε ποτέ αυτή η πόρτα. Όχι μόνο δεν πήγαμε παρακάτω, αλλά δε συνεχίσαμε καν αυτά που ξεκινήσαμε.
Από την άλλη, η συγκεκριμένη θέση χρειάζεται ένα άτομο που έχει περάσει από την ελληνική εκπαίδευση. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης ναι μεν σπούδασε στο MIT και στο Harvard Kennedy School, αλλά είναι απόφοιτος και του τμήματος πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΟΠΑ). Η προσωπική εμπειρία σίγουρα θα φανεί χρήσιμη, μιας και έχει περάσει και από τη διαδικασία των Πανελληνίων αλλά και από ένα πολυπαθές ελληνικό πανεπιστήμιο.
Μετά από τόση αισιοδοξία βέβαια, καλό είναι να κατεβάσουμε ελάχιστα τον πήχη. Διότι μπορεί τα σημάδια να είναι θετικά αλλά δε θα είναι η πρώτη φόρα που απογοητευόμαστε από το πραγματικό αποτέλεσμα σε σχέση με τα θεωρητικά σχέδια. Μόνο ο χρόνος θα δείξει. Μέχρι τότε, η ελπίδα σαν να έχει βγει στο ξέφωτο ξανά…
