Ξέρω ότι το θέμα αυτό δεν είναι το πιο κουλ θέμα που μπορεί να ασχοληθεί κάποιος, αλλά δεν γίνεται να το προσπεράσω. Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες μας αποτελούν μεγάλο κομμάτι της ζωής σχεδόν όλων μας. Είναι αυτοί που σε κακόμαθαν. Που σε τάιζαν μέχρι να σκάσεις και πάλι τους φαινόταν λίγο. Είναι αυτοί που μετά την κατσάδα της μαμάς μας, της έλεγαν «Μην του φωνάζεις του παιδιού!» και εμείς παίρναμε το ύφος της ευχαρίστησης.
Μην τους ξεχνάτε τους παππούδες σας τώρα που μεγαλώσατε.
Μπορεί να μην έχουν το ίδιο κουράγιο. Μπορεί να μην τρέχουν πίσω σας στις παιδικές χαρές. Μπορεί να μη μαγειρεύουν τόσα πολλά φαγητά όπως παλιά λόγω ηλικίας και κούρασης πια. Αλλά είναι αυτοί που σου έδιναν κρυφά λιχουδιές όταν οι γονείς σου δεν έβλεπαν. Ανησυχούσαν δίπλα για εσένα όταν είχες πυρετό ή απλώς ένα κρύωμα. Σε σκέπαζαν μέχρι τα αυτιά για να μην κρυώσεις τα βραδιά και μπαινόβγαιναν στο δωμάτιο να δουν εάν είσαι καλά κάθε φορά που κοιμόσουν σπίτι τους. Σου έδιναν πάντα το γνωστό χαρτζιλίκι κι ας μην είχαν τρομερό περίσσευμα και πάντα έφευγες από το σπίτι τους με γεμάτα χέρια και πολλή αγάπη.
Τώρα που μεγάλωσες, πήγαινε δες τους. Επισκέψου τους συχνά όσο τους έχεις κοντά σου. Χαίρονται όσο δεν φαντάζεσαι. Κρυφά από εσένα, ακόμη πιο πολύ. Παίρνε τους τηλέφωνο και άσε τους να μιλάνε με τις ώρες για τη μέρα τους. Εσένα έχουν. Θέλουν να σε ακούσουν. Κάνε τους να νιώσουν ότι τους νοιάζεσαι, ότι τους αγαπάς, παρόλο που γέρασαν και δεν μπορούν να κάνουν πολλά πια. Κάνε τους να νιώσουν σημαντικοί για τη ζωή τους. Μην τους παραμελείς. Γιατί μετά θα είναι αργά…
Ξέρω μεγάλωσες και έχεις άλλες ασχολίες πια. Δεν έχεις χρόνο να τους δεις και νομίζεις ότι θα βρεις. Βρες όμως τώρα χρόνο, γιατί ο χρόνος δεν είναι με το μέρος τους. Ζήσε όσα πιο πολλά μπορείς για να έχεις να θυμάσαι. Κι αγκάλιασε τους σφιχτά για εμάς που θέλουμε να τους γυρίσουμε πίσω, αλλά πια δεν μπορούμε. Και τους έχουμε ζεστά μέσα στην καρδιά μας και μας λείπουν.
