Ο Χάρης Κυριακόπουλος ανοίγει το χρονοντούλαπο του κινηματογράφου για να βρει cult, ακατέργαστα ή και ξεχασμένα διαμάντια απ’ το μακρινό αλλά και πρόσφατο παρελθόν, και σας προ(σ)καλεί να τα ανακαλύψετε!
Έτος: 1987
Ελληνικός τίτλος: Άγρια Νύχτα
Σκηνοθεσία: Kathryn Bigelow
Με τους: Adrian Pasdar, Jenny Wright, Lance Henriksen, Bill Paxton, Jenette Goldstein.
Ένας νεαρός Τεξανός, ο Κέιλεμπ, γνωρίζει ένα βράδυ τη Μέι, μια πανέμορφη και μυστήρια κοπέλα και προσφέρεται να την πάει σπίτι της με το αμάξι του. Στη διαδρομή κι ενώ αρχίζουν να χαμουρεύονται, εκείνη τον δαγκώνει στον λαιμό και τον μετατρέπει σε βρικόλακα. Σιγά σιγά, ο Κέιλεμπ θα γίνει μέλος της βαμπιρικής οικογένειας της και θα προσπαθήσει να προσαρμοστεί στην καινούρια του ζωή, ενώ η παλιά του οικογένεια τον ψάχνει…
Ο Μπιλ Πάξτον σκέφτεται τι να γράψει στο check in.
Θυμάται κανείς κάτι ωραίες εποχές, όπου οι ταινίες με βρικόλακες στ’ αλήθεια μετρούσαν; Που η βαμπιρική μυθολογία δεν είχε ξεχειλωθεί και γελοιοποιηθεί ξεδιάντροπα; Αν όχι, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δείτε το Near Dark. Ένα εναλλακτικό vampire movie από τα 80’s με χαμηλούς τόνους, αλλά φτιαγμένο με πάθος, σκηνοθετική δεξιοτεχνία, σπουδαίους ηθοποιούς και μια ιστορία που έχει δυο πραγματάκια να πει. Προσωπικά, είναι η αγαπημένη μου ταινία με βρικόλακες και να σκεφτείτε ότι αυτή η λέξη δεν ακούγεται ούτε μία (μία!) φορά σε όλο το φιλμ…
Το Near Dark ήταν μια παταγώδης αποτυχία στην εποχή του. Βλέπετε, βγήκε στις αίθουσες λίγο καιρό μετά το Lost Boys, ένα άλλο αγαπημένο vampire flick των 80’s. Συν το γεγονός ότι η εταιρία παραγωγής του χρεοκόπησε την ίδια χρονιά, με αποτέλεσμα η ταινία να μην έχει ένα promotion της προκοπής. Έτσι, η πορεία του εμπορικά ήταν καταδικασμένη, άλλα ο χρόνος το έχει δικαιώσει πανηγυρικά. Σε μια εποχή όπου εκτρώματα, όπως το Twilight και το True Blood σκίζουν με τη γκλαμουράτη απεικόνιση των βαμπίρ ως σεξομανείς καλοπερασάκηδες ή γυαλιστεροί (έλεος…) κλαψιάρηδες, το Near Dark πηγαίνει τον βαμπιρικό μύθο σε μονοπάτια που δεν τον βλέπουμε συχνά.
Η αγάπη αυτή με πεθαίνει. Oh wait…
Εδώ τα παλικάρια είναι περιπλανώμενοι εγκληματίες, που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα κι έχουν τα ίδια προβλήματα, έγνοιες και συμπεριφορές που έχεις κι εσύ (με λίγο διαφορετικό μενού). Ο πρωταγωνιστής είναι ουσιαστικά ένα παιδί που «ενηλικιώνεται» απότομα, όταν μπαίνει σ’ έναν βίαιο και σκοτεινό κόσμο, που δεν γνωρίζει κι ούτε θέλει να μάθει. Η καινούρια του οικογένεια τον πιέζει να δεχτεί τη νέα του μοίρα και να σκοτώσει για αίμα, ενώ η Μέι διχάζεται ανάμεσα στους «δικούς της» και τον έρωτά της. Όλα αυτά, χωρίς την παραμικρή κλάψα ή μελούρα.
Ειδική μνεία αξίζει στο εξαιρετικό καστ. Η βαμπιρική οικογένεια αποτελείται από τους Λανς Χένρικσεν, Τζένετ Γκολντστάιν και Μπιλ Πάξτον και οι τρεις τους πακετάκι από το Aliens, όπου έπαιξαν ένα χρόνο νωρίτερα. Ειδικά ο (θεός) Μπιλ Πάξτον κλέβει για πλάκα την παράσταση (κυρίως στην κλασική σκηνάρα με το μακελειό στο μπαρ).
Άλιενς, εξολοθρευτές, βρικόλακες… Πού πάμε και μπλέκουμε ρε φίλε;!
Τέλος, η σκηνοθέτης Κάθριν Μπίγκελοου, παρόλο που τότε ήταν γνωστή μόνο ως η γυναίκα του Τζέιμς Κάμερον (O Εξολοθρευτής, Τιτανικός, Avatar), ακολούθησε ανοδική πορεία γυρίζοντας κι άλλες εργάρες, όπως το Point Break και το Strange Days, ενώ το 2010 έγινε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας με το Hurt Locker. Όχι κι άσχημα…
