Ο Χάρης Κυριακόπουλος ανοίγει το χρονοντούλαπο του κινηματογράφου για να βρει cult, ακατέργαστα ή και ξεχασμένα διαμάντια απ’ το μακρινό αλλά και πρόσφατο παρελθόν, και σας προ(σ)καλεί να τα ανακαλύψετε!
Drive
Έτος: 1997
Ελληνικός τίτλος: Ανελέητη Καταδίωξη
Σκηνοθεσία: Steve Wang
Με τους: Mark Dacascos, Kadeem Hardison, Brittany Murphy.
Πρώην κατάσκοπος (ή κάτι τέτοιο) της Κινεζικής Κυβέρνησης ταξιδεύει προς το LA για να μεταφέρει μια πρωτότυπη συσκευή ενέργειας που έχει εμφυτευτεί στον θώρακα του και ενισχύει τη σωματική του δύναμη. Στη πορεία θα απαγάγει μπατίρη τραγουδοποιό και μαζί θα αναγκαστούν να συνεργαστούν για να επιβιώσουν απ’ τους Αμερικανούς μισθοφόρους που τους καταδιώκουν με στόχο το εμφύτευμα.
Όπως θα καταλάβατε, καμία σχέση με την ταινία του 2011 με τον Ράιαν Γκόσλινγκ. Κρίμα δηλαδή, γιατί μάλλον κανείς δεν θα ασχοληθεί με αυτή του ’97. Όλοι (ή καλύτερα όλες) θα θυμούνται την απολλώνια φατσούλα του ξανθού και δεν θα δώσουν δεκάρα για ένα παλιό φιλμ με άγνωστους ηθοποιούς. Λογικό εδώ που τα λέμε. Με την πρώτη ματιά, το «Ανελέητη Καταδίωξη» (τι λε ρε παιδί μου) δείχνει σαν ένα φτηνό action b-movie απ’ αυτά που θα έδειχνε το Star στις τρεις τα ξημερώματα. Όχι ότι δεν είναι κιόλας, αλλά με μία διαφορά. Η ταινία ΣΠΕΡΝΕΙ.
Χωρίς να διεκδικεί δάφνες αναγνώρισης, πρόκειται για μια από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες που θα δεις κατά τύχη. Φαντάσου να την πετυχαίνεις σε κάποιο κανάλι της κακιάς ώρας, να κάθεσαι απλά για να χαζέψεις λίγο και να μην ξεκολλάς απ’ τον ασταμάτητο ρυθμό, τους αστείους διαλόγους και τις ασύλληπτα badass σκηνές δράσης που ρίχνουν σαγόνια. Αυτό είναι το Drive και θα αναρωτιέσαι από που ξεφύτρωσε.
Τι εννοείς «το παράκανα»….;
Η ιστορία βασίζεται στα κλασικά μοτίβα ενός buddy movie του τύπου «αλεξίσφαιροι ντετέκτιβ»: Δύο αντίθετοι χαρακτήρες που μπλέκουν σε μια τρελή περιπέτεια. Ο ένας είναι ο «σοβαρός» μαχητής που αναλαμβάνει το ξυλίκι και ο άλλος, ο μισότρελος κακομοίρης που είναι εδώ για τις ατάκες και το γέλιο που προκαλεί ο πανικός του με την κατάσταση που έμπλεξε. Φυσικά, στο ταξίδι θα γίνουν κολλητοί και θα τα βάλουν με κάθε λογής ρεμάλι. Αγνά υλικά που λέμε. Αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει είναι το πόσο καλά λειτουργούν όλα αυτά. Είναι μια πραγματικά καλοδουλεμένη ταινιούλα.
Θα το καταλάβεις στις σκηνές δράσης και πολεμικών τεχνών. Εδώ, δεν μιλάμε για δυο μπουνίτσες και τέλος. Οι μάχες κρατάνε για ώρα και δεν σταματάνε να δίνουν εντυπωσιακό, ανόθευτο θέαμα με μερικές απ’ τις πιο απίστευτες χορογραφίες που θα δεις ποτέ σε αμερικανική ταινία. Η stunt team που τις ανέλαβε αξίζει βραβεία, χειροκρότημα ή έστω δωρεάν σουβλάκια.
Σε όλα αυτά βοηθάει άπειρα η στιβαρότητα του Μαρκ Ντακάσκος. Είναι αδύνατο να βλέπεις αυτόν τον τυπά και να μην έχεις απορία γιατί δεν είναι σούπερσταρ σαν τον Ντίζελ ή τον Στέιθαμ. Εκπληκτικός action hero, με πολύ δυνατή σκηνική παρουσία και καθόλου κακός ηθοποιός, αλλά παρόλα αυτά βολοδέρνει σε σειρές και ταινίες β’ διαλογής. Οι πιο γνωστοί ρόλοι του ήταν στην «Αδελφότητα των Λύκων» (2003) και το ”Cradle 2 the Grave” με τον Jet Li. Όχι ότι δεν έχει το κοινό του, αλλά αξίζει περισσότερα.
Τσακ Νόρις… Πρώτη φορά τον ακούω!
Στον δεύτερο ρόλο, ο Καντίμ Χάρντισον (ψιλο-γνωστός τότε απ’ την τηλεόραση) κερδίζει τη συμπάθεια σου ως ένας γκαφατζής, αλλά καλόκαρδος χαρακτήρας που πετυχαίνει σαν comic relief, ενώ την παράσταση κλέβει η Μπρίτανι Μέρφι (πόσο κρίμα ρε γαμώτο..) υποδυόμενη μια θεόμουρλη πιτσιρίκα. Είναι φανερό ότι η ταινία προοριζόταν να γυριστεί με πολύ γνωστά ονόματα και πολύ μεγαλύτερο budget, απλά δεν έκατσε για κάτι παραπάνω.
Ναι, δεν είχαν λεφτά για να πάρουν τον Chris Tucker, οπότε καλά μου έκατσε!
Αν δώσεις μια ευκαιρία στο Drive, θα ανταμειφθείς εγγυημένα. Προσφέρει απλόχερα χαβαλέ από εκεί που δεν το περιμένεις, χωρίς να κοστίζει ούτε τα λεφτά για το catering από κάτι σημερινά ξεβγάλματα του τύπου ”Taken 3”. Απλά πάρε λίγο ζεστό ποπκόρν, χαλάρωσε και… οδήγα.
