Ο Χάρης Κυριακόπουλος ανοίγει το χρονοντούλαπο του κινηματογράφου για να βρει cult, ακατέργαστα ή και ξεχασμένα διαμάντια απ’ το μακρινό αλλά και πρόσφατο παρελθόν, και σας προ(σ)καλεί να τα ανακαλύψετε!
Deep Rising
Έτος: 1998
Ελληνικός τίτλος: Κρουαζιέρα Χωρίς Επιστροφή
Σκηνοθεσία: Stephen Sommers
Με τους: Treat Williams, Famke Janssen, Kevin J. O’Connor κ.α.
Ομάδα από βαριά αρματωμένους μισθοφόρους μπουκάρει σε υπερπολυτελές κρουαζιερόπλοιο στη μέση του ωκεανού, με στόχο να το ξαφρίσει. Έκπληκτοι, θα βρουν το πλοίο άδειο και σύντομα θα καταλάβουν πως θα πρέπει να παλέψουν για να μη γίνουν μεζές για τα θαλάσσια τέρατα που έχουν κάνει κατάληψη.
Το όνομα Stephen Sommers μπορεί να μη σας λέει κάτι, αλλά ο τύπος έχει γυρίσει -μεταξύ άλλων- τη Μούμια (1999), το Van Helsing (2004) και το GI Joe: Rise of Cobra (2009). Με άλλα λόγια, ειδικεύεται σε χαζές, αλλά πολύ διασκεδαστικές ταινίες δράσης και περιπέτειας. Αυτό ακριβώς είναι και το Deep Rising. Μια χορταστική και χαβαλετζίδικη ταινία δράσης και τρόμου, που ουδέποτε παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και το ίδιο θα πρέπει να κάνετε κι εσείς.
Δεν υπάρχουν εκπλήξεις εδώ κι ούτε χρειάζεται. Η ταινία είναι ένα καλοφτιαγμένο monster movie που βάζει τους ήρωες του να περάσουν μια κολασμένη νύχτα αντιμέτωποι με έναν φρικιαστικό εχθρό. Το ποιοι ή πόσοι θα τα καταφέρουν πάνω-κάτω το ξέρουμε ήδη, αλλά η πορεία μέχρι εκεί έχει τόση πλάκα, που δε μας χαλάει.
Παραδίνομαι μόνο επειδή το λέει η κυρία.
Κι αυτό είναι το μεγάλο ρισπεκτ για το Deep Rising: ότι σε διασκεδάζει χωρίς να σε περνάει για ηλίθιο. Εκείνα τα χρόνια (μετά το Jurassic Park) είχαν γυριστεί πολλές παρόμοιες ταινίες, όπως το Βαθιά Άγρια Θάλασσα, το Μimic και το Anaconda. Χωρίς να κρίνω καμιά τους, θυμάστε κάποια απ’ αυτές να κάνει πλάκα με τον εαυτό της, να αυτοσαρκάζεται και να είναι ειλικρινής με τον θεατή? Αμφιβάλλω…
Πέρα απ’αυτό, το Deep Rising είναι μια πολύ καλοδουλεμένη ταινία που συνδυάζει άψογα τον τρόμο με τη δράση κι εναλλάσσεται τέλεια μεταξύ σασπένς και -πανέξυπνου- χιούμορ. Όση αγωνία κι αν νιώσεις, θα υπάρχει πάντα μια αστεία ατάκα ή σκηνή για να σε χαλαρώσει και να σου δώσει ανάσες για τη συνέχεια, μέχρι την τελική κορύφωση και το εκρηκτικό φινάλε. Συν το ότι η ιστορία δεν είναι καθόλου -μα καθόλου- κακή.
Γιατί τα σημερινά horror movies να μην είναι όπως τότε; Γιατί…;!
Ενδιαφέρον έχουν και οι ηθοποιοί στους μικρούς ρόλους. Είναι όλοι ένας προς έναν, παρότι ήταν άγνωστοι τότε. Σίγουρα θα αναγνωρίσετε κάποιους απ’ αυτούς, ειδικά τον Ντζιμόν Χουνσού, που κάτι χρόνια μετά έφτασε μέχρι τα Όσκαρ με το «Ματωμένο Διαμάντι». Από τους υπόλοιπους ξεχωρίζει η -πάντα θεά- Φάμκε Γιάνσεν (πριν αρχίσει τις παρέες με τους X-Men), ενώ ο Τριτ Γουίλιαμς είναι ένας συμπαθής σπασικλάκος. Αρχικά ήταν να πρωταγωνιστήσει ο Χάρισον Φορντ, αλλά όταν δεν έκατσε η συμφωνία, η παραγωγή έριξε αρκετά το μπάτζετ.
«Και που λες, πριν τα Όσκαρ έπαιζα σε ταινίες με τέρατα για το μεροκάματο.»
Ακόμα κι έτσι, ο Σόμμερς στήνει μια επική ταινία που βάζει τα γυαλιά στα σημερινά blockbusters, που κοστίζουν κάτι διακοσαριές εκατομμύρια και είναι σούπες του κερατά. Τέλος, να προειδοποιήσουμε ότι τα ψηφιακά fx των τεράτων δεν διεκδικούν δάφνες ρεαλισμού, αλλά τι να πουν και τα σημερινά εφέ… Αυτή η ταινία τουλάχιστον είναι κοντά 20 χρόνια πριν. (Now I feel old…) Το Deep Rising δεν έτυχε της αναγνώρισης που άξιζε κι ούτε πολλά εισιτήρια έκοψε, αλλά έχει γεράσει θαυμάσια. Τρέξτε στο videoclub, αξίζει πέρα για πέρα.
