Τις τελευταίες ημέρες που περπατάω στα στενά, μα συνάμα τόσο γοητευτικά, σοκάκια της Αθήνας, ακούω μία φράση που παίζει πάρα πολύ. «Τι ζέστη είναι αυτή ρε πούστη μου;», αναφωνούν οι συμπολίτες μας και δεν μπορώ να παρά να συμφωνήσω μαζί τους. Είναι η ζέστη εκείνη που κάνει την εμφάνισή της κάθε χρόνο σ’ αυτήν την άθλια εποχή που λέγεται καλοκαίρι. Εκείνη μωρέ, που μας χτυπά την πόρτα στα μέσα Ιουνίου και κρατάει τρεις μήνες σχεδόν, αφήνωντάς σε στα όρια της λιποθυμίας.
Όπως καταλαβαίνεις, σήμερα έχω ετοιμάσει ένα πόνημα που θα κράξω στεγνά αυτήν την περίοδο του χρόνου. Μην το παίρνεις προσωπικά φίλε καλοκαιράκια, ίσως σε τέσσερις μήνες από σήμερα, κράξω και τον χειμώνα με τον ίδιο τρόπο. Μέχρι τότε όμως…
Μήπως το καλοκαίρι σας είναι υπερεκτιμημένο τελικά;
Θα ξεκινήσω με τα απλά.
Πρόκειται για την εποχή της ταλαιπωρίας. Πραγματικά πασχίζεις να τελειώσεις την ρημάδα την εξεταστική και καταλήγεις να γυρίζεις στη σχολή τον Σεπτέμβρη πιο κουρασμένος απ’ ότι έφυγες. Στοιβάζεσαι σ’ ένα αυτοκίνητο με τέσσερις νοματαίους μεσημεριάτικα, για να πας για ένα τίμιο λαϊκό μπανάκι. Φουλ ζέστη, σε τρώει το λιοπύρι με ανοιχτά παράθυρα, ενώ αν αποφασίσεις να ανοίξεις τον κλιματισμό κινδυνεύεις με σένιο κρυολόγημα, Ιούλιο μήνα!
Αυτό που έπεται όμως, είναι και το πιο εφιαλτικό κομμάτι.
Μπαίνεις θάλασσα, κάνεις το μπάνιο σου, βγαίνεις και γεμίζεις άμμους (στη διάρκεια όλου αυτού μπορεί να έχεις αποκτήσει και μερικά εγκαύματα δευτέρου βαθμού). Στη συνέχεια, αποφασίζεις να γυρίσεις προς το σπίτι. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο έτσι όπως είσαι από την παραλία και το μετατρέπεις από ένα θαύμα της μηχανικής σε… σπιτάκι με κόκκινο φωτάκι απ’ έξω. Γυρίζεις στο φτωχικό μετά από οδήγηση κάποιων ωρών κατάκοπος και σωριάζεσαι στον καναπέ σου, βρισκόμενος στα όρια της λιποθυμίας. Εκεί είναι που η δικιά σου θέλει σεξ κι εσύ φυσικά διαμαρτύρεσαι. Ξέρω, αγχωθήκατε, αλλά έτσι διαλύονται τα σπιτικά στις μέρες μας.
Και μακάρι να ‘ταν μόνο αυτά…
Ψόφος στο καλοκαίρι, λόγω των… καλοκαιρινών διακοπών!
Αρχικά, η παρέα σου αρχίζει να σε πολιορκεί πριν καν μπούμε στον Ιούνιο. Λίγο καιρό αργότερα, ακολουθεί και η κοπέλα σου, η οποία έπειτα από 5 ραντεβού ξεκινάει να σου πετάει μπηχτές για το πού θα πάνε οι κολλητές της διακοπές με τα αγόρια τους. Κάπου εκεί, αρχίζεις να το χάνεις.
Προσπαθείς να τους ικανοποιήσεις όλους με τις μέρες που έχεις εξασφαλίσει άδεια από τη δουλειά κι αν δεν τα καταφέρεις, έχεις τη μίρλα τους μέχρι τον… επόμενο Ιούνιο. Από την άλλη βέβαια, σαν πως είναι καλύτερα να περάσεις τις ημέρες των διακοπών σου στην Αθήνα των 40 βαθμών, με την κουφόβραση που επικρατεί να σε φέρνει σε οριακό σημείο; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα είναι η φάση…
Και last but not least που λεν’ και στο χωριό μου, μια κραυγή απόγνωσης για εμάς τους σινεφίλ.
Είναι γνωστό πως το καλοκαίρι βγαίνουν οι μεγαλύτερες φόλες του παγκόσμιου κινηματογράφου! Σάπιες ταινίες που δεν πρόκειται να ευχόσουν ούτε στον εχθρό σου το χειμώνα. Το μοναδικό καλό που μπορώ να σκεφτώ, είναι η πληθώρα ποιοτικών συναυλιών σε διάφορα μέρη ανά τη χώρα.
Αλλά μπααααα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν το λες και καλό το πήξιμο στον Χαρούλη και τον Μάλαμα. Θυμάμαι μερικά καλοκαίρια πριν, όταν ήμουν πιτσιρικάς, που ετοιμαζόμουν για έντεχνη συναυλία, αλλά με απέτρεψαν τελευταία στιγμή από την παρέα. Με γλίτωσαν από του Χαρούλη τα δόντια, όχι αστεία!
Αυτοί λοιπόν, είναι οι λόγοι που θέλω να κάνω κωλοδάχτυλα στην εποχή του καλοκαιριού και να φωνάξω σ’ αυτό ένα μεγάλο: «Ψόφος!».
Περιμένω τα δικά σας σχόλια για τους λόγους που το απεχθάνεστε κι εννοείται κι εκείνα από τους γνωστούς καλοκαιράκηδες που είναι έτοιμοι για αντιπαράθεση.
