«Μη μας χτυπάτε άλλο. Είμαι μερικών μηνών και είμαι όλη την ώρα στην αγκαλιά της μαμάς μου. Κάνουμε ταξίδια με μικρές βάρκες. Είμαστε πολλοί μαζί και στριμωχνόμαστε. Και μετά… μετά περπατάμε πολλές ώρες στους δρόμους. Νιώθω την ανάσα της μανούλας μου στο πρόσωπό μου. Έξω έχει πολύ κρύο και κάθε φορά που σταματάμε κάπου και προσπαθούμε να κοιμηθούμε, νιώθω τη μανούλα μου να τρέμει. Και κουνιέται πολύ και δεν κοιμάμαι ούτε εγώ ούτε εκείνη. Αχ, βάλε μου καλτσούλες μαμά, κρυώνουν τα ποδαράκια μου. Και μια κουβέρτα, σε παρακαλώ. Και το επόμενο πρωί πάλι από την αρχή. Δεν μπορεί να με ταΐσει, γιατί πεινάμε και οι δύο. Νιώθω την κούρασή της που με κουβαλάει όλη την ημέρα. Μην κουράζεσαι μανούλα, άφησε με, μη με κρατάς άλλο.»
«Μη μας χτυπάτε άλλο. Είμαι 14 ετών. Παίζαμε κυνηγητό στην αυλή, όταν μου είπαν να μαζέψω γρήγορα τα πράγματά μου, γιατί έπρεπε να φύγουμε. Και ρώτησα πού θα πηγαίναμε, αλλά δεν μου απάντησαν. Δεν πρόλαβα να χαιρετήσω τους φίλους μου. Είχα και σχολείο αύριο. Με το σχολείο τι θα έκανα; Μπήκαμε γρήγορα στις βάρκες κι όταν φτάσαμε σ’ αυτήν την καινούρια χώρα, η μαμά κι ο μπαμπάς έμοιαζαν τρομαγμένοι. Μα γιατί; Είναι πολύ όμορφα. Έχει και θάλασσα και ωραία σπίτια. Δεν έχει πόλεμο εδώ, όπως στη χώρα μας. Αλλά αρχίζω να κουράζομαι από το ταξίδι. Νόμιζα θα πηγαίναμε διακοπές, αλλά περπατάμε πολλές μέρες και τώρα θέλω να γυρίσω. Ακούστηκε ένας δυνατός ήχος. Γιατί όλοι αναστατώθηκαν; Μπαμπά γιατί τρέχουμε; Παίζουμε πάλι έτσι όπως παίζαμε στη γειτονιά; Γιατί δεν μου απαντάς μπαμπά…; Φοβάμαι!»
«Μη μας χτυπάτε άλλο. Είμαι 47 χρονών. Γέννησα δύο όμορφα παιδάκια. Με κυνηγάνε όμως. Περπατάω ώρες ατελείωτες και πεινάω πολύ. Ο,τι λιγοστό φαγητό βρίσκω, τους το δίνω. Ήθελα να τα μεγαλώσω διαφορετικά. Τι μας κάνετε; Υποφέρουμε. Σταματήστε, σας παρακαλώ. Με πήρε ο ύπνος σε ένα παγκάκι κι όλο το βράδυ άκουγα τον βήχα του παιδιού μου. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, προστάτεψε το. Και πάρε εμένα αν θέλεις. Μην κάνεις κακό στα παιδάκια μου, Θεέ μου, σε παρακαλώ! Και δίνω την ψυχή μου!»
«Μη μας χτυπάτε άλλο. Είμαι 83 ετών. Δεν ξέρω γιατί ήρθα εδώ. Είμαι στο καροτσάκι όλη τη μέρα κι ο γιος μου με σέρνει. Σαν να μην έφταναν αυτά που είχε. Δεν μπορεί να προστατέψει την ίδια του τη γυναίκα και τα παιδιά κι έχει και μένα. Άσε με, παιδί μου. Θα βρω εγώ τον τρόπο να τα καταφέρω. Τόσους πολέμους έζησα. Δεν τους φοβάμαι εγώ. Ούτε τον θάνατο φοβάμαι. Έτσι είναι ο κόσμος. Νομίζεις δεν τα ξέρω; Ρίχνουν βόμβες στα σχολεία και τα νοσοκομεία μας και οι γύρω συγκλονίζονται όλοι… “Τι βιαιότητες είναι αυτές;” λένε “Σα δεν ντρέπονται να χτυπάνε αθώο κόσμο;” κι όταν φτάνεις στην έσχατη ανάγκη και χτυπάς τη δική τους πόρτα, σου στέλνουν αυτoί τους αστυνομικούς με τα όπλα. Κατάλαβες; Εκεί δεν ντρέπονται να χτυπήσουν. Μόνο όταν συμβαίνει μακριά τους, προσποιούνται τους ανθρωπιστές και τους φιλεύσπλαχνους. Και κλείνουν οι χώρες τα σύνορά τους σαν να είμαστε τίποτα εγκληματίες. Συνεχίστε εσείς να φωνάζετε ότι θέλετε ειρήνη. Θα σας ακούσουν νομίζετε. Συνεχίστε να τρέχετε, θα γλιτώσετε νομίζετε…»
Η αλλαγή δεν συμβαίνει αν δεν συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητά της. Ποτέ δεν είναι αργά να κοιτάξουμε γύρω μας και να κάνουμε το βήμα. Ο πόλεμος αναγκάζει χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά να εγκαταλείψουν σπίτια, πατρίδα κι οικογένεια. Κάποτε υπήρξαν κι οι Έλληνες στην ίδια θέση, δικοί μας άνθρωποι, δικό μας αίμα. Υπέφεραν όπως υποφέρουν οι πρόσφυγες τώρα. 100 χρόνια μετά συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη. Μη μου μιλάτε λοιπόν για πρόοδο, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται μπροστά μας κι εμείς γυρνάμε επιδεικτικά το κεφάλι.
