Κατά τη διάρκεια της ζωής μας θα έρθουμε αντιμέτωποι με διάφορες καταστάσεις. Κάποιες από αυτές τις αντιμετωπίζουμε με μεγάλη ψυχραιμία. Αισθανόμαστε δυνατοί, ανίκητοι κι έχουμε μεγάλη πίστη στον εαυτό μας. Θεωρούμε πως δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν άνθρωπο και δεν χρειαζόμαστε το ενδιαφέρον κανενός. Υποτιμούμε τελείως την ανθρώπινη επαφή. Βασιζόμαστε μόνο στη δική μας αντοχή, η οποία καμία φορά θεοποιείται και πιστεύουμε ότι είναι απεριόριστη.
Όλων οι αντοχές όμως κάποια στιγμή αρχίζουν να μειώνονται. Οι συνεχώς πιεστικές καταστάσεις που πολύ πιθανόν θα έρθουμε αντιμέτωποι και το άγχος που αυτές μας προξενούν, εξαντλούν τις δυνάμεις μας.
Έρχεται λοιπόν μία στιγμή στη ζωή μας που ούτε εμείς οι ίδιοι αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Ο δυνατός μας χαρακτήρας ξαφνικά εξαφανίστηκε. Η ψυχραιμία αντικαταστάθηκε από το συνεχές κλάμα, η αυτοπεποίθηση από ανασφάλεια κι αδυναμία. Εκεί που αδιαφορούσαμε για το ανθρώπινο ενδιαφέρον, τώρα θα παρακαλούσαμε για μία αγκαλιά. Μία αγκαλιά από τον άνθρωπο που μας ηρεμεί. Από τον άνθρωπό μας. Είτε αυτός είναι η σχέση μας είτε ο αδερφός μας είτε ο κολλητός μας.
Φοβάσαι. Δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου σ’ αυτήν την κατάσταση.
«Εγώ δεν ήμουν έτσι» σκέφτεσαι.
Μπορεί. Μπορεί όντως να μην ήσουν έτσι. Όλοι όμως κάποια στιγμή θα έρθουμε αντιμέτωποι με περιστάσεις που θα δώσουμε όλο μας το είναι σ’ αυτές.
Δεν είναι κακό να κλάψεις κι εσύ καμιά φορά. Μη φοβάσαι ότι θα φανείς αδύναμος. Άνθρωπος είσαι κι εσύ και δεν είσαι από πέτρα. Κάποια στιγμή θα λυγίσεις. Και κανένας δε θα σε κρίνει επειδή αισθάνεσαι. Κλάψε, φώναξε, ξέσπασε. Άσε τους ανθρώπους που σε νοιάζονται να σε βοηθήσουν. Μη βάζεις τοίχο. Μη νιώθεις τύψεις που υπέκυψες σε μία έκκληση αγκαλιάς και «πρόδωσες» τον σκληρό εαυτό σου.
Μία φάση είναι και θα περάσει. Δε θα κλαις για πάντα, δε θα πονάς για πάντα.
Αποδέξου ότι και ‘συ, όπως όλοι μας, θα «σπάσεις» κάποια στιγμή κι όλα θα φτιάξουν.
Και πίστεψέ με, αυτό θέλει κι απαιτεί πολλή δύναμη.
