Τον τελευταίο ενάμιση μήνα με την καραντίνα, όλοι εκμεταλλευτήκαμε τον ελεύθερο χρόνο που μαγικά δημιουργήθηκε στην καθημερινότητα μας και τον γεμίσαμε με σειρές και ταινίες όλων των ειδών. Κι όταν λέω όλων των ειδών, πραγματικά το εννοώ. Λεπτομέρειες όπως ο αριθμός των επεισοδίων, η διάρκεια αλλά και η ποιότητά τους δεν είχαν καμία απολύτως σημασία. Φανταστείτε πως πολλοί μου ζάλισαν τα μέζεα, που λέει κι ο Ζουράρης, να δω το «Too hot to handle». Είχα καταλάβει από την αρχή πως πρόκειται για επική πατάτα, αν και θα επανέλθω μ’ ένα κείμενο αποκλειστικά για χάρη του.
Ευτυχώς μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, βγήκε και το ντοκιμαντέρ με άγνωστες πτυχές της ζωής του Μάικλ Τζόρνταν, το «Last Dance». Ο κόσμος καθηλωμένος στους καναπέδες του, περιμένει καρτερικά κάθε Δευτέρα για να δει τα καινούργια επεισόδια. Ως γνωστόν, είναι και τζιμάνια εκεί στο Netflix και θέλοντας όσο τίποτα να διατηρήσουν υψηλά το hype, μας δίνουν τα επεισόδια λίγο – λίγο, σαν μεθαδόνη.
Σε πρώτη φάση δεν ήθελα να γράψω κάτι για το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ για αρκετούς λόγους. Κυρίως γιατί δεν έχω προλάβει τον Τζόρνταν στην τρομερή του δεκαετία, τότε που έγινε ένας θρύλος κι όχι μόνο στο άθλημα όπου διέπρεψε. Για να μην αναφερθώ σε όλους αυτούς που θα γράψουν για το συγκεκριμένο θέμα, κάνοντάς το στο τέλος να χάσει το νόημα του. Αυτά βέβαια, μέχρι τη Δευτέρα που μας πέρασε, διότι στα επεισόδια 5-6 είδαμε μία πτυχή του μπασκετμπολίστα, άγνωστη στους περισσότερους και σε πολλά σημεία ιδιαίτερα σοκαριστική. Παρακολουθήσαμε μέσα σε μερικές ώρες τον χαρακτήρα του αθλητή που λατρέψαμε να τσαλακώνεται λόγω των παθών του, των συνηθειών του και των αδυναμιών του. Τα social media από χθες γέμισαν με σχετικά posts για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με τους εθισμούς του. Προσωπικά βέβαια, δεν καταλαβαίνω πού ακριβώς είναι το τόσο κακό. Ακόμα και οι πολύ μεγάλοι κι εκείνοι οι εντελώς ατσαλάκωτοι, έχουν τις αδυναμίες τους.
Γενικά ο Μάικλ Τζόρνταν είναι μια προσωπικότητα ευρέως γνωστή στο κοινό. Μία ματιά σε αθλητικές κι όχι μόνο ιστοσελίδες, αλλά και στα εκατοντάδες βιντεάκια στο YouTube, αρκούν για να πείσουν ακόμα και τον πιο αδαή πως πρόκειται για έναν από τους πιο δύσκολους ανθρώπους να συνυπάρξεις σ’ έναν χώρο. Όχι, ο Τζόρνταν δεν ήταν και δεν είναι κακός άνθρωπος. Είναι όμως αυτός που θα σε πιέσει μέχρι το σημείο που δε θα αντέχεις άλλο. Εκείνος που αν μια μέρα η προσπάθεια σου δεν του αρκούσε, θα έφτανε σε σημείο να σου ρίξει μπουκέτα μετά τον αγώνα. Εκείνος που μέσα στο γήπεδο δεν άφηνε κανέναν σε ησυχία, όχι αποκλειστικά με το παιχνίδι του αλλά και με τρόπο που μιλούσε στους αντιπάλους του, όντας προσβλητικός απέναντι στους περισσότερους. Όλα αυτά όμως, είναι πάνω κάτω γνωστά εδώ και καιρό.
Στα πρόσφατα επεισόδια, βγήκε στο φως και το πρόβλημά του με τον τζόγο. Γιατί μπορεί να παραδεχόταν ότι έπαιζε, αλλά ποτέ ότι ήταν εθισμένος. Το μεγαλύτερο ψέμα των εθισμένων άλλωστε, είναι ότι ελέγχουν αυτό από το οποίο εξαρτώνται. Η ιστορία μας εκτυλίσσεται λίγο πριν από τους τελικούς του ’93, σε μία πολύ δύσκολη συγκυρία για τους Σικάγο Μπουλς. Βρίσκονταν πίσω με 2-0 στη σειρά, δεν είχαν πλεονέκτημα έδρας και μέσα σε όλα αυτά είχανε έναν ολόκληρο λαό να ξεσκίζει τον Τζόρνταν για την ιστορία με τον τζόγο. Κι όμως, ο άνθρωπος που μέχρι πρόσφατα λατρευόταν ως θεός, που τον έβλεπες με κομμένη την ανάσα να χορεύει στο παρκέ και που είχε αυτήν την απίστευτη προσωπικότητα, είδε εκατομμύρια θαυμαστές εναντίον του.
Αν το καλοσκεφτούμε βέβαια, είναι μια κατάσταση όχι και τόσο σπάνια. Είναι κάπως σαν τις σχέσεις. Στην αρχή όλα σου φαίνονται μέλι – γάλα, μέχρι που αρχίζεις να εντοπίζεις μικρά προβληματάκια, τα οποία δε θέλουν και πολύ να γιγαντωθούν. Κι εκεί ο άνθρωπος που σε λάτρεψε, θα είναι ο ίδιος που θα σε σταυρώσει.
Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω. Πού είναι το τόσο κακό στο να έχει κάποιος αδυναμίες και πάθη; Όλοι δεν έχουμε; Επειδή κάποιος είναι πιο γνωστός από εμάς, πιο πλούσιος, πιο διάσημος, γίνεται αυτομάτως κι αψεγάδιαστος; Δεν καταλαβαίνω τι μας ξενερώνει τόσο, όταν το ίνδαλμα μας αντιμετωπίζει κάποιου είδους πρόβλημα. Σίγουρα θα στεναχωρηθούμε για έναν άνθρωπο που εκτιμάμε. Με τον ίδιο τρόπο όμως που συνεχίζουμε να θέλουμε στη ζωή μας αυτούς που μας αγαπούν, ακόμη κι αν έχουν ελαττώματα, κάπως έτσι γίνεται και με τους «ήρωές» μας. Κανείς απολύτως δεν είναι τέλειος, με πρώτους από όλους εμάς τους ίδιους. Η μόνη μας διαφορά είναι πως εμείς δεν προσπαθούμε να κρυφτούμε συνέχεια από τους αδιάκριτους παπαράτσι…
Το βασικό από τέτοια πρόσωπα, είναι να παίρνουμε τα πράγματα τα οποία μπορούν να μας καθοδηγήσουν στη δική μας ζωή. Ναι, ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν εθισμένος στον τζόγο. Ταυτόχρονα όμως, διέθετε για μένα προσωπικά το μεγαλύτερο winning mentality που έχω δεν ποτέ σε άνθρωπο. Αυτός που έριξε τόση δουλειά που ήταν αδύνατο να αποτύχει. Αυτός που πρώτα «έπεσε» πολλές φορές προτού φτάσει στο σημείο που στόχευε. Αυτός που δεν κάνει διακρίσεις και δεν υποτιμάει κανέναν. Έχουμε την ευκαιρία να υιοθετήσουμε κάποιες ιδέες ενός σπουδαίου αθλητή. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στα θετικά κι αυτά που δε μας πολυκολλάνε, ας τα κάνουμε στην άκρη χωρίς να νιώθουμε ενοχές.
Στο τέλος της μέρας όλοι έχουμε πάθη, ακόμη και ο Τζόρνταν!
