Η 4η σεζόν του La Casa de Papel έγινε διαθέσιμη στο Netflix την Παρασκευή που μας πέρασε κι όπως καταλαβαίνετε (ξέρω ότι κι εσείς πράξατε το ίδιο) την παρακολούθησα σερί. Τα οκτώ επεισόδια έφυγαν σε μία ημέρα σε κάτι ώρες, πέρασα πολύ ωραία σας διαβεβαιώ, αλλά παρόλο που ήταν καλύτερη σεζόν απ’ την προηγούμενη, στο τέλος ήρθε η απογοήτευση.
Αν είχε φινάλε, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Ο Álex Pina, δημιουργός της ισπανικής σειράς, δεν έκλεισε τον κύκλο της… τέλειας ληστείας στην Τράπεζα της Ισπανίας κι αφού μας έκοψε πάνω στο καλύτερο, μας άφησε να περιμένουμε μία ακόμη σεζόν, η οποία είναι άγνωστο πότε θα κυκλοφορήσει. Έχει και το παρατράβηγμα τα όριά του, Pina μου.
Όπως ήταν αναμενόμενο, το La Casa de Papel βρέθηκε σε χρόνο μηδέν στο #1 του ελληνικού Top 10 στο Netflix και το πιθανότερο να μείνει εκεί για αρκετές ημέρες. Τι έφταιξε όμως και μας απογοήτευσε; Θα σου εξηγήσω ευθύς αμέσως, αφού σε προειδοποιήσω πρώτα ότι ακολουθούν spoilers.
Το πρώτο επεισόδιο ξεκινάει ακριβώς εκεί που είχαμε σταματήσει. Ο Professor τρέχει στο δάσος για να ξεφύγει από τις Αρχές, οι οποίες έχουν μόλις συλλάβει τη Lisboa, κάνοντάς τον να πιστέψει ότι την εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Αυτή ήταν και η αρχή του εντονότερο πολέμου μεταξύ εκείνου, της ομάδας και της αστυνομίας.
Από την άλλη, στην Τράπεζα της Ισπανίας επικρατεί ο απόλυτος πανικός μετά την απόπειρα δολοφονίας της Nairobi από την ύπουλη παγίδα που της έστησε η Inspectora, ωστόσο προφανώς κι εκτελέστηκε κανονικό χειρουργείο (daaa) από την Tokio που κατάφερε εν τέλει να σώσει τη φίλη της. Η υπερβολή στο μεγαλείο της, αλλά από το να φύγει ο καλύτερος χαρακτήρας της συμμορίας, ας κόψουν και μισό πνεύμονα δεν πειράζει. Πού να φανταζόμασταν τι μας περίμενε παρακάτω…
Η πλοκή της ιστορίας από εκεί κι έπειτα ήταν στα πλαίσια όσων συνηθίσαμε στους 3 προηγούμενους κύκλους, αλλά όχι προβλέψιμη. Κι αυτός ήταν ο κύριος λόγος που έκανε αυτήν τη σεζόν πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την τρίτη. Κι ακόμη κι αν έχουμε εμπεδώσει πως πάντα υπάρχει ένα σχέδιο για οτιδήποτε κι αν στραβώσει, παράδειγμα η σύλληψη κάποιου από την ομάδα, ο τρόπος που αυτό εκτελείται είναι κάθε φορά εξαιρετικός.
Την ηρεμία της συμμορίας λοιπόν, μετά το χειρουργείο, έρχεται να ταράξει η απελευθέρωση του Gandia, ένος επαγγελματία δολοφόνου που βρισκόταν ανάμεσα στους ομήρους. Ο τύπος έπαιξε κανονικότατατα μαζί τους, ωστόσο ήταν σε υπερθετικό βαθμό άτρωτος. Κακά τα ψέματα, θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί με συνοπτικές διαδικασίες, ειδικά μετά από τόσο πιστολίδι, αλλά προφανώς θα «χαλούσε» τη συνέχεια.
Διότι, η απόδραση αυτή έφερε τα πάνω κάτω, με ανατροπές που κανείς δεν περίμενε, ούτε θα μπορούσε να υποψιαστεί. Ο αντίπαλος της συμμορίας δεν ήταν πλέον μόνο η αστυνομία, αλλά προστέθηκε κι ο Gandia. Και σ’ αυτές τις ανατροπές που είδαν τα μάτια μας αρκεί μόνο να πω, πως έριξα το κλάμα της ζωής μου με τη Nairobi και την ψυχούλα που λέγεται Helsinki. Αλήθεια, ήθελα να μπω στην οθόνη και να τον κάνω μια τεράστια αγκαλιά!
Γενικά είχε πολλή συγκίνηση αυτή η σεζόν, χωρίς προσωπικά να με ενοχλεί που η δράση δεν ήταν τόσο έντονη, αλλά ούτε και το γεγονός ότι δε χάθηκε κόσμος και κοσμάκης όπως φανταζόμασταν οι περισσότεροι από το trailer.
Όσον αφορά την απογοήτευση που έγραψα παραπάνω, αυτή δεν αφορά τα επεισόδια. Στις ώρες που αφιέρωσα για να δω και τα οκτώ, δεν έχασα καθόλου το ενδιαφέρον μου και μάλιστα μπορώ να πω πως έφυγε ευχάριστα μία ημέρα από τις πολλές της καραντίνας.
Αυτό δε σημαίνει όμως, ότι δεν ήθελα να λήξει εδώ η ιστορία της συμμορίας με τις μάσκες του Νταλί, δίνοντάς μας ένα μεγάλο φινάλε να το ευχαριστηθούμε με όλο μας το είναι.
Παράδειγμα, θα μπορούσαν να μην υπήρχαν αυτά τα flashbacks με τον Berlin που κουράζουν χωρίς λόγο και να αντικατασταθούν από την αντίστροφη μέτρηση για το επικό τέλος.
Αφού όμως οι παραγωγοί αποφάσισαν καθ’ αυτόν τον τρόπο, η συνέχεια δε θα πρέπει να είναι τίποτα λιγότερο από τέλεια. Με την ελπίδα να μην τραβήξει και σε 6η σεζόν γιατί τότε η απογοήτευση θα είναι να απαρνηθούμε μία από τις καλύτερες σειρές έβερ.
