ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Κάποτε φοβόμασταν μη μας προδώσουν… Τώρα πια μη μας σκοτώσοuν!

Γράφει η Στέλα Τσάναϊ Πλέον μετράμε την κάθε κίνηση, γιατί καλύτερα καχύποπτη παρά δυστυχισμένη, κακοποιημένη, δολοφονημένη…

Στέλα Τσάναϊ

1 Αυγούστου, 2022

Δε νομίζω ότι είμαι η μόνη που πλέον βλέπει τα πράγματα με άλλο μάτι, πιο φοβισμένο. Σχεδόν κάθε μέρα διαβάζουμε για μια νέα γυναικοκτονία. Κι αν όχι γυναικοκτονία, απόπειρα, κακοποίηση, βιασμό, παρενόχληση. Σε μία κοινωνία που υποτίθεται ότι τα φύλα είναι ισότιμα, άντρες συνεχίζουν να επιβάλλονται στις γυναίκες, να τις θεωρούν κτήμα τους, να τις ταπεινώνουν, να τους στερούν την ελευθερία ή ακόμα και την ίδια τη ζωή τους.

Για κάποιους η δολοφονία μίας γυναίκας έχει γίνει άλλη μία είδηση στο δελτίο των 8. Για εμάς τις ίδιες όμως, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Στο άκουσμά της νιώθουμε έναν κόμπο στο στομάχι, που σφίγγει ολοένα και περισσότερο. Φοβόμαστε ότι κάποια στιγμή θα έρθει και η δική μας σειρά.

Τον σύντροφό μας, αυτόν που μπορεί να είμαστε μαζί για χρόνια, τον κοιτάμε με δυσπιστία. Στις νέες γνωριμίες αργούμε να ανοιχτούμε ή να εμπιστευτούμε. Δε θα τον αφήσουμε να μας συνοδέψει σπίτι μας, γιατί καλό είναι να μην ξέρει πού μένουμε από τόσο νωρίς. Μετράμε την κάθε του κίνηση, γιατί καλύτερα καχύποπτη παρά δυστυχισμένη, κακοποιημένη, δολοφονημένη.

Δε φοβάσαι μην τυχόν τσακωθείτε, αλλά μήπως κάνει ό,τι έκαναν όλοι αυτοί που θόλωσαν την… «κακιά ώρα»!

Θα μιλήσω για την εμπειρία μου το φετινό καλοκαίρι που δεν περίμενα ποτέ να βιώσω. Όπως κάθε χρόνο, στις διακοπές βγαίνεις, γνωρίζεις κόσμο, χαλαρώνεις, είσαι φίλικ@ με όλους. Πάντα σκέφτεσαι να είσαι προσεκτικ@, αλλά μέχρι εκεί. Πλέον έχει φτάσει πολύ παραπέρα. Αντί να γιορτάζουμε την ανθρώπινη επαφή, τις βραδινές συναντήσεις σε παραλίες με μια μπίρα στο χέρι, φοβόμαστε ότι θα μας βρουν κάπου βιασμένες ή δολοφονημένες.

Το κακό είναι ότι δεν είμαι η μόνη που της περνούν αυτές οι σκέψεις. Με όποια κοπέλα έχω συναντηθεί, μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες. «Φοβόμουν να μιλήσω στον τύπο που με φλέρταρε, γιατί δεν ξέρεις τι κακό μπορεί να μου έκανε», «Μάζεψα τα μαχαίρια στο σπίτι γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται», «Βλέπω τους γονείς μου να τσακώνονται και φοβάμαι», «Χώρισα με τη σχέση μου, γιατί έβλεπα σημάδια».

Παλιότερα κάναμε σχέσεις και ανησυχούσαμε αν μας λέει ψέματα, αν θα μας προδώσει ή αν μας απατάει. Δεν ακούγαμε για τόσο έντονη βία και μένος. Δεν τα ακούγαμε; Δε γίνονταν; Δε μίλαγε ο κόσμος; Δεν ξέρω…

Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο αριθμός των γυναικοκτονιών είναι τρομερά μεγάλος και πρέπει να θορυβηθούμε!

Κάποιοι το έριξαν στον εγκλεισμό και τις καταστάσεις που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Περίεργο όμως που ακόμα και σ’ αυτήν την περίπτωση, οι άντρες είναι οι θύτες και οι γυναίκες τα θύματα. Που η καραντίνα αποτέλεσε μεγαλύτερο εφιάλτη για τις τελευταίες.

Εγώ λοιπόν το ρίχνω στο ότι η κοινωνία, η πολιτεία και ό,τι άλλο συνιστά αυτή τη χώρα συνοψίζεται στη συμβουλή ενός Μπαλάσκα προς τους δολοφόνους, ώστε να λάβουν τη χαμηλότερη δυνατή ποινή για το έγκλημά τους και να ζήσουν τη ζωή τους έχοντας στερήσει αυτή ενός άλλου ανθρώπου.

Όλα αυτά δεν είναι δείγματα ψυχασθένειας. Είναι η αντίληψη που έχει μπολιάσει τόσο βαθιά μέσα στην κοινωνία που ζούμε, που μοιάζει απόλυτα λογικό να δώσεις αυτή τη συμβουλή στη δημόσια τηλεόραση, ή να δικαιολογήσεις την πράξη σου σαν «κακιά ώρα». Τα πάντα γίνονται με πλήρη επίγνωση. Είναι κάτι που έχουν ξανασκεφτεί, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να κάνουν πράξη.

Είναι η αίσθηση ότι χάνουν την αντρική τους κυριαρχία και ο μόνος τρόπος που μπορούν να επιβληθούν είναι να σκοτώσουν. Είναι η πατριαρχία.

Ίσως ακούγεται αφελές και παιδικό, αλλά θέλω να πιστεύω πως μέσα απ’ όλο αυτό θα έρθει η αλλαγή. Τουλάχιστον αναγνωρίζουμε την αρρώστια, δεν προσπερνάμε απαράδεκτες προτροπές ανθρώπων σε θέσεις ευθύνης, δε μεγαλώνουμε τα αγόρια σαν κάτι ξεχωριστό από τη γυναίκα. Είμαστε όλοι άνθρωποι, διαφορετικοί αλλά ίσοι, με κάθε δικαίωμα στην αυτοδιάθεση!

Μέσα από αυτή την κατάσταση μάθαμε για τις κακοποιητικές συμπεριφορές και πώς να τις εντοπίζουμε. Πολλές δεν ξέραμε καν ότι εμείς οι ίδιες βρισκόμασταν μέσα σε μία τέτοια σχέση, όμως μάθαμε. Για τους νάρκισσους, τους κτητικούς, τους τοξικούς και αποφασίσαμε να τους κάνουμε στην άκρη, να τους βγάλουμε από τη ζωή μας.

Τις τελευταίες μέρες διαβάζουμε για νέες γυναικοκτονίες σε δύο νησιά της Ελλάδας. Ξέρω ότι δε θα είναι και οι τελευταίες, εύχομαι όμως να έχουμε μπει στην αρχή του τέλους αυτής της εποχής. Το χρωστάμε στις γυναίκες που έφυγαν. Το χρωστάμε στις οικογένειές τους.

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET