Όταν ήμουν στην παιδική ηλικία, συνεχώς ανυπομονούσα να μεγαλώσω. Ανυπομονούσα να κάνω οτιδήποτε άλλο, από το να πηγαίνω στο σχολείο. Μου φαινόταν πραγματικά βαρετό, πιστεύοντας ότι το να δουλεύω και να έχω δικά μου χρήματα, είναι ότι καλύτερο. Που να ‘ξερα όμως…
Όλοι λίγο πολύ, πιστεύαμε ότι μόλις τελειώσουμε το σχολείο, θα ζήσουμε την ζωή μας όπως της αρμόζει. Σχολή, φοιτητικά πάρτυ, διασκέδαση, ανεξαρτησία, και γενικά ένας χαμούλης. Δε λέω, κάποια απ’ αυτά τα κάναμε ανά διαστήματα, δυστυχώς όμως, η ζωή στα 20, δεν είναι ρόδινη. Για την ακρίβεια, από αυτά που ονειρευόμασταν, δεν κάνουμε ούτε τα μισά!
Ορίστε, γιατί:
1. Μέχρι τα 25 το πολύ, πιστεύαμε ότι θα βρούμε τη δουλειά των ονείρων μας.
Ποτέ και για κανένα λόγο. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που απλώς, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
2. Το να ζεις μόνος/η, δεν είναι τελικά τόσο τέλειο όσο νομίζαμε!
Ναι μεν έχεις την ησυχία σου και κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά τα έξοδα …υπέρογκα!
3. Το να δουλεύεις ΣΥΝΕΧΕΙΑ, είναι χάλια!
Προφανώς στην εποχή που ζούμε και μόνο η ύπαρξη δουλειάς είναι δώρο θεού. Αλλά τι γίνεται όταν δουλεύεις ασταμάτητα πάνω σε κάτι που δεν σ’αρέσει καθόλου;
4. Ο χρόνος είναι ελάχιστος!
Σε αυτήν την ηλικία, συνειδητοποιείς πόσο λίγες είναι οι 24 ώρες της ημέρας. Αν δουλεύεις ή πηγαίνεις σχολή μέχρι το απόγευμα, τι να πρωτοκάνεις μετά; Και το Σ/Κ παραείναι μικρό (2η φορά)!
5. Χάνεις φίλους!
Λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να κρατήσουν τις φιλίες τους από το σχολείο ή αργότερα, από το πανεπιστήμιο. Οι υποχρεώσεις γίνονται πολλές, για όλους. Τα καθημερινά τηλέφωνα γίνονται παρελθόν. Οι δεσμοί, χαλαρώνουν και… Το χειρότερο βέβαια, είναι όταν νιώθεις την πισώπλατη μαχαιριά από «κολλητούς» που αγαπούσες!
6. Απογοητεύεσαι με ανθρώπους που γνωρίζεις!
Δεν είμαι η μόνη με αυτήν την άποψη. Είμαι σίγουρη για αυτό. Οι γνωριμίες που κάνεις είναι πολλές, αλλά δυστυχώς λίγοι αξίζουν αφούν σαν άνθρωποι έχουμε γίνει όλοι δύσκολοι, συμφεροντολόγοι, κτλ κτλ.
7. «Ακόμα» μόνος/η!
Μην αναρωτιέσαι γιατί… Πολύ απλά, όταν βρέθηκε δίπλα σου ένας άνθρωπος που πραγματικά άξιζε, τον έδιωξες γιατί ποτέ δεν τον εκτίμησες. Τώρα όμως …πέταξε το πουλάκι!
8. Συνειδητοποιείς ότι η διασκέδαση κάπου τελειώνει!
Παρτάρες, ποτάρες, χορός μέχρι που τα …βαριέσαι. Έτσι είναι ο χρόνος, αμείλικτος με όλους μας. Και καλώς ή κακώς, όσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερο ξενερώνεις με αυτά.
9. Σου λείπει το σχολείο!
Τελευταία μέρα του σχολείου στην 3η λυκείου. Θυμάμαι τον εαυτό μου και τους συμμαθητές μου που χαιρόμασταν τόσο πολύ για το …ΤΕΛΟΣ. Πού να ξέραμε πόσο θα μας έλειπε, ελάχισταν χρόνια μετά…
10. Συνειδητοποιείς, πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια μα τα όνειρα μένουν ανεκπλήρωτα!
Και δυστυχώς, αυτό είναι το χειρότερο. Να μην μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου, γιατί οι συνθήκες δεν στο επιτρέπουν. Ή μήπως πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο; Το 2017, μας δίνει την ευκαιρία για μια νέα αρχή πάντως!
