Η πιο σταθερή δυσκολία σ’ αυτήν τη ζωή, είναι να βρίσκεις λόγο να σηκώνεσαι από το κρεβάτι σου κάθε μέρα.
Να καταφέρνεις μέσα σε όλη την παράνοια, να βρίσκεις αξία και νόημα σε οτιδήποτε κάνεις. Γιατί κάποια στιγμή τελειώνει όλο αυτό και δεν μπορείς να το αποτρέψεις. Οπότε το να βρεις ουσία σε καθετί γύρω σου, είναι ζήτημα!
Τη Δευτέρα, άφησα πρωί-πρωί το ζεστό μου παπλωματάκι, για να βγω στο χάος της Αθήνας και να δω το «Bachelor 3». Ναι, γι’ αυτό σηκώθηκα… Και ξέρεις κάτι; Δεν έχει κανένα νόημα, καθώς ό,τι κι αν πω, θα πάνε όλοι σαν τα πρόβατα να το δουν!
Η περίπτωση της τριλογίας (πλέον) του Bachelor, για μένα πάει κάπως έτσι:
…και θα μπορούσα να το αφήσω εκεί! Όμως, με προσβάλλει που πρέπει να εξηγήσω και το γιατί!
Πού έχει φτάσει το πράμα σ’ αυτήν τη χώρα; Γιατί πρέπει να αναλύουμε τους λόγους που του Bachelor είναι σκουπίδι; Είναι τόσο δύσκολα αντιληπτό; Ή μήπως το χιούμορ μας είναι τόσο σάπιο όσο και η κοινωνία μας;
Τόσο το πρώτο Bachelor, όσο και το Νο2, ήταν δυο πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ κακές ταινίες που διαφημίστηκαν και πήγαν καλά, παρότι δεν απευθύνονται σε κανέναν. Εκτός κι αν οι νέοι σήμερα θέλουν μόνο να παντρευτούν… ¯\_(ツ)_/¯
Με τέτοια προϊστορία, ήξερα πολύ καλά τι θα δω και ειλικρινά δεν το περίμενα πιο μαλακία από τα προηγούμενα! Αλλά όχι, η ζωή δεν είναι δίκαιη και κάπως τα κατάφεραν:
Το Bachelor 3 είναι το μεγαλύτερο ξερατό απ’ όλα!
Όσο κάφρος κι αν είσαι, είναι αδύνατο να μην σε πιάσει ναυτία με αυτήν την ελεύθερη πτώση κακογουστιάς, ηλιθιότητας και αταλαντοσύνης.
Δεν υπάρχει ΈΝΑ κοινωνικό στερεότυπο που να μην ξεχειλώνεται για τα εμετικά σκετς της ταινίας.
Μαύροι = ιθαγενείς. Ομοφυλόφιλοι = καρικατούρες. ΑΜΕΑ = κεκέδες. Άντρες = μουνάκηδες. Γυναίκες = σιλικόνη/κώλοι/φεμινίστριες/υστερικές. Όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει, γιατί… χαχαχούχα.
Κάθε σκηνή κρατάει 3 με 5 βλακώδη λεπτά και μετά τις απροκάλυπτες τοποθετήσεις προϊόντων, περνάς ατσούμπαλα στην επόμενη. Τώρα, από άποψη ερμηνειών, σεναρίου και σκηνοθεσΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!
Θα σου πω απλά τον εξής διάλογο: έχουν παραγγείλει πίτσες…
Βισκαδουράκης (γκέι): Πάω να φύγω.
Τσιμιτσέλης (με υπονοούμενο): Δεν έχεις να πας πουθενά! Φάε μια πίτσα!
…αλλαγή σκηνής.
ΣΟΒΑΡΑ, ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ «ΑΣΤΕΙΟ». Αχακαλοε.
Και δεν ήταν καν η χειρότερη από τις άπειρες αμήχανες κρυάδες της ταινίας, που όσο πάει εκτροχιάζεται σε παρανοϊκά επίπεδα (αποκορύφωμα μια φεμινιστική τρομοκρατική οργάνωση με ονομασία Γ.Λ.Υ.Φ.Ε.)!!
Είναι άνετα μια απ’τις χειρότερες ταινίες που έχεις δει! Αναρωτιέσαι τι βλέπεις, γιατί το βλέπεις, πόσο πληρώθηκαν όλοι, τι πρέζα βαράνε και αν διανοούνται πόσο ρεντίκολα έχουν γίνει!
Είναι προσβλητικό σε σημείο αποστροφής και μάλλον ήρθε ο καιρός να καταλάβουμε ότι η λέξη «κωμωδία», δεν είναι συνώνυμη της ασυλίας.
Επειδή μια κωμωδία απεικονίζει τραγελαφικές καταστάσεις ή αφελείς χαρακτήρες, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στάνταρ, ότι δικαιολογεί οποιαδήποτε αηδία δείχνει ή ότι μένει στο απυρόβλητο της κριτικής.
Κι επειδή εδώ μαζεύτηκαν μερικοί ανεγκέφαλοι λεφτάδες που το παίζουν γιούχου, δε σημαίνει ότι οφείλεις να το δεις, ούτε καν για την περιέργεια.
Το φαινόμενο Bachelor, είναι άλλος ένας καθρέφτης του πόσο πάτο έχουμε πιάσει τα τελευταία χρόνια, όχι στο φανερό κομμάτι του πώς φερόμαστε, αλλά στο πώς σκεφτόμαστε. Κι αυτό εκτός από αξιολύπητο, είναι και επικίνδυνο.
Ποτέ το χιούμορ του Ελληναρά δε χαρακτηριζόταν από λεπτότητα, αλλά επειδή τα τελευταία χρόνια η κρίση άφησε την τηλεόραση με λίγες φτηνές χαζοκωμωδίες ή τον Σεφερλή, το πράγμα απόγινε κανονικά.
Τόσες γαμάτες ταινίες χάνονται στην αφάνεια, αλλά ποιος στο π***σο χέστηκε για το τι σημαίνει σινεμά; Λόγω κάποιου Καγιούλη ή Κοντοπίδη (που εμφανίζεται συνολικά για 5 δευτερόλεπτα) ή άλλων γνωστών μπαγλαμάδων, ο κόσμος πάει να δει αυτές τις πίπες για να «γελάσει».
Υπάρχει διαφορά μεταξύ «καμένης» και σκατόψυχης πλάκας. Ίσως κάποτε να το καταλάβουμε, να κάνει τον κύκλο του και να ξεφουσκώσει, αλλά να θυμάσαι ότι πλήρωσες εισιτήριο για να υποστηρίξεις αυτήν την ξεφτίλα.
