Είναι φορές που η σιωπή τελικά, φωνάζει! Πόσο αντιφατικό ακούγεται αυτό…
Και όμως είναι αλήθεια, μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες!
Θυμάμαι κάποιες στιγμές σιωπηλές, που ναι μεν δεν μου μιλούσες, αλλά εγώ σε άκουγα. Ήταν σαν να μιλούσαν οι σκέψεις σου και οι λέξεις να έφταναν στα αυτιά μου, ηχηρά!
Είναι οι στιγμές εκείνες που σιώπησες, γιατί δεν ήξερες πως να αντιδράσεις… Σκεφτόσουν την επόμενη κίνηση σου και μέχρι τελικά να αποφασίσεις την τελική ενέργεια σου, απλά σιωπούσες.
Είναι ακόμα οι στιγμές εκείνες, που μου θύμωσες πολύ! Κάποια βράδια που μετά από έντονες διαφωνίες και λογομαχίες, αν και το αίμα είχε ανέβει στο κεφάλι, εσύ φέρθηκες ώριμα… Προτίμησες να σιωπήσεις, παρά να πεις λόγια που θα με πίκραιναν και που φυσικά θα μετάνιωνες στη συνέχεια, αν τα ξεστόμιζες!
Αυτές οι στιγμές χαρακτηρίζονταν από απόλυτη ησυχία!
Ξέρεις κάτι όμως? Αυτές οι σιωπές έχουν μια θλίψη μέσα τους ή ένα σχετικό θυμό… μια πικρία, μια αγανάκτηση, ένα παράπονο.
Δεν μου αρέσει αυτή η σιωπή… Με τρομάζει, με φοβίζει, με κάνει να δημιουργώ σενάρια με το νου μου και να νιώθω πως σε χάνω.
Εγώ αναζητώ άλλου είδους σιωπή.
Εκείνη που δεν θορυβεί για να μην χαλάσει τη μαγική μας στιγμή. Είναι η σιγή εκείνη που υπάρχει, όταν με αγγίζεις ερωτικά, με ακουμπάς τρυφερά και με φιλάς παθιασμένα.
Αυτή τη σιωπή, τη χαρακτηρίζω ερωτεύσιμη! Ζούμε το δικό μας παραμύθι, όπου είμαστε εγώ και εσύ, κανένας άλλος και δεν μιλάμε,για να μην ξυπνήσουμε από το παραμυθένιο όνειρό μας!
Σιωπές που κρύβουν όνειρα για ένα κοινό μέλλον και δεν εκφράζονται για να μη χαλάσουν το σύγχρονο παρόν.
Βλέμματα που παίρνουν φωτιά, αγγίγματα όλο υποσχέσεις, αγκαλιασμένοι σφιχτά κάτω από το φως του φεγγαριού, με τη μουσική να παίζει χαμηλά και εμείς να κρατιόμαστε χέρι- χέρι.
Θα σε ρωτήσω τι σκέφτεσαι… Ίσως και να προβληματιστώ που είσαι τόσο σιωπηλός και τελικά θα πάρω το θάρρος να σου πω «Μίλησε μου!»
Και εσύ θα απαντήσεις «Τώρα δεν σκέφτομαι…»
Είναι τότε που ξέρω ότι έχεις αφεθεί ψυχή τε και σώματι… Και το χαμόγελο μου είναι πιο πλατύ από ποτέ, τα μάτια μου λάμπουν και μάντεψε… η αιτία είσαι ΕΣΥ!
Μου αρκεί! Δεν θέλω λόγια τώρα! Διαβάζω το βλέμμα σου και βλέπω την πραότητα στο πρόσωπο σου.
Φαίνεσαι και εσύ ευτυχισμένος. Τίποτα άλλο για απόψε… Απλώς κράτα με σφιχτά στην αγκαλιά σου, γιατί όπως λέει και η Ελένη Τσαλιγοπούλου «και μετά δεν μιλάμε πολύ, γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή!»
Όνειρα γλυκά, γεμάτα αγάπη και τρυφερότητα!
