Έχουν περάσει δύο εβδομάδες σχεδόν και ακόμα να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς έχει συμβεί. Μάλλον φταίει το γεγονός ότι βγαίνουν συνεχώς περισσότερες λεπτομέρειες για όσα κρύβονταν πίσω από τα καθημερινά δρομολόγια των τρένων και μένουμε να παρακολουθούμε παράλογες καταστάσεις, που όμως θεωρούνταν απόλυτα φυσιολογικές στη σύγχρονη Ελλάδα.
Μέσα μας επικρατεί θλίψη και οργή. Θλίψη για τις τόσες ψυχές που χάθηκαν άδικα και οργή γι’ αυτούς που τις οδήγησαν εκεί. Δύο εβδομάδες τώρα το βάρος δε μας αφήνει να κοιμηθούμε, και να φανταστείς ότι δεν ήμασταν καν εκεί. Νιώθουμε ό,τι νιώθουμε κάνοντας σκέψεις κι όχι αναβιώνοντας σκληρές εικόνες που έχουμε ζήσει, στο μυαλό μας.
Ο Άγγελος Τσιαμούρας ανήκει στη δεύτερη περίπτωση δυστυχώς. Είναι από τους τυχερούς που επέζησαν κι από τους άτυχους που βρέθηκαν σ’ αυτό το δρομολόγιο θανάτου.
Διάβασε κι αυτό
Τέμπη: O 18χρονος Άγγελος κι ο 20χρονος Αντρέας βοήθησαν 26 συνεπιβάτες τους να σωθούν!
Ο 18χρονος φοιτητής Διοίκησης Επιχειρήσεων μίλησε στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές», μαζί με άλλους ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα από κοντά. Αυτό που πήραμε από τις συνεντεύξεις τους ήταν μια πιο προσωπική ματιά για τα όσα συνέβησαν και για αυτό που περνούν και θα περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους. Διότι το μετατραυματικό στρες σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μεγάλο. Πώς διαχειρίζεσαι κάτι τόσο τραγικό; Πώς συνεχίζεις τη ζωή σου όταν είδες τόσους συνανθρώπους σου να χάνουν τη δική τους; Σίγουρα η απάντηση δε βρίσκεται στα θρασύτατα λόγια ότι «γίνονται θυσίες για να βελτιωνόμαστε».
Βρίσκονται στα λόγια του 18χρονου Άγγελου, που δικαιούται να μιλήσει για το έγκλημα στα Τέμπη περισσότερο από κάθε πολιτικό. Αυτός είναι που παραλίγο να χάσει τη ζωή του, αυτός είναι που αψήφησε τον κίνδυνο και έβγαλε επιβάτες που σε άλλη περίπτωση θα ήταν καταδικασμένοι.
Κάθε βράδυ έχω εφιάλτες. Τα τρία πρώτα βράδια δεν κοιμήθηκα, αλλά μετά ξεκίνησα να έχω τρεις, τέσσερις, πέντε ώρες ύπνου. Γενικώς με επισκέπτονται και δε με αφήνουν να κοιμηθώ. Δε θέλουν να με αφήσουν ακόμα. Ίσως να θέλουν να μου που κάτι. Να ξυπνήσω κάποιον; Δεν ξέρω.
Κάτι όμως θέλουν σίγουρα να μου πουν. Βλέπω συνέχεια την Ιφιγένεια, δεν με έχει αφήσει ακόμα. Την πρώτη βραδιά που κοιμήθηκα είδα και το άλλο παιδί που ήταν στο βαγόνι αλλά πολύ θολά. Η Ιφιγένεια έρχεται όμως καθαρά ακόμα.
Ο Άγγελος βρισκόταν στο βαγόνι 6 και άρα δεν υπέστη τις βαριές συνέπειες του δυστυχήματος. Ήταν απλά τυχερός και το γνώριζε. Με τη σκέψη λοιπόν ότι θα μπορούσε να είναι ο ίδιος στα μπροστινά βαγόνια και να έχει ανάγκη από βοήθεια, δε δίστασε λεπτό να την προσφέρει σε όσους τη χρειάζονταν.
Βρισκόμουν στο βαγόνι 6 όπου η σύγκρουση δεν ήταν ισχυρή. Εγώ δηλαδή δεν το κατάλαβα ότι έγινε σύγκρουση. Σταματάει όμως το τρένο, υπήρχε μια γιαγιά που είχε χτυπήσει και είχε κόψει το φρύδι της, ξεκινάνε τα ουρλιαχτά οπότε καταλαβαίνω πως κάτι είχε συμβεί. Στην αρχή ασχολήθηκα με τη γιαγιά, γιατί έπρεπε να την βγάλω κάτω από το βαγόνι, ενώ υπήρχαν και άνθρωποι που δεν τους ένοιαζε αυτό. Τους ένοιαζε απλά να βγάλουν τη βαλίτσα τους και να φύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν αν και δεν υπήρχε καν σύγκρουση ή κίνδυνος στο δικό μας βαγόνι.
Εκεί ανάμεσα στην περιγραφή των γεγονότων, ο Άγγελος εκφράζει και την πίκρα που του δημιούργησαν οι άνθρωποι. Όπως είπε, πολλοί έβαλαν τις αποσκευές τους πάνω από τις ζωές συνανθρώπων τους.
«Η Ιφιγένεια είχε σπασμένο λαιμό και είχε χάσει τις αισθήσεις της. Η Ιφιγένεια χάθηκε μετά από ένα 10λεπτο, δεν είχε έρθει φορείο, δεν είχαν έρθει ψαλίδια. Σκέφτομαι ίσως να μπορούσα να είχα κάνει παραπάνω πράγματα. Αν δεν τους ένοιαζε μόνο ο κ@λος τους, να είχαμε κάνει παραπάνω πράγματα. Υπήρχαν νεαρά άτομα, στην ηλικία μου και πιο γεροδεμένα. Αλλά κανείς δεν ακολούθησε εκτός από τον κ. Γιώργο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να υπάρχει τόση ψύχρα ανάμεσά μας.», δηλώνει.
Ο ίδιος δικαιολογεί εν μέρει αυτή τη συμπεριφορά, αλλά δεν μπορεί παρά να νιώθει απογοητευμένος που σε μια τόσο δύσκολη στιγμή δεν επιβεβαιώθηκε η πίστη του ότι ο κόσμος ενώνεται και βοηθάει. Κι εμείς δεν μπορούμε παρά να συμμεριστούμε την απογοήτευσή του, γιατί αισθανόμαστε αυτή την αδιαφορία και έλλειψη αλληλεγγύης πολύ συχνά στη χώρα μας, προερχόμενες από όλες τις πλευρές.
Μετά βέβαια, έρχονται εικόνες από τις τεράστιες κινητοποιήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί και κάπως ανακτούμε τις ελπίδες μας. Ελπίζουμε να επικρατήσουν αυτές.
«Το καταλαβαίνω, μπορώ να το δικαιολογήσω και κάπως πως ήθελαν να σώσουν το τομάρι τους. Έπειτα έφυγα από εκεί προς τα μπροστινά βαγόνια, φώναζα αν είναι κανείς μέσα στο τρένο και στην αρχή δεν έπαιρνα απάντηση. Μετά πήρα απάντηση, υπήρχαν κι άλλοι που έψαχναν εκείνη την ώρα και ένας από αυτούς ήταν ο κ. Γιώργος ο οποίος ήταν πραγματικά σαν άγιος που εμφανίστηκε σε μένα εκείνη την βραδιά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω» προσθέτει ο 18χρονος φοιτητής.
Μαζί με τον κ. Γιώργο από το βαγόνι τέσσερα φύγαμε από τα παράθυρα, γιατί οι πόρτες ήταν εγκλωβισμένες και κατευθυνθήκαμε στο βαγόνι τρία. Εκείνος ήταν που ανέβηκε πρώτος στο βαγόνι τρία, πάτησε στα συντρίμμια για να μου δείξει πού να πατήσω και να μην κοπώ. Δηλαδή θυσίασε τα δικά του χέρια ώστε να κοπεί αυτός και μετά να ανέβω εγώ για να δούμε τι θα δούμε. Προτού όμως ανέβω πάνω, μου είπε να πάω να φωνάξω την ΕΜΑΚ για να φέρουν ψαλίδια και φορεία.
Ο Άγγελος κάλεσε ακόμα τους Έλληνες να μην ξεχάσουν όσα συνέβησαν και με τη φωνή τους να απαιτήσουν τα αυτονόητα. Πιστεύει στην ισχύ εν τη ενώσει και πως μόνο μέσα από τη συνεργασία θα καταφέρει να έρθει μια ουσιαστική αλλαγή, που δε θα ξαναδώσει χώρο σε τέτοια τραγικά λάθη.
Το θέμα είναι να μην ξεχάσουμε γιατί έχουμε την τάση οι Έλληνες να ξεχνάμε. Θα συνεχίσω να διαμαρτύρομαι και όχι γιατί δεν μου αρέσει η κυβέρνηση που έχουμε ή επειδή υποστηρίζω κάποια άλλη, αλλά επειδή θεωρώ ότι είμαι μια κλωστή και εάν έρθουν όλοι θα δέσουμε ένα δυνατό ύφασμα. Και δε θα μπορέσει κανείς να μας σπάσει. Τουλάχιστον δεμένοι να κάνουμε κι άλλες διαμαρτυρίες γιατί αυτό δεν ήταν ένα απλό λάθος αλλά ένα έγκλημα! Οι όποιες ευθύνες είτε του σταθμάρχη είτε κάποιου άλλου δεν κρύβουν το πρόβλημα της χώρας. Αυτή η χώρα πρέπει να αλλάξει ριζικά
Μετά από όσα έκανε εκείνη τη νύχτα, το λιγότερο που οφείλουμε είναι να του υποσχεθούμε ότι δε θα ξεχάσουμε ποτέ και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να έρθει αυτή η αλλαγή!
